Πριν από ακριβώς 50 χρόνια ο Μικ Τζάγκερ πέρασε για πρώτη φορά στη συνείδηση του πιο συντηρητικού κοινού ως «ο διάβολος». Στις ψυχές, όμως, των φανατικών παιδιών που στριμώχνονταν ευλαβικά στις πρώτες σειρές στις χαώδεις συναυλίες των Ρόλινγκ Στόουνς, από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική, είχε απλά μεταμορφωθεί από ένας αστραφτερός πλανητικός αστέρας στο πιο μυστικιστικό πλάσμα ολόκληρου του σύμπαντος. Αυτό το πανέμορφο, ισχυρό αγόρι που ήξερε πολλά και έκρυβε ακόμα περισσότερα κάτω από το μεγάλο ταλέντο του και τα λαμπερά του ρούχα. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1968 οι Στόουνς κυκλοφορούν τον 8ο δίσκο τους με τίτλο“Βeggars Banquet” και βάζουν ως εισαγωγικό κομμάτι το “Sympathy for the Devil”, το τραγούδι που υπέγραψε εξ'ολοκλήρου ο Τζάγκερ και το οποίο θεωρείται από πολλούς το κορυφαίο τραγούδι ολόκληρης της μουσικής πορείας του.
Το πώς, στο καλό, ήρθε στο παιδί με τα σαρκώδη χείλη, την αισθαντική χροιά και τις λάγνες χορευτικές κινήσεις να μιλήσει για τα σκοτάδια του Εωσφόρου την στιγμή που όλος ο υπόλοιπος καλλιτεχνικός κόσμος βρισκόταν ακόμα χωμένος στα ψυχεδελικά λιβάδια των παιδιών των λουλουδιών που βουτούσαν τις μπανάνες τους στο LSD και έστηναν ολονύχτιες φιλοσοφικές συζητήσεις για τα πολλαπλά επίπεδα της ύπαρξης μας, είναι μάλλον το σημείο εκείνο που θα έπρεπε να προβληματίσει όλους εκείνους που βιάστηκαν να βαφτίσουν τον Τζάγκερ σατανιστή και άρχισαν να φαντάζονται τελετές μαύρη μαγείας με θύματα έφηβες παρθένες και τους Στόουνς στον ρόλο ιερέων του «έξω από δω».
Υπάρχει ένα ρητό που λέει πως σε αυτή τη σύντομη ζωή «δεν πρέπει να αφήνεις ποτέ την αλήθεια να σου χαλάσει μία ωραία ιστορία». Και έτσι ο Τζάγκερ, ο Ρίτσαρντς, ο Τσάρλι και τα άλλα παιδιά φρόντισαν να διατηρήσουν για δεκαετίες ολόκληρες ανέπαφο τον θρύλο που τους συνέδεσε για πάντα με το προφίλ των «μαύρων παιδιών» που έφτασαν στο απόγειο της επιτυχίας γιατί κάποτε δέχθηκαν να πουλήσουν την ψυχή τους στον διάβολο. Και δεν ήταν παρά στα μέσα της δεκαετίας του '90 όταν ο πιο διάσημος και σέξι, ίσως, frontman στην ιστορία του ροκ εν ρολ αποφάσισε να μιλήσει για το πραγματικό στόρι πίσω από την δημιουργία του “Sympathy for the Devil”, το οποίο μπορεί να μην είναι το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι της μπάντας είναι όμως σίγουρα εκείνο που τους στοίχειωσε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο.
«Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα τραγούδι. Δεν ήταν δηλαδή ένα ολόκληρο concept άλμπουμ με σατανιστικά σύμβολα στο οπισθόφυλλο ώστε να δικαιολογείται με κάποιον τρόπο όλος αυτός ο ντόρος και οι σοκαρισμένες αντιδράσεις γύρω από αυτό,» θα πει ο Τζάγκερ σε συνέντευξη του το 1995. «Ήταν ένα τραγούδι που απλά έλεγε μία ιστορία που κάπως μου άρεσε». Όπως θα συμπληρώσει ο ίδιος αργότερα, η ιδέα του ήρθε αρχικά από το βιβλίο «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε στα Αγγλικά το 1968 και το οποίο του χάρισε η Μαριάν Φέιφθουλ μερικούς μήνες νωρίτερα. Στο μυθιστόρημα του σημαντικού Ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ ο διάβολος εμφανίζεται στη Μόσχα και προκαλεί δολοφονίες και χάος.
Όμως, και ο κιθαρίστας του γκρουπ, ο Κιθ Ρίτσαρντς με την μικροκαμωμένη, λεπτεπίλεπτη φιγούρα, τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και το εξωφρενικό ταλέντο θα μιλήσει αρκετά χρόνια αργότερα για την ημέρα που το συγκρότημα μπήκε στο στούντιο να ηχογραφήσει το τραγούδι που άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο ολόκληρος ο πλανήτης του ροκ άρχισε να αντιλαμβάνεται, να δέχεται και να υιοθετεί την σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης μας. «Είχε γράψει (ο Μικ Τζάγκερ) το συγκεκριμένο κομμάτι σαν μία αφήγηση, ένα τραγούδι που θύμιζε στιχουργικά σε πολλά σημεία την στιχουργική μέθοδο του Ντύλαν, και τότε εγώ σκέφτηκα να προσθέσουμε αυτό το χαρακτηριστικό, επαναλαμβανόμενο samba μπιτάκι στην ενορχήστρωση. Και τελικά ήταν εκείνο που έκανε το κομμάτι τόσο κολλητικό, αυτός ο αφρικανικός ή νοτιοαμερικάνικος, πείτε τον όπως θέλετε, ρυθμός σε ζαλίζει, σχεδόν σε υπνωτίζει, κάθε φορά που τον ακούς».
