Ο λαϊκισμός μπορεί να κερδίζει συνεχώς έδαφος ανά την υφήλιο, έχει όμως ένα φανερά αδύνατο σημείο, την ίδια την πραγματικότητα. Από τη στιγμή που έρχεται στην εξουσία, παύει να υπάρχει ο λόγος της ύπαρξής του. Αυτοί που τον στήριξαν δεν είναι πια καταπιεσμένες μάζες, ενώ η «νέα τάξη πραγμάτων» και τα «σκοτεινά κέντρα ελέγχου» τους έκαναν τη χάρη να έρθουν στην εξουσία που μέχρι πρότινος τόσο πολύ χλεύαζαν.
Η επόμενη μέρα στη Βρετανία βρίσκει τους remainers εξουθενωμένους από την απογοήτευση, ενώ τους brexiteers ικανοποιημένους ύστερα από 3+ χρόνια αγώνα. Δεν ήταν εύκολο αυτό που κατάφεραν. Η Ελλάδα το 2015, με μια κυβέρνηση σαφέστατα πιο «κατάλληλη» ιδεολογικά αλλά ακατάλληλη σε υπόβαθρο και οργάνωση, δεν τόλμησε ένα τέτοιο άλμα. Θα τα καταφέρει άραγε η Βρετανία;
Ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει μεγαλόπνοα σχέδια και προγράμματα ενώ οι γνώστες της οικονομικής πραγματικότητας προειδοποιούν ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. Στο τέλος του χρόνου θα αρχίσουν τα δύσκολα, δηλαδή οι επίπονες διαπραγματεύσεις στους επιμέρους τομείς του εμπορίου, όπου η Βρετανία θα επιχειρήσει να πετύχει το ακατόρθωτο(;), δηλαδή μια ευνοϊκότερη συμφωνία με τις χώρες της Ε.Ε. από αυτήν που είχε ως μέλος της. Αν αποτύχει, αυτό θα φανερώσει και τη ματαιότητα του Brexit, που τότε όχι μόνο δεν θα έχει φέρει τα όσα υποσχόταν ως εγχείρημα αλλά θα έχει καταστεί εξαιρετικά επιζήμιο, λόγω του κόστους υλοποίησης του.
Την ίδια στιγμή, η Σκωτία ζητάει ξανά το δικαίωμα στην ανεξαρτησία της, και δεν θα ήταν απίθανο να το καταφέρει. Ας μην ξεχνάμε ότι η Αγγλία μερικά χρόνια νωρίτερα χρησιμοποιούσε τη συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας στην Ε.Ε. ως δόλωμα για τους Σκωτσέζους, απειλώντας ότι αυτοί δεν θα μπορούσαν να συμμετέχουν ως ανεξάρτητο κράτος. Η Ευρώπη πλέον είναι ελεύθερη να υποδεχτεί τη Σκωτία ως νέο μέλος σε ενδεχόμενη ανεξαρτητοποίηση της. Η Βόρεια Ιρλανδία θα μπορούσε -υπό προϋποθέσεις- να ακολουθήσει. Άραγε πόσο μικρή θα μπορούσε να καταλήξει η μεγαλύτερη αυτοκρατορία που γνώρισε ο πλανήτη μας;
Παιδικό Πάρτι 2050 μ.Χ.
Παρακολουθώντας μια συνέντευξη του Τόνι Μπλερ στον Independent ξεδιπλώνεται μπροστά μου ολοφάνερα η ανοησία της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. Ο πρώην πρωθυπουργός -μισητός πλέον από τη βάση του κόμματός του λόγω του πολέμου στο Ιράκ-, μας μεταφέρει στο έτος 2050, στη γενιά των εγγονιών του. Τότε, οι χώρες με μεγάλη έκταση και πληθυσμό, και ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης, θα κανονίζουν τους όρους του παιχνιδιού παγκοσμίως. Αμερική, Κίνα, Ινδία, Ρωσία. Ο έμπειρος πολιτικός περιγράφει πως ο μόνος τρόπος για να μπορεί μια χώρα να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τις παραπάνω είναι να φτιάξει ισχυρές συμμαχίες, να παρουσιάζεται ως «ενιαίο μέτωπο».
Μια τέτοια ασπίδα είναι η ιδέα της Ε.Ε. που φέρνει χώρες μεσαίου/μικρού μεγέθους κάτω από την ίδια ομπρέλα συμφερόντων. Τότε μόνο μπορεί μια χώρα σαν την Ελλάδα,την Πορτογαλία η τη Βρετανία να κοιτάξει κατάματα την Κίνα η την Αμερική και να διαπραγματευτεί ως «ενήλικας στο τραπέζι» της εξουσίας. Γιατί η φωνή τους θα κουβαλάει τη στήριξη 512 και πλέον εκατομμυρίων πολιτών. Με τις όποιες διαφορές τους αλλά με τα κοινά τους συμφέροντα προστατευμένα. Καθισμένοι πλέον στο τραπέζι των μεγάλων και όχι συμμετέχοντας στο πάρτι των παιδιών.
*Ο Γιώργος Καράμπελας είναι αρχιτέκτονας με έδρα το Λονδίνο. Αποφοίτησε απο το E.Μ.Π. και συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γλασκώβης πάνω στον ψηφιακό σχεδιασμό. Έχει εργαστεί για διεθνή γραφεία αρχιτεκτονικής (SOM, Populous) και είναι ιδρυτής της ομάδας Parallel Collective.
