Από την In Lawve
Ήταν άνοιξη του 2004 όταν οι γονείς μου μού απηύθυναν το ζωής και θανάτου για την εποχή ερώτημα: «Λοιπόν, τι θα κάνεις;», «Τίποτα.» «Έχεις αποφασίσει τι σχολή θα δηλώσεις πρώτη;» «Όχι». «Δεν μπορεί να θες να γίνεις ένα τίποτα με τέτοιους βαθμούς, πήγαινε στη Νομική και όταν τελειώσεις κάνε ό,τι άλλο θες».
Ήταν άνοιξη του 2014 όταν ο δικηγόρος για τον οποίο είχα μόλις ξεκινήσει να εργάζομαι μου είπε: «Λοιπόν, θα πεταχτείς στα δικαστήρια του Πειραιά, εύκολη υπόθεση, τυπική διαδικασία, τα έχουμε συμφωνήσει με την πελάτισσα και το έχουμε κλείσει εξωδικαστικά. Εσύ απλά θα πεις δυο κουβέντες και θα φύγεις. Άντε ευκαιρία να πιεις και καφέ δίπλα στη θάλασσα που όλο παραπονιέσαι ότι δεν βλέπεις.» «Να σας ρωτήσω, αφεντικό, περί τίνος πρόκειται, έτσι από περιέργεια, να ξέρω δύο πράγματα για την υπόθεση σε περίπτωση που με ρωτήσουν.»
Ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα αντιληφθεί πόσο επιδραστικό μπορεί να είναι το στιγμιαίο eye-contact μεταξύ δύο ορκισμένων αιώνιων εχθρώ
Εκείνη την εποχή το δικηγορικό γραφείο που εργαζόμουν ως νέα δικηγόρος είχε αναλάβει την υπόθεση της αντιδικίας μεταξύ δύο αδελφών, οι οποίες - πόσο ασυνήθιστο – είχαν μεταξύ τους περιουσιακές διαφορές οι οποίες είχαν θρέψει ένα ιδιαίτερα μεγάλο και χρόνιο μένος της μίας για την άλλη. Και όταν αναφέρομαι σε μένος, μην σας περάσει από το μυαλό μια απλή αντιπάθεια. Αναφέρομαι σε μένος που προσιδιάζει σε αυτό της Paola με την Paulina της αξέχαστης τηλενουβέλας των 90s «La Usurpadora» (η Σφετερίστρια), όπου η πρώτη πλούσια και αλαζονική αδερφή προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εξαφανίσει από προσώπου γης την δεύτερη πτωχή πλην τίμια ομοαίματη της, γιατί……έτσι γίνεται στις σαπουνόπερες και ανεβαίνει η τηλεθέαση. Η διαφορά στην δική μου περίπτωση αδελφών έγκειται στο γεγονός ότι και οι δύο ήταν αρκούντως ευκατάστατες, ώστε να καταβάλουν δικηγορικές αμοιβές επί σειρά ετών για να τους συνεχίζουν με αμείωτο ρυθμό τις δικαστικές τους διαμάχες.
Το σχέδιο είχε ως εξής: Θα εμφανιζόμουν για λογαριασμό της πελάτισσας μου στο δικαστήριο με σκοπό να δηλώσω ενώπιον Προέδρου και Εισαγγελέα ότι όταν η πελάτισσα μου εκσφενδόνισε στην αδερφή της ένα laptop (από αυτά τα παλιά, τα συμπαγή, τα ογκώδη, τα σωστά όχι από τα σύγχρονα τα αέρινα, τα λεπτά που τα κρατάς και πετάς) δεν «το εννοούσε» και φυσικά ότι το έχει ήδη μετανιώσει. Αντίστοιχα, θα έπραττε και ο συνάδελφος μου, δικηγόρος της έτερης αδερφής, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος με το κατά τι δυσκολότερο έργο του να πείσει το δικαστήριο ότι όταν η δική του πελάτισσα είπε στην δική μου «θα σε σκοτώσω», δεν ήθελε πράγματι να της αφαιρέσει τη ζωή, αλλά άνθρωποι είμαστε λέμε και μια κουβέντα παραπάνω πάνω στα νεύρα μας, βρε αδελφέ. Αυτά θα λέγαμε και θα φεύγαμε να πάμε να συνεχίσουμε τις δουλειές μας έχοντας παραιτηθεί από τις εκατέρωθεν μηνύσεις.
