Ένας απαγορευμένος και εξόριστος έρωτας που δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο.
Η Λολίτα του σπουδαίου Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ είναι ο ορισμός του προκλητικού έργου που ξεπέρασε τα όρια και κατάφερε να περάσει στην ιστορία, απενοχοποιώντας στο χαρτί, και με μεγάλη μαεστρία, τον πόθο στην πρωτόγονη μορφή του. Αν κυκλοφορούσε σήμερα, πιθανότατα το μυθιστόρημα θα είχε πάρει τελείως άλλες προεκτάσεις, χαμένο σε έναν ωκεανό πολιτικής ορθότητας.
Η Λολίτα, έκανε το δικό της πέρασμα εις διπλούν από τη μεγάλη οθόνη- πρώτα με το βλέμμα και την ασύγκριτη αισθητική του Στάνλεϊ Κιούμπρικ το 1962 και ξανά το 1997 σε σκηνοθεσία του Adrian Lyne, με τον Τζέρεμι Άιρονς και τη Ντόμινικ Σουέιν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η δεύτερη ταινία δεν έλαβε ακριβώς διθυραμβικές κριτικές- η ίδια η ιστορία ξεπέρασε τις απόπειρες μεταφοράς της. Ωστόσο, ο Τζέρεμι Άιρονς απέδωσε μοναδικά τα αντιφατικά συναισθήματα του ήρωα μπροστά στον αυθόρμητο αισθησιασμό της Λολίτας. Η εκπληκτική ερμηνεία του και η ατμόσφαιρα της ταινίας αποτυπώνται ξεκάθαρα σε αυτή τη σκηνή στην πισίνα, που κόπηκε στο τελικό μοντάζ.
