Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού η 2η Απριλίου και ένα από τα πιο συγκινητικά, τρυφερά, ευαίσθητα σχόλια το διαβάσαμε από τον Αύγουστο Κορτώ. Τον χαρισματικό συγγραφέα που μέσα από τις καθημερινές τοποθετήσεις του στο Facebook πολεμά με έναν πολύ προσωπικό τρόπο τα στερεότυπα, τα ταμπού και γίνεται, κατά κανόνα, viral.
Ο Κορτώ έγραψε λοιπόν ως στάτους ένα προσωπικό κείμενο, που διαχωρίζει τις προκαταλήψεις από την πραγματικότητα ενός ανθρώπου που «προτιμά την επινοημένη πραγματικότητα ενός βιβλίου ή ενός video game απ' την περιερρέουσα συνθήκη της λεγόμενης 'κοινωνικής ζωής'»:
«Όταν ήμουν μπόμπιρας, δεν ήξερα τι έφταιγε και τα εύκολα φάνταζαν δύσκολα. Δεν ήξερα γιατί, όταν συναντούσαμε στον δρόμο κάποιον γνωστό ή φίλο του μπαμπά, και μου 'λεγε "Πες γεια στον κύριο Τάδε", εγώ κάρφωνα τα μάτια στο πεζοδρόμιο και σώπαινα πεισματικά. Δεν ήξερα γιατί δυσανασχετούσα με τις πολλές αγκαλιές, γιατί τρόμαζα αν μ' άγγιζες απότομα. Ούτε γιατί, ενώ ζήλευα τις φιλίες των άλλων παιδιών στο σχολείο, μου ήταν σχεδόν αδύνατον να αποχτήσω δικούς μου φίλους, αν δεν έκαναν εκείνοι το πρώτο βήμα. (Μόνο με τα σκυλιά ήταν απλά τα πράγματα: παρέα χωρίς συζήτηση, αγάπη δίχως περίπλοκες απαιτήσεις.)
»Τα χρόνια πέρασαν, τα ζόρια άλλαξαν μορφή. Περνούσα κάθε μα κάθε Σαββατοκύριακο κολλημένος στον υπολογιστή, ή στο κρεβάτι με κάποιο βιβλίο - μόνο τότε ένιωθα απολύτως ευτυχής. Ή, πιο μετά, στο σινεμά, όπου συχνά πήγαινα μόνος, για να μην είμαι αναγκασμένος να πιάνω κουβέντα, να απολαμβάνω απερίσπαστος την εκάστοτε ταινία.
«Και για να πολεμήσεις το στίγμα - όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις - αρκεί ν' αφήσεις τον αυτιστικό σου συνάνθρωπο να είναι αυτός που είναι, χωρίς ν' απαιτείς να σου μοιάσει».
»Δεν είχα ιδέα περί αυτισμού τα χρόνια εκείνα - θεωρούσα πως ήταν συνώνυμος της βαριάς νοητικής υστέρησης. Δεν φανταζόμουν ότι εκατομμύρια άνθρωποι απέφευγαν τη βλεμματική επαφή όπως εγώ, ότι ένιωθαν τη δική μου δυσφορία όταν βρίσκονταν αντιμέτωποι με κοινωνικές περιστάσεις που η πλειονότητα του κόσμου διαχειριζόταν χωρίς το παραμικρό άγχος.
»Με τα πολλά, ωστόσο, έμαθα - για το φάσμα του αυτισμού και το μεγάλο του εύρος, για το σύνδρομο Asperger, για χαρακτηριστικά που για χρόνια νόμιζα κουσούρια, ενώ ήταν απλώς συμπτώματα ενός διαφορετικού ψυχισμού. Πάνω απ' όλα, έμαθα πως δεν πειράζει αν αποφεύγεις να κοιτάς τον συνομιλητή σου στα μάτια, ή αν προτιμάς την επινοημένη πραγματικότητα ενός βιβλίου ή ενός video game απ' την περιερρέουσα συνθήκη της λεγόμενης 'κοινωνικής ζωής'.
»Και για να πολεμήσεις το στίγμα - όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις - αρκεί ν' αφήσεις τον αυτιστικό σου συνάνθρωπο να είναι αυτός που είναι, χωρίς ν' απαιτείς να σου μοιάσει».