Πριν 3-4 χρόνια (νομίζω) ένα κίτρινο βιβλιαράκι με το παράξενο όνομα «Γαμ» βρισκόταν διαρκώς στην τσάντα μου και έλεγα για αυτό σε όλους μου τους φίλους. Δύο βιβλία μετά και μία θεατρική παράσταση, που βασίστηκε στο Γαμ, η συγγραφέας Κατερίνα Έσσλιν δίνει σουρεάλ και αστείες απαντήσεις στο Woman Toc.
Μια λέξη που συνοψίζει το νόημα της ζωής.
Παραπάνω από μία, αλλά όλες από Α. Αυτοσαρκασμός, ανακωχή, αγάπη. (Και μια λέξη από άλλο γράμμα, που αν την πω θα βάλετε «μπιπ».)
Ένας στίχος τραγουδιού που σου έχει κολλήσει σαν τσίχλα.
“…I am leaving, I am leaving, but the fighter still remains...” (Από το αγαπημένο μου “The boxer” των Simon & Garfunkel. Το τραγούδι αυτό το ακούω το λιγότερο μία φορά τη μέρα τα τελευταία 20 χρόνια.)
Μία φράση από κάποιο βιβλίο που σε έχει στοιχειώσει.
Τα βιβλία είναι καταφύγια, δεν με στοιχειώνουν. Με στοιχειώνει μόνο η φράση “όλα θα πάνε καλά”. Μοιάζει στεγανή, αλλά αποδεικνύεται συχνά διαμπερής.
Μια ταινία που σε πήρε ο ύπνος.
Μόνο σε μία έχω κοιμηθεί και μάλιστα έχω να διηγηθώ και σχετικά αστεία ιστορία, 100% αληθινή. Όταν πήγα να δω το Romeo and Juliet του Baz Luhrmann κοιμήθηκα (στο σινεμά) δέκα λεπτά πριν το τέλος. Όταν ένα χρόνο μετά βγήκε σε dvd (δεν είχαμε live streaming ακόμη) έβαλα να το δω ξανά από την αρχή και κοιμήθηκα πάλι περί τα 10 λεπτά πριν το τέλος. Πρόσφατα το έβαλα ξανά (και κάπου εδώ να ευχαριστήσουμε τον Θεό του live streaming), και… το έκλεισα μόνη μου 10 λεπτά πριν το τέλος για επετειακούς λόγους. Δεν ξέρω τι συνέβη. Μάλλον πήρα το μήνυμα ότι δεν θέλω να δω να πεθαίνει ο Ρωμαίος.
Μια φουλ αισιόδοξη πρόταση.
“Η τεράστια σοκολάτα γάλακτος που μόλις φάγατε είχε μόνο 3 θερμίδες.”
Και ο θεός (σου) έφτιαξε την Κυριακή για να…
...εκτιμήσουμε το γεγονός ότι αν είχε φτιάξει δυο Δευτέρες στη σειρά θα ήταν χειρότερο.
Το τελευταίο σου εισιτήριο γράφει…
Έχω δυο εισιτήρια στην τσάντα μου αυτή τη στιγμή: το ένα γράφει “Μπιλ και Λου” (“θεραπευτική” θεατρική παράσταση στο Scrow Theater) και το άλλο είναι εισιτήριο μετρό και χρησιμοποιήθηκε για τo υπερατλαντικό ταξίδι Μοναστηράκι-Μέγαρο Μουσικής. Σημείωση: αγαπημένο μου χόμπυ, να μπαίνω σε ένα από αυτά τα ταξιδιωτικά sites και να «κλείνω» πανάκριβα εισιτήρια για διάφορες πόλεις-φετίχ. (Όταν ζητάει πιστωτική κάρτα κλείνω το laptop.)
Τι συνηθίζεις να πετάς από τη ζωή σου;
Σαΐτες πετάω μόνο. Δεν προσπαθώ να ξεφορτωθώ τίποτα, ό,τι δεν είναι «keeper» κάνει γλυκό fade out από μόνο του κι ούτε που το καταλαβαίνω.
Το πιο τρελό σου όνειρο/μεγαλύτερο απωθημένο;
Ας μην εκθέσουμε ανθρώπους. Ας πούμε ψέματα ότι το μεγαλύτερο απωθημένο μου είναι ένα σπίτι στην Ιθάκη από το ένα παράθυρο του οποίου θα έχω θέα τη θάλασσα κι από το άλλο τον Παρθενώνα (ή το Empire State Building). Ρεαλισμός πάνω απ’ όλα.