Όταν κατέρρευσε το αρχικό σχέδιο
Τα λόγια μου τα είχα ήδη προετοιμάσει και τα είχα επαναλάβει 15 φορές από μέσα μου στον ηλεκτρικό στη διαδρομή Μοναστηράκι-Πειραιάς. Είχα βάλει και τις πιο δικηγορικές μου γόβες, από αυτές που όσες πιο πολλές μέρες δυσκολεύεσαι να περπατήσεις μετά τόσο πιο δικηγορικές δείχνουν, ενώ κατά την είσοδο μου στο Δικαστήριο είχα επιστρατεύσει το ύφος wannabe Harvey Specter - «δεν έχω ιδέα τι κάνω αλλά δείχνω το ακριβώς αντίθετο μπας και πειστώ και εγώ».
Όλα θα πήγαιναν κατ΄ευχήν αν δεν είχαμε παραλείψει έναν και μοναδικό αστάθμητο παράγοντα: Την συνάντηση των δύο αδερφών μέσα στην δικαστική αίθουσα. Ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα αντιληφθεί πόσο επιδραστικό μπορεί να είναι το στιγμιαίο eye-contact μεταξύ δύο ορκισμένων αιώνιων εχθρών. Και ενώ εκφωνείται η δική μας υπόθεση και σπεύδω να καταθέσω το ποίημα που έχω μάθει απέξω και ανακατωτά, δίχως να το καταλάβω και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, με προλαβαίνει η πενηντάρα πελάτισσα μου, η οποία με ένα σεμιναριακό σάλτο ορμάει στην αντίπαλο, την αρπάζει με τεχνική επιπέδου αντάξιου πρωταθλητή ΜΜΑ (ξύλο δρόμου) και με ελάχιστες κινήσεις καταφέρνει να την ακινητοποιήσει. Εγώ, από την άλλη, νιώθω ότι βρίσκομαι παγωμένη μπροστά σε μία τηλεόραση όπου παίζουν σκηνές από Κοινοβούλια κρατών της Άπω Ανατολής, όπου ο ένας βουλευτής πέφτει πάνω στον άλλο και ποτέ δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι ακριβώς έχει συμβεί. Με τη διαφορά ότι έχω χάσει το τηλεκοντρόλ και δεν μπορώ να το γυρίσω στο MasterChef να επιμορφωθώ –τουλάχιστον- ως πως το πώς φτιάχνεται το τέλειο τηγανητό αυγό.
Φήμες λένε ότι οι δικηγόροι είναι από τους μεγαλύτερους αλκοολικούς που κυκλοφορούν εκεί έξω
Στο σημείο αυτό συνειδητοποιώ ότι το αρχικό σχέδιο δεν πήγε καθόλου καλά, ότι πλέον δεν έχω καν σχέδιο, και ότι μάλλον καφέ δεν θα πιω ποτέ στον Πειραιά χαζεύοντας - την μεγάλη φωτεινή ταμπέλα στο έμπα του λιμανιού που λέει ποια πλοία αναχωρούν και ποια έχουν μόλις φτάσει από τα πανέμορφα ελληνικά νησιά. Η αντίδικος γλίτωσε με εντελώς ελαφρές σωματικές βλάβες γιατί ευτυχώς για όλους παρενέβη ο δικηγόρος της που, ως ψυχραιμότερος και εμπειρότερος, κατάφερε να χωρίσει τις αντιπάλους για να πάρουν δύο ανάσες μέχρι τον επόμενο γύρο που θα αναδείκνυε τον τελικό νικητή. Τελικώς, το Δικαστήριο διέκοψε και ανέβαλε για νέα δικάσιμο οπότε και φρόντισα εκ των προτέρων να εξοπλιστώ με συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο για να αποφευχθεί εκ νέου η μοιραία συνάντηση των αδελφών.
Ήπια και καφέ εκείνη την μέρα στον Πειραιά, αν και φήμες λένε ότι οι δικηγόροι είναι από τους μεγαλύτερους αλκοολικούς που κυκλοφορούν εκεί έξω. Μπορώ να καταλάβω το γιατί.
