«Όλοι πιστεύουν ότι ζω μόνη μου αλλά δεν είναι αλήθεια. Ζω μαζί με τους χαρακτήρες των βιβλίων μου. Δεν με αφήνουν ποτέ, είναι διαρκώς μαζί μου,» είπε πρόσφατα η Αρουντάτι Ρόι, η πιο πολυσυζητημένη συγγραφέας ολόκληρης της σύχρονης ινδικής λογοτεχνίας, στον βρετανικό Guardian. To παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι πώς γίνεται οι πάντες να γνωρίζουν την Ρόι και να παραδέχονται την βαρύτητα της λογοτεχνικής γραφής της όταν η ίδια είχε να κυκλοφορήσει βιβλίο από το 1997.
Είναι η Αρουντάτι Ρόι ένα τεράστιο λογοτεχνικό μυαλό, μία σπουδαία συγγραφέας παγκόμιου βεληνικούς ή απλώς ένα λαμπερό πυροτέχνημα που έσκασε στον ουρανό των γραμμάτων με τον συγκλονιστικό «Θεό των Μικρών Πραγμάτων» μόνο και μόνο για να εξαφανιστεί στην πορεία, ανύμπορη να γράψει κάτι αντίστοιχα ουσιαστικό με το ντεμπούτο της; Δεν είναι μόνο οι κριτικοί λογοτεχνίας και οι βιβλιοφάγοι εκείνοι που αναστατώθηκαν όταν έμαθαν πως η ινδή συγγραφέας τελείωσε επιτέλους το δεύτερο μυθιστόρημα της. Ολόκληρος ο βιβλιόφιλος πλανήτης περιμένει στη γωνία με ανυπομονησία για να την διαβάσει, άλλοι θετικά προκαταλειμμένοι από την αρχή, άλλοι καχύποπτοι και έτοιμοι να συγκρίνουν με κακή διάθεση το νέο βιβλίο με το πρωτότοκο.
Η Ρόι το γνωρίζει καλά αυτό. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει στη συνέντευξη της στον Guardian. Ήδη από το 2011 η ίδια είχε αποκαλύψει πως δουλεύει εντατικά πάνω στο καινούργιο μυθιστόρημα της αλλά όσο περνούσε ο καιρός και βιβλίο δεν φαινόταν πουθενά οι περισσότεροι άρχισαν να αμφισβητούν ότι αυτό το συγγραφικό έργο θα έβλεπε ποτέ το φως της δημοσιότητας. Κι όμως πριν από περίπου ένα χρόνο η Ινδή λογοτέχνης τηλεφώνησε τον ατζέντη της και του ανακοίνωσε πως η νέα της δουλειά ήταν έτοιμη. Τότε εκείνος κάλεσε στο γραφείο του μερικούς από τους μεγαλύτερους εκδότες και τους παρουσίασε το νέο μυθιστόρημα της Αρουντάτι. Ακολούθησε ένα ακόμα ραντεβού όπου ο κάθε εκδοτικός οίκος έκανε μία ξεχωριστή προσφορά στην συγγραφέα προκειμένου να υπογράψει μαζί του τα αποκλειστικά δικαιώμα της νέας κυκλοφορίας. Μετά το ραντεβού η Ρόι είπε στον ατζέντη της πως ήθελε να μείνει για λίγο μόνη, με τους ήρωες του βιβλίου της, για να τους ρωτήσει ποιον εκδότη συμπάθησαν περισσότερο. Τελικά υπέγραψε συμβόλαιο με τις εκδόσεις Knopf που της πρόσφεραν τα μισά από άλλους εκδοτικούς καθώς όπως είπε «ο ήρωες μου συμπάθησαν αυτό τον εκδότη περισσότερο».
