Έχω φύγει ένα χρόνο από το fb και με ρωτάς ακόμα γιατί έφυγα, ενώ κανονικά θα 'πρεπε να με ρωτήσεις γιατί έμενα εκεί. Κι εγώ μη νομίζεις, σε αυτό θέλω να απαντήσω.
Γιατί έμενα σε ένα μέρος που είναι ντροπή να μη σ΄αρέσει η Σίλβια Πλαθ ή η Φλέρη Νταντωνάκη και πρέπει να συμμετέχεις στο γενικό κλίμα ενθουσιασμού και μνημοσύνων; Γιατί έμενα εκεί που πρέπει να υποτάξεις κάθε γούστο στην αγέλη;
Γιατί έμενα σε ένα μέρος που έπρεπε να κρύβω το που πηγαίνω γιατί βαριόμουνα τα «είσαι παντού», «είσαι τυχερή» που έκρυβαν το τσουχτερό «εσύ μπορείς, αλλά εγώ όχι γιατί όχι εγώ;».
Γιατί έμενα σε ένα μέρος που κάθε ατάλαντος βρήκε το ρόλο του: κριτής και υβριστής, χωρίς κανέναν να έχει αντίρρηση από φόβο κυρίως και από βαρεμάρα στη συνέχεια.
Γιατί έμενα σε ένα μέρος που όσες φορές είπα τη γνώμη μου κάποιος διαμαρτυρόταν στο αφεντικό μου, στους φίλους μου, ποτέ σε εμένα.
Γιατί έμενα σε ένα μέρος που είδα φίλους μου να με «παίζουν» με τα like και τις στρατηγικές τους, μη τυχόν και πάρω αέρα. Γιατί έμενα ενώ με στενοχωρούσαν βαθιά; Γιατί έμενα αφού μετά από αυτά τους βαρέθηκα; Για τις αλλαγές, τις θέσεις τις ανύπαρκτες και τις συμμαχίες τις πολύ προσωρινές τους σιχάθηκα. Τα ιδιωτικά τους παινέματα και τη δημόσια τσιγκουνιά και απουσία τους, τους τη χαρίζω.
Γιατί έμενα σε ένα μέρος που δίκιο έχει όποιος έχει τα περισσότερα like;
Έμενα γιατί πίστευα ότι είσαι πιο μόνος χωρίς το fb, αλλά είσαι πιο μόνος με το fb. Κι όταν αποφάσισα ότι μόνο η αληθινή ζωή μου αρέσει τελικά είδα τους φίλους μου να είναι πάντα εκεί, τους εχθρούς εκεί που ήταν πάντα και τους αδιάφορους, να μην υπάρχουν και μουτζουρώνουν τις αγαπημένες μου σελίδες.
Γιατί έμενα σε ένα μέρος που είδα ανθρώπους που συμπαθούσα να γλύφουν τους δυνατούς, να ταγκάρουν τους επώνυμους, να μην εκτιμούν τους λιγότερο δημοφιλείς, να κάνουν πέρα τους φίλους τους και να δαφνοστεφανώνονται μεταξύ τους. Και ντρεπόμουν να τους το πω όταν τους έβλεπα.
Γιατί έμενα σε ένα μέρος που επειδή έβλεπα ότι οι φίλοι μου ήταν κάπου νόμιζα ότι ήξερα και πως περνάνε. Δε μιλούσαμε πια, αλλά βλέπαμε φωτογραφίες για να καταλάβουμε. Τώρα, θέλω να μου τα αφηγηθούν.
Η ζωή μου πάει καλά και κακά με ενθουσιασμούς και γέλια και κλάματα και θρήνους και αρρώστιες και απώλειες αλλά εγώ δε θέλω να είμαι θεατής της, να μετράω το σημαντικό μου με τα likeτων άλλων. Να τη φωτογραφίζω με αυτό τον τρόπο. Και να νιώθω αποδοχή με αυτό τον τρόπο. Αξίζει να δοκιμαστώ εκεί που ξέρω, σε πιο αληθινά τερέν. Γιαυτό δεν έμεινα άλλο. Γιατί μπορούσα να το κάνω.
