Τα μέρη με υγρασία είναι συνήθως αυτά με τα οποία κολλάς μαζί τους. Σαν να κρύβει κάποιο ανώτερο συστατικό το υγρό στοιχείο, με το οποίο επικοινωνείς αθόρυβα, λες και το νερό σε τραβάει προς το μέρος του, άθελά σου. Ας πούμε, για τον συγγραφέα Paul Morand οι Βενετίες -το γνωστό βιβλίο του-, είναι δύο, εκείνη της πόλης και η δική του. Εξήντα και πλέον χρόνια μιας ανέφελης σχέσης και πάντα πιστής. Οι Βενετίες δεν είναι μόνο η φυσιογνωμία της πόλης, είναι ό,τι ο ίδιος ο συγγραφέας αποκαλεί το κρυφό του μουσείο.
Παραλληλίζοντας δυο «νερένιες» πόλεις, τη Βενετία και τη Θεσσαλονίκη, πέφτουμε πάνω σε μία ισοδύναμη έμπνευση, μια συζυγή κινηματογραφική αύρα, μια καθολική αίσθηση ότι η ζωή εκεί συμβαίνει για να μπορούν οι καλλιτέχνες να την περιγράφουν σε έργα.
Η Θεσσαλονίκη της φωτογράφου Όλγας Δέικου είναι γεμάτη από αντιφατικά συναισθήματα -νοσταλγία και προσμονή, χαρά και λύπη, έλξη και απομάκρυνση. Οι εικόνες της δεν ωραιοποιούν, είναι ωμές, άλλοτε γλυκές άλλοτε κυνικές, αυτούσιες, γεμάτες καθημερινούς ανθρώπους που αναζητούν την ευτυχία σε μία πόλη που αλλάζει, σε μια δεκαετία που όλα μοιάζουν μετέωρα και αμφιταλαντευόμενα.
«Η ιστορία μου ξεκινάει πριν 35 χρόνια, έρχομαι από την ακριτική Φλώρινα, ζω όμως εδώ και 17 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχω ιδέα πού πηγαίνω» απαντάει ο Όλγα όταν της κάνω την αγαπημένη μου ερώτηση «από που έρχεσαι και που πηγαίνεις;». Μπορεί να μην έχει ιδέα που πηγαίνει αλλά το βασικό αξεσουάρ της δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Είναι αυτό που της δείχνει τον δρόμο. «Η ιστορία μου ξεκινάει πριν 35 χρόνια, έρχομαι από την ακριτική Φλώρινα, ζω όμως εδώ και 17 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχω ιδέα πού πηγαίνω» θα πει.
-Τι φωτογραφική μηχανή έχεις;
«Ξεκίνησα πριν 12 χρόνια με Canon, συνεχίζω με Canon, σκέφτομαι να αλλάξω, αλλά με τις αλλαγές δεν τα πάω καλά».
-Πώς θα παρουσίαζες τη Θεσσαλονίκη σε κάποιον που δεν την έχει επισκεφθεί ποτέ ξανά; Τι θα του έλεγες;
«Ανθρώπινη. Αποπνέει μια αίσθηση ελευθερίας. Δεν είναι ούτε μεγαλούπολη, ούτε επαρχία, βρίσκεσαι σε λίγα λεπτά στη θάλασσα. Θεωρώ ότι έχει τη δύναμη πανεύκολα, να ενσωματώσει και να αγκαλιάσει κάθε "ξένο"».
-Ποιος είναι ο πιο δυνατός λόγος που αγαπάς την πόλη σου;
«Ο πιο μεγάλος λόγος που αγαπώ την πόλη μου είναι ότι δεν την βλέπω ποτέ μονότονη, οι άνθρωποι της, το μικρο κέντρο της που περπατιέται τόσο εύκολα. Όλα εναλλάσσονται γρήγορα».
-Πες μου μερικά από τα πιο ωραία για σένα σημεία της Θεσσαλονίκης. Γωνιές, περιοχές, γειτονιές, μέρη, μαγαζιά, ό,τι θες.
«Μου αρέσει η αστική πλευρά της. Η Θεσσαλονίκη έχει αρκετά νεοκλασικά κτίρια, ιστορικές στοές,τα οποία έχουν κάτι περισσότερο από μια αισθητική ομορφιά. Πολλά από αυτά γίνονται μέρη που αποκτούν βιωματική σημασία για τους ανθρώπους».
-Πώς αντιλαμβάνεσαι ότι ένα κάδρο σε καλεί. Τι νιώθεις τη στιγμή που το βλέπεις;
«Συνήθως το αισθάνομαι πρώτα ή σχεδόν ταυτόχρονα με το που το βλέπω, μετά το φαντάζομαι σαν εικόνα. Όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα, βέβαια, μέχρι να γίνουν τα πρώτα κλικ».
-Ποια είναι η πιο αγαπημένη από τις εικόνες σου και γιατί;
«Ίσως ο Τσάρλι Τσάπλιν. Ερχόμενη από τη δυτική έξοδο της πόλης. Βρισκόμουν στο Καλοχώρι για μια φωτογράφηση, γυρνώντας κουρασμένη με το αυτοκίνητο, άναψε το φανάρι κόκκινο και τον είδα στα αριστερά μου. Οι φωτιστικές συνθήκες ήταν ιδανικές. Μέχρι να ανάψει πράσινο έκανα το κλικ. Πήγα να τον ξαναβρώ, τον ευχαρίστησα και τον ξαναφωτογράφισα, αλλά καμία εικόνα δεν ήταν σαν την πρώτη. Πάντα σκέφτομαι τον Τσάρλι Τσάπλιν πριν βγω από το σπίτι».
-Θα τολμούσες να δώσεις τον ορισμό της φωτογραφίας;
«Το να δίνεις ορισμούς είναι κάτι επικίνδυνο και όχι ιδιαίτερα χρήσιμο».
-Πόσο σημαντικό είναι για σένα να καταγράφεις τη ζωή με εικόνες;
«Τελικά είναι, το καταλαβαίνω εκ των υστέρων αφού πάρω απόσταση από τη στιγμή».
-Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις μέσα από τις εικόνες σου για την πόλη σου;
«Δε θέλω να περάσω κανένα μήνυμα, Είναι η πόλη όπως τη βλέπω, ό,τι επιλέγω να καταγράφω, καθώς και ένα μεγάλο κομμάτι της φαντασίας μου, πολλές φορές. Δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση από τον κόσμο, λογικά κάτι θα βλέπουν και αυτοί, με τη σειρά τους».
*Δείτε περισσότερα στη σελίδα του φέισμπουκ της Όλγας Δέικου
