Η Νάνσυ δεν είναι καμιά εύκολη τύπισσα. Δεν αναλώνεται σε ηλίθια αστεία μεταξύ τυρού και αχλαδιού. Η Νάνσυ «λερώνει» τα χέρια της με φροντίδα. Οχτώ άλογα και άλλα τόσα σκυλιά ζουν επειδή αυτή τους έχει αφιερώσει τη ζωή της. Ξυπνά με την πρώτη ακτίδα της ροδοδάχτυλης αυγής του Ομήρου και κοιμάται αργά τη νύχτα, έχοντας καταπονήσει το σώμα της με αγάπη.
Το Ranch-eros, το ράντσο του έρωτα με την έννοια του υψηλότερου συναισθήματος, βρίσκεται στην παραλία της Αγίας Άννας, στη βόρεια Εύβοια. Ένα ξέφωτο μέσα στο δάσος, λουσμένο στο φως, σκιερό και φωτεινό, συνδεδεμένο συναισθηματικά με αχρονικά νήματα από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών, από τις καουμπόισσες που μελαγχολούν, από την αρχαία Αβαντίδα και τη νύμφη Άβα.
Ο Σιμούν είναι ο αρχηγός τους και τον ξεχωρίζω. Είναι ψύχραιμος, αρχοντικός, συνεργάσιμος, υπέροχος με τα παιδιά και καθόλου ανταγωνιστικός με τον έτερο αρσενικό, τον Φίλιππο που συχνά οργανώνει ανταρσίες για να κλέψει την αρχηγία.
«Στην πραγματικότητα πρόκειται για την ιστορία 16 αλόγων, που βρίσκονταν σε ένα ιππικό όμιλο στη βόρεια Εύβοια, στην παραλία της Αγίας Άννας» ξεκινάει η Νάνσυ την αφήγηση της ιστορίας της, η οποία διαβάζεται σαν ένα σύγχρονο παραμύθι. Ίσως γι’ αυτό τρελαίνονται τα παιδιά στο Ranch-eros. «Ήταν ένα πρότυπος ιππικός όμιλος, που είχε, κυρίως, τουριστικό προφίλ, με περιπάτους στην παραλία. Σταδιακά ο ιδιοκτήτης τους, για διάφορους λόγους, άρχισε να τα παραμελεί, να τους δίνει χαμηλής ποιότητας τροφές και να αμελεί την ιατροφαρμακευτική τους φροντίδα. Το 2012, πλέον, είχαν απομείνει μόλις έξι. Έγινε έξωση στον ιδιοκτήτη και στα άλογα. Όσα επιβίωσαν ήταν υποσιτισμένα, με δερματικά προβλήματα και προβληματική συμπεριφορά. Τότε δημιουργήσαμε μια ομάδα ανθρώπων που βοήθησαν αυτά τα άλογα να βρουν προσωρινή στέγη στην Αθήνα. Μετά από μήνες ιατρικής φροντίδας, αλλαγή τροφής, ανυπολόγιστα έξοδα και εξίσου ανυπολόγιστη προσωπική φροντίδα όλα τα αλογάκια είναι υγιή. Ωστόσο, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να καλυφθούν τα έξοδα τους. Η σωστή συντήρηση έστω ενός αλόγου είναι ακριβή υπόθεση. Έτσι, βρήκα μια έκταση 14 στρεμμάτων στην Αγία Άννα, ένα μικρό ψαροχώρι που τον χειμώνα έχει 100 κατοίκους, αλλά το καλοκαίρι έχει τουρισμό. Τους καλοκαιρινούς, λοιπόν, μήνες τέσσερα από τα οκτώ άλογα μπορούν να δουλεύουν, κάνοντας τουριστική ιππασία. Τους υπόλοιπους μήνες μπορούν να τρέξουν ελεύθερα στην 9 χλμ παραλία του χωριού, να ζουν ευτυχισμένα σε ημιελεύθερη κατάσταση κι όχι σε boxes ή στάβλους, να είναι στο φυσικό του περιβάλλον κι όχι σε χώρους που υπηρετούν την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Τα άλογα, πλέον, είναι επτά –καθώς στην πορεία βρήκα μια φοραδίτσα που ο ιδιοκτήτης της ήθελε να δώσει για κρέας. Στη παρέα, πρόσφατα, προστέθηκε και μια υπέροχη γαϊδουρίτσα, ενώ συντηρούμε και δέκα σκυλάκια και πέντε γατούλες. Το καλοκαίρι, του 2015 δημιουργήθηκε το φιλοζωικό σωματείο Ranch-eros, που σκοπό έχει την προστασία και φροντίδα αυτών των αλόγων, κυρίως τη μετάδοση του φιλοζωικού μηνύματος για αυτό και οι επισκέψεις για τα σχολεία είναι δωρεάν. Το όνομα Ranch-eros αναφέρεται στο αγαπημένο μου άλογο, που, δυστυχώς, πια δεν ζει».
