«Θεωρώ ότι δεν νοείται στη ζωή ενός ατόμου αυτοπραγμάτωση χωρίς ανιδιοτελή προσφορά. Ο εθελοντισμός είναι μια δράση που την ερμηνεύω ως απουσία του εγώ. Έχει νόημα μόνον σαν ομαδική προσπάθεια και ανώτερο ιδανικό» λέει η Φωτεινή Μπίνιου, η οποία μαζί με τους άλλους «συμπλευσιώτες» φίλους και φίλες αρμενίζουν τα πέλαγα με τα φουσκωτά σκάφη τους με σκοπό την προσφορά. «Δεν λειτουργεί σαν προσωπικό έπαθλο, ούτε σαν προσωπικό επίτευγμα. Είναι ένα δοχείο που καταθέτω την ανάγκη μου για δόσιμο και φροντίδα, για καλό και ελπίδα. Είναι το πεδίο όπου ό,τι είμαι, έχω κάνει, έχω μάθει και έχω υπάρξει στη ζωή μου έρχεται να προσφερθεί ανώνυμα και από καρδιάς σε έναν άγνωστο άνθρωπο με την ευχή να ωφεληθεί. Με αυτή την οπτική, δεν αισθάνομαι να με κουράζουν ούτε οι ώρες που ασχολούμαι, ούτε οι αντίξοες καιρικές συνθήκες που αντιμετωπίζουμε κατά τη διάρκεια του διάπλου» συνεχίζει.
Η +πλευση (Σύμπλευση) είναι μια μη κερδοσκοπική εταιρεία με σκοπό την υποστήριξη και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων των Ελληνικών ακριτικών νήσων. Σκοπός της η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων στα νησιά αυτά, πρωταρχικά, της παροχής δωρεάν ιατρικών εξετάσεων και της δημιουργίας έργων υποδομής στις τοπικές κοινωνίες. Παράλληλα διοργανώνει δράσεις πολιτιστικού περιεχομένου, με σκοπό να συμβάλει στον πολιτισμό και την παιδεία στις τοπικές κοινωνίες, καθώς και να συνδράμει σε εκπαιδευτικές υποδομές. Επιστέγασμα των προσπαθειών όλου του έτους, αποτελεί ο ετήσιος διάπλους της Σύμπλευσης ο οποίος πραγματοποιείται με τα φουσκωτά σκάφη των μελών της, σαν μια γιορτή ανθρωπισμού.
«Ο χρόνος που ασχολείται κανείς με την οργάνωση εξαρτάται καθαρά από το πόσο διαθέσιμος είναι και τι ευθύνη έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει. Σίγουρα όλα τα μέλη της Σύμπλευσης εργάζονται σε όλη τη διάρκεια του έτους μιας και η προετοιμασία, οργάνωση, χρηματοδότηση και συντονισμός της κάθε πλεύσης είναι μια πολύπλοκη και πολύ απαιτητική διαδικασία» εξηγεί η Φωτεινή, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Sao Paulo της Βραζιλίας τον Δεκέμβριο του 1967 από Έλληνες γονείς.
Είναι αδιανόητο στην Ελλάδα του 2016 να υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται το πόσιμο νερό
«Μετανάστες και οι τρεις γενιές μας. Οι παππούδες από τη Σμύρνη. Η μαμά Μανιάτισσα και ο μπαμπάς από την Καλαμάτα. Εγώ ήρθα στην Ελλάδα 15 χρονών» ξεκινά την ενδιαφέρουσα αφήγηση της ζωή της. «Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και έκανα, εκεί επίσης, ένα μεταπτυχιακό στα Ναυτιλιακά. Παράλληλα το 1987 παντρεύτηκα και απέκτησα τον Στέλιο το 1989 και την Αθηνά το1992.
Εργάζομαι από τότε στην οικογενειακή επιχείρηση μας που λέγεται «Αττική Ανάπλαση». Είμαστε μια κατασκευαστική εταιρεία και ασχολούμαστε γενικώς με τον τομέα των ακινήτων.
Η αγάπη μου για την αισθητική και η ενασχόληση μου με αυτήν με οδήγησε στη συνέχεια στη Βακαλό για να μάθω εσωτερική διακόσμηση. Στη δουλειά ασχολούμαι με τον τομέα της επικοινωνίας με τους πελάτες, με την επιλογή και εκτίμηση της γης που χτίζουμε και με την επιλογή όλων των υλικών που χρησιμοποιούμε στα κτίρια μας. Παράλληλα έχω κάνει συμβουλευτική σε πολλές άλλες επιχειρήσεις και ιδιώτες για την εκμετάλλευση των ακινήτων τους».
Είναι σημαντικό να επικοινωνούμε στην υπόλοιπη Ελλάδα και στους Έλληνες τη σημασία αυτών των νησιών και τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν όσοι τα κατοικούν.
