«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Παγκράτι, με μια μικρή ιδιαιτερότητα, χωρίς ήχους, οι γονείς μου ανακάλυψαν την κώφωσή μου όταν ήμουν 3 ετών. Στο Παγκράτι πήγα Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο. Από πολύ μικρή ανακάλυψα το μπάσκετ σε ένα γηπεδάκι της γειτονιάς κι από το τότε δεν το άφησα ποτέ» ξεκινάει η Στάλα την αφήγηση της ζωής της. Μιας σπουδαίας ζωής, που η μόνη της διαφορά με τους άλλους είναι ότι υπερέχει αυτών.
Η Εθνική Κωφών Γυναικών θριάμβευσε στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Λούμπλιν της Πολωνίας κερδίζοντας 51-42 τη Λιθουανία. Μια μεγάλη στιγμή για την Ελλάδα.
Η Στάλα εκπέμπει φως και δύναμη. «Τα παιδικά μου χρόνια σε γενικές γραμμές ήταν όμορφα. Μερικές φορές υπήρχαν προβλήματα με τον περίγυρο καθώς πολλοί δεν ήξεραν πως να αντιμετωπίσουν τη διαφορετικότητά μου. Θυμάμαι όμως πιτσιρίκα σκεφτόμουν "μα θα στεναχωριέμαι με την ιδιαιτερότητα αυτή συνέχεια"; Αναρωτιόμουν συχνά "αυτό που σήμερα με ενοχλεί θα με ενοχλεί το ίδιο σε έναν χρόνο ή για όλη μου τη ζωή"; Κάποια στιγμή σταμάτησα να δηλητηριάζομαι από τέτοιες σκέψεις. Έγινα ένας άνθρωπος που θέλει να είναι ανεξάρτητος, να μη ζητά εύκολα βοήθεια από άλλους. Το κυριότερο όμως είναι ότι μπόρεσα να αντλήσω δύναμη από αυτό που οι άλλοι θεωρούσαν μειονέκτημα και να αντεπεξέλθω πιο εύκολα στις δυσκολίες της ζωής μου. Έμαθα ότι κινητήριος δύναμη είναι η θέληση. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο ο στόχος και η δύναμη του ανθρώπου για να τον πετύχει. Έτσι έμαθα να πορεύομαι. Έφτασα σε σημείο να μην με ενοχλεί. Μάλλον από ένα σημείο και μετά είχα ξεχάσει την αναπηρία μου.
»Είχαμε μια όμορφη πλατεία στη γειτονιά μου με γήπεδα, κάθε μέρα που κατέβαινα έκανα βόλτες γύρω γύρω και πίσω απ' τα σύρματα, περίπου 9 χρονών πήρα την απόφαση, μου αρέσει το μπάσκετ και θα μάθω, θα ασχοληθώ με αυτό. Οι γονείς μου δεν είχαν αντίρρηση. Με στήριζαν στην απόφασή μου να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ο πατέρας μου έπαιζε ποδόσφαιρο και η μητέρα μου ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδος στο μπόουλινγκ, οπότε είχαμε το μικρόβιο. Όμως, όπως όλοι οι γονείς που για το καλό μας μας φωνάζουν, μου φώναζαν και εκείνοι, γιατί έπρεπε να διαβάζω κιόλας. Ο αθλητισμός μας κρατάει εκεί, γιατί είναι και παιχνίδι, είναι και χαρά, απλά θα πρέπει να επιστρέφουμε και να συγκεντρωνόμαστε και σε αυτά που έχουμε να κάνουμε για το σχολείο, γιατί είναι πολύ σημαντικά. Δυστυχώς, όταν είμαστε μικροί, δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά είναι απαραίτητες οι γνώσεις, γιατί η βαλίτσα μας τελικά πρέπει να έχει μέσα όλα τα εφόδια που θα χρειαστούμε στη ζωή.
»Ήμουν πολλά χρόνια στα γήπεδα κι έπαιζα μπάσκετ σε ομάδες. Η εθνική ομάδα ήρθε στη ζωή μου στα 26 μου χρόνια. Είμαι πολύ πλούσια από συναισθήματα, από φιλίες, από τα πάντα που έχω γνωρίσει μέσα από την εθνική ομάδα, γιατί ο αθλητισμός ενώνει, συναναστρέφεσαι, μαθαίνεις. Μιλάμε για περίπου 20 χρόνια στην ομάδα αυτή. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να μιλήσεις και να μάθεις από κάποιον. Έμαθα πολλά από την προπονήτρια μου την Αθηνά Ζέρβα, η οποία έχει μεγάλη επιμονή, πάθος, και αγάπη για αυτό που κάνει. Και τα υπόλοιπα κορίτσια είναι μοναδικά, ιδιαίτεροι χαρακτήρες και δεύτερη οικογένεια για μένα όλα αυτά τα χρόνια.