-Εσύ πως βρέθηκες στην Εύβοια; Ποια είναι η δική σου ιστορία;
«Γνώρισα τα άλογα ως εργαζόμενη στον τότε ιππικό όμιλο. Δεν θα χαρακτήριζα την κατάσταση ως εργασιακό παράδεισο και αποχώρησα. Όμως ερωτεύτηκα αυτά τα άλογα κι έτσι τα καλοκαίρια εργαζόμουν εθελοντικά για να βοηθήσω στη συντήρησή τους, που ήταν αμελής. Είμαι γυμνάστρια με ειδικότητα στο στίβο και την ιππασία με μετεκπαίδευση στην Αγγλία. Στην Αθήνα εργαζόμουν σε ακαδημίες στίβου και στη θεραπευτική ιππασία σε διάφορες σχολές. Πηγαινοερχόμουν πολύ συχνά Αγία Άννα, καθώς είναι μόλις δύο ώρες από την Αθήνα, προκειμένου να τα παρακολουθώ μέχρι που το 2012 στην πραγματικότητα έμειναν ανέστια και τα κληρονόμησα. Έπρεπε για να τα επαναφέρω σε φυσιολογική κατάσταση να αφήσω τα πάντα- την οικογένεια μου, τη δουλειά μου και τους φίλους μου- και να τα ακολουθήσω εκεί που θα ήταν ευτυχισμένα. Πλέον, ζω σε ένα τροχόσπιτο στο δάσος, μαζί τους, χωρίς ρεύμα, ευτυχώς, επιτέλους, με πόσιμο νερό. Δεν είναι εύκολη ζωή, είναι, όμως, πλήρης. Και ενώ δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ζούσα ποτέ μακριά από την Αθηνάρα τώρα δεν μπορώ να με φανταστώ πίσω στην πόλη».
Τα άλογα είναι μια γλυκιά συμμορία
«Τα άλογα αυτά είναι μια γλυκιά συμμορία. Είναι ευτυχισμένα μόνο όταν είναι όλα μαζί για αυτό και αρνήθηκα να χωριστούν. Tο καθένα έχει τη δική του ιστορία και τραύμα που διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες τους. Γενικά, τα άλογα έχουν ιδιαίτερα υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Μπορεί να τα βλέπεις αγέρωχα και περήφανα, είναι, όμως, πολύ ευαίσθητα ζώα. Είναι, επίσης, απαιτητικά. Ολόκληρο το 24ωρο μου είναι διαμορφωμένο σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Έχουν μικρά στομάχια που σημαίνει πως πρέπει να τρώνε συχνά αλλά από λίγο, θέλουν άσκηση, χώρο να τρέξουν… Είναι, επίσης, πολύ ιδιαίτερο το δέσιμο που έχουν με τα παιδιά. Εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια δίπλα στα άλογα να με εκπλήσσει αυτή η σχέση» συνεχίζει η αμαζόνα της Αγίας Άννας.
Λατρεύω τη δουλειά μου γιατί δεν είναι δουλειά. Γιατί βρίσκομαι εδώ για να υπηρετώ αυτά τα άλογα και είμαι ευγνώμων που μου το επιτρέπουν.
-Ποια είναι τα πιο αγαπημένα από τα άλογά σου και γιατί;
«Σίγουρα θες να μου κάνεις αυτή την ερώτηση; Ο Σιμούν είναι ο αρχηγός τους και τον ξεχωρίζω. Είναι ψύχραιμος, αρχοντικός, συνεργάσιμος, υπέροχος με τα παιδιά και καθόλου ανταγωνιστικός με τον έτερο αρσενικό, τον Φίλιππο που συχνά οργανώνει ανταρσίες για να κλέψει την αρχηγία, αλλά πάντα το πραξικόπημα αποτυγχάνει. Ίσως τελικά έχω περισσότερη αδυναμία στον Φίλιππο. Με κάνει να γελάω γιατί είναι ένας θεόρατος γκούφι που το παίζει πολύ γκόμενος, και κορδώνεται σαν κλαρινογαμπρός όποτε βλέπει φωτογραφικό φακό. Από την άλλη μάλλον προτιμώ τα κορίτσια. Η Κασσάνδρα είναι ένα άλογο που εκπαίδευσα εγώ και είμαι πραγματικά πολύ περήφανη για αυτήν. Είναι ένας ιδιαίτερος διάλογος αυτός με το άλογο. Απαιτείται αμφίδρομος σεβασμός και όταν αυτός κατακτηθεί δημιουργείται μια πολύ τίμια σχέσης. Με την Κασσάνδρα, λοιπόν, έχω αυτό το δέσιμο, νομίζω διαβάζει το μυαλό μου κι εγώ το δικό της. Ένα διάστημα είχα πρόβλημα στο πόδι μου με αποτέλεσμα να κουτσαίνω ελαφρώς. Κάποια στιγμή διαπίστωσα πως κούτσαινε και η Κασσάνδρα. Αντέγραφε το βάδισμα μου. Ή απλά με κορόιδευε. Όμως, πως γίνεται να μην