Περίμενα στη διάβαση το πράσινο φως για να περάσω απέναντι και σκεφτόμουν πως η ζωή είναι γεμάτη διασταυρώσεις. Απρόσμενες συναντήσεις που μπορεί να αλλάξουν τη ροή της προσωπικής σου ιστορίας. Όπως αυτή η μουσική που τώρα ηχούσε στα ακουστικά μου, κάνοντας την ψυχή μου να πάλλεται με μια πρωτόγνωρη συγκίνηση. Μέσα από την υπέροχη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη, ένα μελωδικά εύθραυστο Χελιδονάκι έκανε τον νου μου να πετάει, όσο οι ήχοι από το ούτι και τη μαντόλα μου χάιδευαν στοργικά τα αυτιά.
Περίμενα στη διάβαση το πράσινο φως για να περάσω απέναντι και σκεφτόμουν πως η ζωή είναι γεμάτη διασταυρώσεις. Απρόσμενες συναντήσεις που μπορεί να αλλάξουν τη ροή της προσωπικής σου ιστορίας.
Ήταν μια τυχαία ανακάλυψη. Τυχαία άλλωστε δεν συμβαίνουν τα καλύτερα πράγματα στη ζωή; Ένα βράδυ που σκρόλαρα βαριεστημένα στο Facebook είδα την ανάρτηση· κάποιος φίλος φίλου, μουσικός μάλλον και ο ίδιος, κρίνοντας από τη φωτογραφία προφίλ στην οποία ήταν αγκαλιά με μια κιθάρα, είχε ποστάρει το link από τη συλλογή «200 χρόνια δημοτικό τραγούδι». Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία που βάλθηκε να μας θυμίσει ότι τα πιο σημαντικά αγαθά στη ζωή είναι άυλα, χωρίς ημερομηνία λήξεως και barcode… Και για του λόγου το αληθές, η σύσταση ξανά στις μουσικές μας ρίζες μπορεί να μπολιαστεί με ήχους σημερινούς, επιστρατεύοντας το ταλέντο πολλών αγαπημένων καλλιτεχνών. Με μιας γοητεύτηκα από αυτό το μουσικό σταυροδρόμι! Ήταν λες και η ελληνική παράδοση, μια παραγνωρισμένη επισκέπτρια από ένα μονοπάτι του χθες, συναντούσε μια σύγχρονη λεωφόρο και γκάζωνε μπροστά, για να κατακτήσει το μέλλον.
Η όλη φάση μου θύμισε το κέντημα, την αγαπημένη μου σταυροβελονιά, που έμαθα πλάι στη λατρεμένη μου γιαγιά. Οι φίλες μου ποτέ δεν κατάλαβαν πώς μπορώ να καταγίνομαι με εργόχειρα. Τους φαίνεται από αδιάφορο έως ανυπόφορα βαρετό. Σίγουρα παρωχημένο. Δεν τις κατηγορώ. Οι περισσότεροι συνομήλικοί μου σήμερα έχουν δάχτυλα μόνο για να εφάπτονται στα smartphones. Μα εγώ είμαι αλλιώς. Βάζω τη δαχτυλήθρα μου και πιάνω τις κλωστές μου, με αγάπη και κρυφή ανυπομονησία. Και καθώς η μία συναντά την άλλη πάνω στο φιλόξενο ύφασμα, υπέροχα σχέδια ζωντανεύουν! Τα νήματα αποκαλύπτουν τα κρυφά τους… νοήματα. «Καλλιώρα να ᾽χουν οι ελιές που κάνουνε το λάδι και φέγγουν της αγάπης μου για να κεντά το βράδυ», τραγουδάει η Κατερίνα Πολέμη στο 4ο κομμάτι της συλλογής, μια ωδή στην έννοια της ευγνωμοσύνης. Κρύβει τόση ομορφιά τελικά η παράδοσή μας. Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτήν. Μα συχνά είμαστε πολύ απορροφημένοι από τους καταιγιστικούς ρυθμούς του σήμερα για να την δούμε. Ή να την ακούσουμε!