Η στιγμή που οι Ρόλινγκ Στόουνς παίζουν ζωντανά στη σκηνή του Άλταμοντ το "Sympathy for the Devil".
Μήπως, λοιπόν, γι'αυτό το λόγο όποτε η μπάντα ανέβαινε στη σκηνή για να παίξει ζωντανά την ιστορία του διαβόλου που μπαίνει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων αναγκάζοντας τους να πράξουν βίαια και αποτρόπαια πράγματα, από κάτω συνέβαιναν τρομακτικά άγρια γεγονότα; Τουλάχιστον αυτό ισχυρίστηκε ο Τζάγκερ το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 1969 -ακριβώς έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού – όταν στη δωρεάν συναυλία που έδωσαν στο Άλταμοντ στο κοινό επικράτησε το απόλυτο πανδαιμόνιο. Οι Άγγελοι της Κόλασης που είχαν προσληφθεί από τους Στόουνς για να παρέχουν ασφάλεια και ηρεμία στον συναυλιακό χώρο δεν έμοιαζαν να είναι σε θέση να ελέγξουν στο ελάχιστο την κατάσταση, απεναντίας την έκαναν πολύ χειρότερη μέσα από τα πέτσινα μπουφάν τους, τα καουμπόικα καπέλα τους, τα αιχμηρά στιλέτα και τα απειλητικά βλέμματα τους.
«Παιδιά! Έι παιδιά, αδέλφια, σας παρακαλούμε πολύ να χαλαρώσετε ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε,» φώναξε από το μικρόφωνο ο τραγουδιστής των Στόουνς, κάνοντας με το χέρι νόημα στον Ρίτσαρντς να σταματήσει να παίζει προκειμένου να μπορέσει να ηρεμήσει το πλήθος που βρισκόταν σε μία αδιανόητα χαώδη κατάσταση. Οι μπροστινές σειρές είχαν γραπωθεί από τη σκηνή, κορίτσια έκλαιγαν με λυγμούς κάτω από τα πόδια του Τζάγκερ, ένας άντρας λιωμένος από κάποιο παραιασθησιογόνο χάπι ταξίδευε σε ένα άλλο, πολύ μακρινό σύμπαν, οι μεσαίες σειρές είχαν υποχωρήσει εντελώς προς τα πίσω, δημιουργώντας ένα τεράστιο κενό στο κέντρο του συναυλιακού χώρου. Ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλο, κάποιοι προσγειώθηκαν στο έδαφος σηκώνοντας σκόνη γύρω τους και κλωτσιόντουσαν μεταξύ τους, άλλοι έπαιζαν άγριο ξύλο στο βάθος της αίθουσας, τότε κάποιος φώναξε «Όπλο, κρατάει όπλο», λίγο πριν οι Άγγελοι της Κόλασης ορμήξουν πάνω σε έναν άντρα αφρικοαμερικάνικης καταγωγής και τον μαχαιρώσουν πισώπλατα. Έπειτα θα ισχυριστούν πως το έκαναν για να τον αφοπλίσουν.
Δες στο 2:12 τη στιγμή που ο Μέρεντιθ Χάντερ σηκώνει το όπλο, σημαδεύοντας τον Μικ Τζάγκερ.
Εκείνη την νύχτα ο Μέρεντιθ Χάντερ θα χάσει τη ζωή του υπό τους ήχους του “Sympathy for the Devil”, λες και ο διάβολος του έβαλε το περίστροφο στο χέρι, λες και ο διάβολος ήταν εκείνος που τελικά τον σκότωσε κάτω από αδιευκρίνιστες, σοκαριστικά γρήγορες συνθήκες. Ο Μπομπ Ντύλαν θα γράψει, για χάρη του, ακόμα ένα πανέμορφο τραγούδι. Η γενιά της αγάπης θα ηττηθεί για πάντα και η ροκ μουσική θα στραφεί οριστικά και αμετάκλητα σε πιο σκοτεινά, πιο εσωστρεφή, πιο μυστηριώδη μονοπάτια. Οι Black Sabbath έρχονται, το heavy metal είναι μόλις μία ανάσα μακριά.
Ναι, συνέβησαν όλα αυτά κάπου μέσα στον θρύλο των Ρόλινγκ Στόουνς που μένει ολοζώντανος και ανέπαφος μέχρι και σήμερα, 50 ολόκληρα χρόνια μετά. Στα αλήθεια, ωστόσο, ο Mέρεντιθ Χάντερ σκοτώθηκε όταν το συγκρότημα έπαιζε απλώς το "Under My Thump", εκείνος ήταν αφόρητα μαστουρωμένος, ενώ ο Άγγελος της Κόλασης που τράβηξε μαχαίρι και το κάρφωσε στην πλάτη του απίστευτα διψασμένος για τσαμπουκά. Αλλά, από την άλλη, μην αφήσεις ποτέ σε αυτή τη σύντομη ζωή την πραγματικότητα να σου χαλάσει μία ωραία ιστορία.
H ηχογράφηση του "Sympathy for the Devil" το φθινόπωρο του 1968.