»Ήμασταν προετοιμασμένες για όλα. Ο μόνος δρόμος για να κάνουμε μια εξαιρετική δουλειά, είναι να αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Η προπονήτριά μας είναι αυτή που μπορεί να δώσει κατεύθυνση. Η ευθύνη της απέναντι στην ομάδα είναι μεγάλη και είναι αυτή που δίνει το ρυθμό, μας παρακινεί. Κρατήσαμε καλά τις δυνάμεις μας, αν και στην αρχή έπρεπε πρώτα να φάμε 3- 4 σφαλιάρες. Έτσι γίνεται συχνά στις διοργανώσεις, εμείς κρατήσαμε χαμηλά τα κεφάλια. Είχαμε στοχοπροσήλωση για μια καλή εμφάνιση στο Παγκόσμιο και τελικά με πείσμα και θέληση, καταφέραμε γι' άλλη μια φορά να πάρουμε το χρυσό. Την τελευταία πενταετία η εθνική ομάδα έχει γράψει τη δική της ιστορία, μια μικρή ομάδα 10 κοριτσιών, με το τεχνικό team, γυμναστή και φυσικοθεραπεύτρια έκανε περήφανη όλη την Ελλάδα και όχι μόνο...»
-Πως γιορτάσατε την τόσο μεγάλη νίκη σας;
«Δύσκολο να το περιγράψω. Μεγάλη η χαρά. Πολλές θυσίες, κόποι ακόμη και στενοχώριες έκαναν στην άκρη για να απολαύσουμε αυτή τη μεγάλη νίκη. Τη μεγάλη δικαίωση του αγώνα μας».
-Ποιο είναι το μαγικό εκείνο υλικό που κάνει μια ομάδα ενωμένη;
«Το μαγικό υλικό είναι η φωνή της προπονήτριάς μας, Την ακούμε, την προσέχουμε, τη νιώθουμε και καταφέρνει πάντα να μας περάσει αυτά που σκέφτεται, αυτά που θέλει να μας πει. Το ωραιότερο είναι ότι ενώνει όλα τα κομμάτια και τα κάνει ένα με μοναδικό τρόπο».
-Πες μου το πρόγραμμα των προπονήσεων σας; Πόσο συχνά πρέπει να λείπεις από το σπίτι;
«Οι προπονήσεις της εθνικής ομάδας διαμορφώνονται ανάλογα με τα πλάνα του πρωταθλήματος και της προπονήτριάς μας. Κρατάνε 3-4 μήνες με διπλές προπονήσεις πρωί - βράδυ».
-Πόσο σε στηρίζει η οικογένειά σου στην προσπάθειά σου αυτή;
«Ο σύζυγός μου γνωρίζει πολύ καλά το άθλημα και κατανοεί διότι είναι και αυτός μπασκετμπολίστας. Είναι πάρα πολύ υποστηρικτικός σε όλα και τα παιδιά μου χαίρονται και σχολιάζουν, “ω μαμά τι ωραίο τρίποντο έβαλες". Φέτος είχα την κόρη μου μαζί στο ταξίδι μας για πρώτη φορά, ο πιο πιστός φίλαθλος στην κερκίδα. Όλη η οικογένεια με ακολουθεί και με υποστηρίζει σε ότι προσπάθεια κάνω με την ομάδα».
-Ποια συμβουλή που σου έχουν δώσει θα έδινες και εσύ με τη σειρά σου σε κάποιον;
«Η μόνη συμβουλή που έχω να δώσω είναι να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, καθώς πλάθει σωστούς χαρακτήρες και χαρίζει καλή υγεία. Μακάρι τα μικρά παιδιά να βλέπουν το παράδειγμά μας και να γεμίζουν τα γήπεδα. Γενικώς νομίζω πως όλοι πρέπει να γυμνάζονται μικροί-μεγάλοι στο βαθμό που ο καθένας μπορεί. Μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα, χαχαχα... Δηλαδή καθώς τα παιδιά γυμνάζονται και οι γονείς περιμένουν θα μπορούσαν να τους παρακινήσουν τα ίδια τα παιδιά. Πείτε στους πιο μεγάλους, "κάνει καλό σε μας και κάνει καλό και σε σας, πάμε για περπάτημα την Κυριακή στο δάσος" –κι αυτό άσκηση είναι. Μπορείς να είσαι σε μια ομάδα μπάσκετ, βόλεϊ, να παίζεις τένις, ότι αγαπάς και σε γεμίζει ή απλά να κάνεις λίγο διάδρομο στο γυμναστήριο».
*Οι φωτό είναι παραχώρηση της Στάλας Κοτσιρέα