λατρεύω την Νεφέλη; Αυτή την πριγκίπισσα, που απολαμβάνει να τη θαυμάζουν, να την περιποιούνται, αν και στην πραγματικότητα το μόνο που επιθυμεί είναι να τρώει. Συνέχεια όμως. Περισσότερο από όλα, όμως, θαυμάζω την Τσιπίτα - το θαύμα της φύσης. Είναι 34 ετών – τα άλογα ζουν 30 έτη, άλογο Πίνδου, από εκείνα δηλαδή που πολέμησαν στο αλβανικό μέτωπο. Είναι ακόμα ακμαία, χωρίς προβλήματα υγείας και πολύ δουλευταρού. Η Τσιπίτα έτρωγε πολύ bulling από τα υπόλοιπα άλογα γιατί είναι διαφορετικής φυλής. Κατόρθωσε, όμως, και σήκωσε γενναία το κοντό της ανάστημα για να την αποδεχτούν τελικά ως ισότιμη. Στην αντίποδα είναι η Φωτούλα. Ένα ιδιαίτερο άλογο που αποχωρίστηκε τη μάνα της εγκληματικά νωρίς, όταν ήταν τριών μηνών, για να μεγαλώσει σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων παρέα με ένα ροντβάιλερ και ένα πρόβατο. Η συμπεριφορά της μοιάζει πολύ με ενός σκύλου, χώνει τη μουσούδα της παντού, με ακολουθεί, είναι κουτσομπόλα και κοινωνική και πολλές φορές δαγκώνει – γιατί; Γιατί μπορεί. Τέλος, μάλλον, η αγαπημένη μου τελικά είναι η Ελπίδα. Είναι ξεκάθαρα η πιο όμορφη, αντικειμενικά μια καλλονή, που πρόσφατα είχε ένα σοβαρό ατύχημα και όλη η προσοχή και ενέργεια μου αυτή την περίοδο είναι πάνω της. Με έχει εκπλήξει με τη γενναιότητα της και την εμπιστοσύνη που μου δείχνει. Όπως κατάλαβες δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα».
Το προηγούμενο βράδυ είχε συμβεί κάτι εντελώς απρόσμενο. Η Ελπίδα, το πιο όμορφο και περήφανο άτι του ράντζου, που δεν αφήνει κανέναν αναβάτη -πλην της Νάνσυς- να τη δαμάσει, τραυματίστηκε σοβαρά. Πριν προλάβει ο πανικός να νικήσει, η Νάνσυ είχε καταφέρει να κινητοποιήσει μια ομάδα ανθρώπων έτοιμων να βοηθήσουν. Ο κτηνίατρος ήρθε από την Αθήνα και για καλή τύχη της Ελπίδας δε χρειαζόταν μεταφορά, μόνο ένα ράψιμο στην πληγή και στοργή. Κάτι που η Νάνσυ διαθέτει εν αφθονία.
-Γιατί σου αρέσει η δουλειά σου;
«Γιατί δεν είναι δουλειά. Γιατί βρίσκομαι εδώ για να υπηρετώ αυτά τα άλογα και είμαι ευγνώμων που μου το επιτρέπουν. Ο Ουίστον Τσόρτσιλ είχε πει “υπάρχει κάτι στο εξωτερικό του αλόγου που κάνει καλό στο εσωτερικό του ανθρώπου”. Ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίστηκε και εξελίχθηκε χάρις στα ζώα- κυρίως τα άλογα. Ήρθε η στιγμή να τους επιστρέψουμε τη χάρη».
-Ποιο είναι το πιο όμορφο σχόλιο που έχεις ακούσει κάποιον που επισκέφτηκε τη φάρμα και έκανε βόλτα με τα άλογα;
«Δεν είναι ακριβώς σχόλιο. Είναι το βλέμμα των μικρών παιδιών όταν χαϊδεύουν τα άλογα, η λαχτάρα τους να τα αγκαλιάσουν, η επιθυμία τους να μάθουν για αυτά».
-Τι σου λείπει από τη ζωή στην πόλη; Τι απολαμβάνεις πιο πολύ στη φύση;
«Από την Αθήνα μου λείπουν όλα γιατί εκεί είναι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, η οικογένεια μου και οι φίλοι μου. Λυπάμαι που δεν βλέπω τα παιδιά των φίλων μου να μεγαλώνουν, που δεν είμαι κοντά τους στις χαρές και τις λύπες. Είμαι, όμως, πολύ τυχερή που δεν έχω χάσει κανέναν εξ αιτίας της απόστασης. Από την άλλη, στη φύση απολαμβάνω αυτό που οι περισσότεροι ξεχνάμε όταν είμαστε μακριά της, τη σοφία της μέσα από την απλότητα της. Πως είμαστε απλά ένοικοι αυτού του υπέροχου πλανήτη κι όχι ιδιοκτήτες του και χαίρομαι που μπορώ κάθε μέρα να βλέπω κάθε της μεταμόρφωση».
*Οι φωτογραφίες είναι του Ανδρόνικου Χατζηκωστή, της Ρούλας Μαντή και του Αλέξανδρου Κάτση