Κάτι που νοσταλγείς από την προ Μνημονίου εποχή;
Η νοσταλγία δεν μπορεί παρά να αφορά σε κάτι ουσιαστικό και εσωτερικό, και δεν μπορώ να πω ότι νιώθω κάποια συνταρακτική αλλαγή μέσα μου, δεν αντιλαμβάνομαι αυτό το πριν/μετά. Η ζωή είναι υπέροχη, κι όσο πιο σκληρή γίνεται τόσο πιο διδακτική, ουσιώδης, και δημιουργική. Ειδικότερα δε όταν φροντίζεις το "νόμισμά" σου να είναι κάποια αξία κι όχι κάποια τιμή.
Αγαπάς/Σιχαίνεσαι τα social media γιατί...
Τα βρίσκω διασκεδαστικά και ακίνδυνα, αν και απασχολούν πολύ από τον χρόνο μου και διασπούν την ήδη τεμαχισμένη μου προσοχή. Με ενοχλεί μόνο η έλλειψη μέτρου, όλη αυτή η απαίδευτη καταφυγή στην κακεντρέχεια κάνει καμιά φορά τα timelines να μοιάζουν με χωματερές απόψεων. Ενοχλητικό είναι κι όταν δημόσια πρόσωπα αναπαράγουν status-φωτοτυπία είτε “ξεπουλώντας” το όποιο προσωπικό τους δράμα, είτε διαφημίζοντας τις φιλανθρωπίες τους. Γεμίσαμε θορυβώδεις ήρωες που ακκίζονται. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν συμμετέχω πλέον στο facebook, γράφοντας posts. Μάλλον η πολλή πολυφωνία μ’ έχει αφήσει άφωνη.
Θα γύριζες πίσω στην αναλογική εποχή μόνο και μόνο για να…
Για να πω “πάρε το μηδέν”. Λατρεύω αυτή τη φράση, μου θυμίζει μια εποχή απλή. Τελικά το παραπήραμε το μηδέν, με διαφορετικό τρόπο.
Μία ματαιόδοξη συνήθειά σου.
Έχω περίπου σαράντα κόκκινα κραγιόν, ένα σε κάθε τσέπη, σε ντουλαπάκια, σε συρτάρια, στο ψυγείο, στο αυτοκίνητο, ανάμεσα στα σκεπάσματα, και χρωματίζομαι συνέχεια. Δεν θυμάμαι τι χρώμα χειλιών έχω κανονικά.
Ένα ψέμα που λες συχνά
Στον εαυτό μου, ότι “αυτή είναι η τελευταία φορά που”.
Τι είναι έρωτας, τι αγάπη και ποιο το ανάμεσό τους;
Ο έρωτας είναι πόθος, αυτόματο κάταγμα γονάτων, παράλυση από τη μέση και πάνω, αδυναμία να αντιληφθείς που σταματάει η δική σου επιδερμίδα και που αρχίζει του άλλου. Στην αγάπη δεν έχεις καν δική σου επιδερμίδα γιατί η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια. Ανάμεσά τους υπάρχει μόνο το ανεξήγητο.
Το καρτούν που θα ήθελες να έχεις guest star στο πάρτι γενεθλίων σου.
Τι ωραία ερώτηση. Τον Ροζ Πάνθηρα, τον Kenny από το Southpark και τη Lisa Simpson.
Μια αλητεία που έχεις νοσταλγήσει.
Είμαι εντελώς clean cut, μπορεί και πληκτική. Η μόνη αλητεία που θυμάμαι να έχω κάνει είναι στο δημοτικό - έκλεβα συστηματικά τις γόμες των συμμαθητών μου.
Ένα παρατσούκλι που σου έχουν κολλήσει.
Δεν έχω. Πάντως με φωνάζουν όλοι ανεξαιρέτως “Έσσλιν” από παιδάκι, αντί με το μικρό μου όνομα.
Μία λέξη της εποχής που έχεις βαρεθεί να ακούς.
Δεν υπάρχει.
Μία αθώα βρισιά.
Ρε.
Τι σε κάνει να σκας στα γέλια;
Τελευταία, ο Louis C.K. (κι ένας φίλος μου, ο Γιαννέλος).
Τι σε θυμώνει;
H αδιακρισία και η αγένεια.
Πώς εκτονώνεις τα νεύρα σου;
Με τη βοήθεια της Αγίας Μερέντας. Μεγάλη η χάρη της.
Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Μικρότερη. Το έχω ήδη πετύχει νομίζω. Παραμένω πάντα 10-15 χρόνια νεότερη απ’ ό,τι αφήνω να εννοηθεί.
Υπάρχει ζωή μετά τα 70;
Κάτσε να βεβαιωθούμε ότι υπάρχει πριν τα 70 και τα ξαναλέμε. (Κάνω την άνετη και αποφεύγω ν’ απαντήσω γιατί έχω αδυναμία στους ηλικιωμένους και η ερώτηση αυτή γρατζουνάει μάτια, αυτιά κλπ κλπ.)
*Τα βιβλία της Κατερίνας Έσσλιν: Ο μισός βέσπα, Γαμ. και 32 Δεκεμβρίου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ.