Μα να που εντελώς τυχαία πέφτεις πάνω στην ανάρτηση ενός αγνώστου, σε ένα κοινωνικό δίκτυο. Το οποίο γίνεται αφορμή για να ψαχτείς και να ανακαλύψεις μια υπέροχη μουσική έκπληξη. Που όσο περνάει ο καιρός σε περιμένει με νέα ακούσματα. Που δεν σταματά να σε εμπνέει. Και όλα αυτά, χάρη στη πρωτοβουλία μιας μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ, με ανησυχίες πέρα από τους οικονομικούς δείκτες και τα υλικά αγαθά.
Πάνω από τη μάσκα διέκρινα δυο καστανά μάτια ελαφρώς γνώριμα, μια φυσιογνωμία ευγενική, ένα πλατύ χαμόγελο και δυο παιχνιδιάρικα λακκάκια στα επιμελώς αξύριστα μάγουλα.
Κοίταξα με χαμόγελο τις παραφορτωμένες σακούλες από το κατάστημα Lidl. Ήταν η μέρα που πήγαινα τα ψώνια της εβδομάδας στην αγαπημένη μου γιαγιά. Μόλις είχα μπει στην πολυκατοικία και κοντοστάθηκα να ψάξω τα κλειδιά. Λίγο το μουσικό συναπάντημα με τα «200 χρόνια δημοτικό τραγούδι» που με έκανε να χάσω την αίσθηση του χρόνου, λίγο η φαντασία μου που είχε πάρει μπροστά και ύφαινε ιστορίες... ούτε που κατάλαβα πώς μου έπεσε η σακούλα με τα μήλα. Η ευγενική του χειρονομία ήταν ικανή να επαναφέρει την ισορροπία της στιγμής. Πάνω από τη μάσκα διέκρινα δυο καστανά μάτια ελαφρώς γνώριμα, μια φυσιογνωμία ευγενική, ένα πλατύ χαμόγελο και δυο παιχνιδιάρικα λακκάκια στα επιμελώς αξύριστα μάγουλα. Κουβαλούσε μια ηλεκτρική κιθάρα. Τον ευχαρίστησα με θέρμη, προτού εξαφανιστεί στην αντικρυστή πόρτα. Αυτός ήταν λοιπόν ο νέος γείτονας!
Κάπως αλαφιασμένη ακόμη από τη συνάντηση, μπήκα στο σπίτι της γιαγιάς. Κοντοστάθηκα για να την δω για μερικά λεπτά, στα κλεφτά – όπως κάναμε τον τελευταίο χρόνο. Ανταλλάξαμε νοερές αγκαλιές και χειροπιαστή αγάπη. «Τέλος το κέντημα για σήμερα». Έγινε κουκλί! Θα το φωτογραφήσω και θα στο στείλω να το δεις» είπα και μέσα μου γέλασα στη σκέψη ότι σήμερα, ακόμη και ένα εργόχειρο μπορεί να γίνει υλικό για το Instagram! «Να κάνω και τη δεύτερη δόση του εμβολίου και να έρθεις να πιούμε λικεράκι, να σου γνωρίσω και τον νέο μου γείτονα, τον Κωστή! Κάτι μου λέει ότι θα τα βρείτε οι δυο σας! Είναι μουσικός και του αρέσει να… σκαλίζει τα παλιά. Ξέρεις εσύ!» αποκρίθηκε, κλείνοντας το μάτι καλοσυνάτα.
«Να κάνω και τη δεύτερη δόση του εμβολίου και να έρθεις να πιούμε λικεράκι, να σου γνωρίσω και τον νέο μου γείτονα, τον Κωστή! Κάτι μου λέει ότι θα τα βρείτε οι δυο σας!»
Την αποχαιρέτησα με χαμόγελο. Βγαίνοντας, άκουσα κάτι γνώριμο από το γειτονικό σπίτι. Ναι, δεν με γελούσαν τα αυτιά μου. Έπαιζε στην κιθάρα του το πρώτο τραγούδι της αγαπημένης μου συλλογής. Το πρώτο τραγούδι που έτυχε να ακούσω και εκείνο το βράδυ στο Facebook. Το Χελιδονάκι. Και έτσι ξαφνικά, κάτι φτερούγισε και στην καρδιά μου.
Ακολούθησε το WomanToc στο Instagram
κεντρική φωτό: Mirko Mina / Unsplash