Η συγγραφέας που στα 35 της άφησε άφωνη τον κόσμο της λογοτεχνίας με το πρώτο της βιβλίο κερδίζοντας μάλιστα και το βραβείο Booker για το 1997, ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι δεν ήθελε με τίποτα να γράψει έναν δεύτερο «Θεό των Μικρών Πραγμάτων». «Η λογοτεχνία χρειάζεται χρόνο,» θα δηλώσει, εξηγώντας αποστομωτικά γιατί της πήρε 20 χρόνια για να ολοκληρώσει το «Βασίλειο της Υπέρτατης Ευτυχίας», ένα βιβλίο που γεννήθηκε εν μέσω των μεγάλων, ακτιβιστικών αγώνων της συγγραφέως στην πατρίδα της, την Ινδία, μία πατρίδα που αρνείται όπως λέει να εγκαταλείψει κι ας την έχει απογοητεύσει και πληγώσει επανηλλημένα και ανεπανόρθωτα.
«Το Βασίλειο της Υπέρτατης Ευτυχίας» φαίνεται να είναι η καταγραφή των εμπειριών της Ρόι για το τι πραγματικά είναι η Ινδία και για τη θλίψη που αυτό προκαλεί σε επίπεδο έθνους και σε όποιον μπορεί ακόμη να σκεφτεί κάπως καθαρά. Στο επίκεντρο της ιστορίας: Το ίδιο το φύλο, η μανία με το αρσενικό γένος και η αλήθεια ενός ερμαφρόδιτου παιδιού που τρομάζει, πονά και προβοκάρει την Ινδία μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Το μυθιστόρημα ξεκινάει με τρόπο γλυκό, τρυφερό, νοσταλγικό μόνο και μόνο για να μετατραπεί σε κάτι το τρομακτικό μέσα σε λίγες μόλις παραγράφους. Μία μετάβαση που σε κάνει από τις πρώτες σελίδες να αισθάνεσαι τον πόνο, την φρίκη που έχει βιώσει η ίδια η Ροί μέσα στην χώρα όπου γεννήθηκε, μία σκληρή, άνιση χώρα που την αποκαλούν «η μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου» αλλά στην πραγματική της μορφή μόνο δημοκρατική δεν είναι. Κεντρικός χαρακτήρας η Jahanara Begum, μία νοικοκυρά του Δελχί, όπως τόσες άλλες, που η δεκαετία του '50 τη βρίσκει ήδη με τρεις κόρες, ενώ εκείνη περιμένει να κρατήσει στην αγκαλιά της έναν πολυπόθητο γιο. Η νύχτα που η μαία τη διαβεβαιώνει ότι το επόμενο παιδί της, αυτό που κυοφορεί, είναι αγόρι, είναι η ευτυχέστερη της ζωής της. Όταν θα κρατήσει στα χέρια της αυτόν τον γιο, όταν θα θαυμάσει με την περηφάνια της μάνας τα δαχτυλάκια, το μικρό ολοκαίνουριο κορμί στην αγκαλιά της, με τρόμο θα διαπιστώσει ότι κάτι πάει στραβά με τα γεννητικά όργανα του μωρού: έφερε στον κόσμο έναν ερμαφρόδιτο.
Ναι, η Αρουντάτι Ρόι βρίσκει, 20 χρόνια μετά το βιβλίο - σύμβολο που έκανε το όνομα της διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο, βρίσκει την τόλμη να κοιτάξει την Ινδία κατάματα και να υπογράψει ένα βιβλίο για τους διεμφυλικούς, για τους αδικημένους, για τους αδύναμους. Ξέρει καλά τι την περιμένει. Ήδη άγνωστοι έχουν επιχειρήσει να εισβάλουν δύο-τρεις φορές στο σπίτι της, μία μάλιστα από αυτές προκάλεσαν σοβαρούς βαμβαλισμούς σε λάθος οίκημα. Δεν δείχνει ίχνος φόβου στη φωνή ή στο πρόσωπο της. Και παρά την τρέλα αρνείται πεισματικά να φύγει από την Ινδία.
