“Γιατί;” Με ρωτούν πολύ συχνά όταν λέω ότι έχω δυο γάτους. “Γιατί δεν ξέρω και δεν θέλω να ζω χωρίς γάτες”, απαντώ. Γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου υπήρχαν γάτες στο σπίτι. Σήμερα έχω ή μάλλον, με έχουν -όσοι είναι cat lovers θα καταλάβουν- δυο υπέροχοι τύποι. Ο Στέλιος και ο Ruby the Copycat και οι δυο ράτσας “Αθηναϊκή η κοινή και αδέσποτη”.
Ο πρώτος, ο μεγαλύτερος κατά 3-4 μήνες, είναι κλασικός ασπρόμαυρος και ο δεύτερος ξανθοκόκκινος τιγρέ. Ζούμε μαζί εδώ και 6 χρόνια, από τότε που ήταν μωρά και βρέθηκαν στο δρόμο μου σε άθλια κατάσταση. Έκτοτε, πορευόμαστε παρέα στα όμορφα αλλά και στα δύσκολα. Ξέρουν σχεδόν τα πάντα χωρίς να τους πω τίποτα, νιώθουν τη χαρά ή τον προβληματισμό μου με το που θα με κοιτάξουν με αυτά τα μεγάλα, διεισδυτικά μάτια.
Αποτελούν το καλύτερο ανθρωποφίλτρο, με ένα αλάνθαστο κριτήριο που, χωρίς να γνωρίζω το μηχανισμό του, εμπιστεύομαι απόλυτα. Είναι οι καλύτεροί μου φίλοι και ένας από τους λόγους που αγαπώ να μένω στο σπίτι, γιατί όπως είχε πει ο “φοβερός” Ζαν Κοκτό, (οι γάτες) σιγά σιγά γίνονται η ορατή ψυχή του. { J'aime les chats parce que j'aime ma maison. Et qu'ils en deviennent peu à peu l'âme visible.}
Ελένη Μανίκα, Food editor
