"Ο κινηματογράφος είναι μία προέκταση της ζωής μας. Είναι ένας πολλαπλασιασμός του εσωτερικού και του εξωτερικού χρόνου. Είναι όλα αυτά που κάναμε στραβά και θέλουμε να τα διορθώσουμε κι όλα αυτά που δεν κάναμε ποτέ και θέλουμε να τα κάνουμε". Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε πριν κάποια χρόνια μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του σκηνοθέτη, σεναριογράφου, συγγραφέα, διαφημιστή Νίκου Νικολαϊδη, του ανθρώπου που δημιούργησε μέσα σπό τις εικαστικές τέλειες εικόνες του μυαλού του ένα κινηματογραφικό σύμπαν που όμοιο του δεν υπάρχει.
Ο ίδιος είχε εξηγήσει αρκετές φορές την διαδικασία μέσω της οποίας έκανε ταινίες, μία διαδικασία πολύ συγκεκριμένη και απαράβατη που μάλλον χωρούσε μέσα ολόκληρη την φιλοσοφία του απέναντι στα πράγματα και τη ζωή. "Γύριζα τις ταινίες πάντα; Έλεγα τι χώρους έχουμε δωρεάν, τι λεφτά μπορούμε να μαζέψουμε, ποιοι φίλοι είναι ακόμα δίπλα μου…Πάμε να φτιάξουμε μια ταινία…". Αυτό ίσως να εξηγεί και τον πραγματικό λόγο για τον οποίο μέσα σε 40 χρόνια δημιουργίας χώρεσαν μόλις 8 φιλμ.
Η αρχή έγινε το 1975 όταν σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο "Ευρυδίκη ΒΑ 2037", διχάζοντας κοινό και κριτικούς στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά αναδεικνύοντας την ίδια στιγμή την ολόδικη του, ιδιαίτερη ματιά πάνω στο σινεμά. Τελικά η ταινία κατάφερε να αποσπάσει δύο βραβεία, αυτό του πρωτοεμφανιζούμενου σκηνοθέτη και αυτό της σκηνογραφίας.
To παλιό αρχοντικό της Γλυκιάς Συμμορίας με τα πολλά σκαλιά και τον βρώμικο κήπο, ένα μοντέρνο οίκημα με μεγάλα παράθυρα στα Κουρέλια, μία σύγχρονη βίλα στο Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη Μου
Άλλωστε η Νίκος Νικολαΐδης που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στις 5 Σεπτεμβρίου του 2007, σε ηλικία 68 ετών, ήξερε πάρα πολύ καλά πώς να στήνει μοναδικούς, μαγικούς κόσμους, κόσμους εσωστρεφείς, σκοτεινούς αλλά απόλυτα γοητευτικούς που σε τραβούν πάνω τους σαν μαύρος πόλος έλξης. Κόσμους που δεν έχεις ξανασυναντήσει ποτέ αλλά επιμένεις πως κάτι σου θυμίζουν, κόσμους άψογους και επικίνδυνους σαν όνειρο. "Κάποια στιγμή σπούδασα και ζωγραφική γιατί κατάλαβα ότι αν θέλεις να ασχοληθείς με το σινεμά πρέπει να είσαι και λίγο ζωγράφος", θα πει αρκετά χρόνια αργότερα.
Το κέντρο του κινηματογραφικού του σύμπανος υπήρξε κατά κύριο λόγο ένα σπίτι. Ποιο σπίτι ήταν αυτό; To παλιό αρχοντικό της Γλυκιάς Συμμορίας με τα πολλά σκαλιά και τον βρώμικο κήπο, ένα μοντέρνο οίκημα με μεγάλα παράθυρα στα Κουρέλια, μία σύγχρονη βίλα στο Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη Μου. Ένας ολόκληρος κόσμος να σκύβει πάνω από ένα σπίτι κι εκείνο να θωρακίζεται, να σηκώνει ψηλά την ασπίδα του για να προστατευτεί με πραγματικό όπλο τον εσωστρεφή, πέρα από κάθε κανόνα και λογική, τρόπο που μόνο εκείνο κατέχει.
Αυτό συνέβη και στην πραγματικότητα. Ο Νίκος Νικολαΐδης αντιπάθησε το κατεστημένο και τα έβαλε μαζί του μέχρι το τέλος. Απέφευγε σαν ο διάολος το λιβάνι τις δημόσιες σχέσεις, απέφευγε και τις δημόσιες εμφανίσεις και σταμάτησε να πηγαίνει σινεμά, αλλά σινεμά έβλεπε: "Βλέπω τρεις ταινίες την ημέρα στο home-theater εδώ στο σπίτι μου. Παραγγέλνω τα ταινιάκια από το amazon και μού 'ρχονται, είτε σε laser-disk είτε σε DVD. Αλλά σινεμά δεν πάω πια. Ειδικά τώρα πού 'γιναν αυτά τα φαστφουντάδικα του σινεμά [multiplex], ούτε να τα πλησιάσω. Σε κάνα καλοκαιρινό, σε βραδινή προβολή πάω πότε-πότε. Αλλά δεν μπορώ το "θα βγάλεις εισιτήριο, θα καθήσεις εκεί", αυτή τη μαζικότητα. Νοιώθω σαν αυτοκίνητο που πάει για service. Με τίποτα".
O Nίκος Νικολαϊδης δεν αποδέχθηκε ποτέ τον χαρακτηρισμό "οργισμένος σκηνοθέτης" που του αποδόθηκε. Αντίθετα είχε την δική του εξήγηση για την ουσιαστικότερη αιτία που ταυτίστηκαν μαζί του διαφορετικές γενικές θεατών. "Oι νέοι θεατές μ' αγαπούν, όχι γιατί είμαι "οργισμένος", όπως μερικοί ισχυρίζονται, αλλά γιατί οι ταινίες μου δεν τους απαγόρεψαν ποτέ να με αμφισβητήσουν και ακόμα γιατί με επιμονή αρνήθηκα - γεγονός που το εκτίμησαν - τα δεκανίκια που σε τιμή προσφοράς διανέμει χρόνια τώρα η "καθώς πρέπει" ευρωπαϊκή προοδευτική διανόηση. Aρνήθηκα αυτό το παιχνίδι της προσφοράς και της τρομοκρατίας, έστω και αν προερχόταν καμιά φορά από τους θεατές, γιατί ήταν ένα παιχνίδι εξουσίας, μια κρατική άποψη για το σινεμά και είναι γνωστό βέβαια πως το κράτος δεν πάει ποτέ σινεμά.".
Ταινίες
Lacrimae Rerum (μικρού μήκους) 1962
Άνευ Όρων (μεσαίου μήκους) 1968
Ευριδίκη ΒΑ 2037 1975
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα 1979
Γλυκιά Συμμορία 1983
Πρωινή Περίπολος 1987
Singapore Sling 1990
Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη μου 1999
Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα 2002
The Zero Years 2005
Βιβλία
Οι Τυμβωρύχοι (διηγήματα) 1964
Ο Οργισμένος Βαλκάνιος (μυθιστόρημα) 1977
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (σενάριο) 1980
Γλυκιά Συμμορία (σενάριο) 1984
Γουρούνια Στον Άνεμο (μυθιστόρημα) 1992
Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα (σενάριο) 1992
Μια Στεκιά Στο Μάτι Του Μοντεζούμα (μυθιστόρημα) 2007
Απόσπασμα από την Γλυκιά Συμμορία του 1984, μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του φιλμ.
Σκηνή από το φιλμ Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα του 1979