»Μέσα σε αυτή την πορεία ενδιαφέρθηκα έντονα για την ψυχολογία των συστημάτων. Οικογενειακών και ατομικών με αποτέλεσμα να εκπαιδευτώ από το 1997 έως το 2002 στη διερεύνηση ανθρωπίνων σχέσεων και τη συστημική θεραπεία στο αντίστοιχο κέντρο της καθηγήτριας ψυχολογίας Χάρις Κατάκη. Το 2006, το τέλος της έγγαμης ζωής μου, έφερε την είσοδο μου στη σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου σπουδάζω στο Α΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να συγκεντρώσω την προσοχή μου και να αφοσιωθώ απερίσπαστα στην πτυχιακή μου εργασία που εκκρεμεί ώστε να αποφοιτήσω και από εκείνο το Ίδρυμα» καταλήγει η Φωτεινή που απ' ότι φαίνεται έχει μία έφεση στην τελειοποίηση αυτών με τα οποία καταπιάνεται. Το ίδιο κάνει και στη Σύμπλευση. «Η μητέρα μου είναι συγγραφέας παιδικών παραμυθιών και έχω εικονογραφήσει ένα-δυο από τα πολλά βιβλία της. Είχα τη χαρά να διηγηθώ πέρυσι στον διάπλου ένα από αυτά» λέει και αυτόματα περνάει στο επόμενο θέμα, τον στόχος της ομάδας της Σύμπλευσης: «Η συνεχεία και η συνέπεια στην παροχή ανθρωπιστικών υπηρεσιών να είναι κανόνας και θεσμός. Είναι σημαντικό να επικοινωνούμε στην υπόλοιπη Ελλάδα και στους Έλληνες τη σημασία αυτών των νησιών και τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν όσοι τα κατοικούν. Είναι οι ήρωες που φιλούν τα βράχια, τη θάλασσα, την επικράτεια της πατρίδας μας και των συνόρων μας. Αποτελούν τη μειοψηφία που καθορίζει την ολότητα και ορίζουν την ακεραιότητα του κράτους μας. Πρέπει με κάθε τρόπο να εισπράττουν και οι δυο πλευρές αυτή την αλήθεια. Η εικόνα που έχουμε από καλοκαιρινές διακοπές δεν ανταποκρίνεται σε καμιά περίπτωση, στην ουσιαστική πραγματικότητα τους.
Η γεωγραφική τους θέση και μορφολογία, οι μηδαμινές ακτοπλοϊκές συνδέσεις και η λιγοστή δυνατότητα συμμετοχής στην οποία αφθονία διαθέτουν τα αστικά κέντρα, είναι βασικά εμπόδια τους 9-10 μήνες το χρόνο. Είναι αδιανόητο στην Ελλάδα του 2016 να υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται το πόσιμο νερό, το ρεύμα, βασικά είδη διατροφής και μια ουσιαστική ιατρική φροντίδα. Για να μην επεκταθούμε σε άλλες πρωταρχικές ανάγκες, όπως η ανθρώπινη επικοινωνία, η ανεμπόδιστη και ανά πάσα στιγμή μετακίνηση, η ολοκληρωμένη βασική παιδεία στις βαθμίδες δημοτικού, γυμνάσιου, λυκείου».
Σίγουρα οι ακρίτες μας λένε ένα ειλικρινές ευχαριστώ
«Ο κόσμος στα νησιά περνάει δύσκολα. Το ξέρει. Και κάνει υπομονή. Περιμένουν από εθελοντικές οργανώσεις να φροντιστούν ιατρικά από γιατρούς όλων των ειδικοτήτων που παρέχουν υψηλού επιπέδου ιατρικές υπηρεσίες στο δικό τους τόπο. Είναι φαινόμενο για τα δεδομένα των ακριτών, τα οποία περιορίζονται στην καλύτερη περίπτωση σε έναν αγροτικό ιατρό. Τα έργα υποδομής που κάνουμε έρχονται να καλύψουν σημαντικές καθημερινές ανάγκες, για τις οποίες δεν έχει μεριμνήσει το όποιο κράτος π.χ. αφαλατωτές, παιδικές χαρές, σχολικός εξοπλισμός, πολυγήπεδα κλπ. Τα πολιτιστικά δρώμενα, εκπαιδευτικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα εμπλουτίζουν τη μονοτονία των επαναλαμβανόμενων ερεθισμάτων και μέσων που διαθέτουν τα παιδιά, εκεί. Ανοίγουν ένα καινούριο παράθυρο στη γνώση και στις τέχνες. Νιώθοντας πολυεπίπεδα φροντισμένοι οι ακρίτες, εισπράττουν το ότι δεν είναι απομονωμένοι και ξεχασμένοι, αλλά σημαντικοί και πολύτιμοι. Το ανταποδίδουν με πολλές πράξεις ευγνωμοσύνης. Από το να μαγειρέψουν τα παραδοσιακά τους φαγητά και να μας φιλέψουν, να παίξουν τη ντόπια τους μουσική, να μας χαμογελάσουν από καρδιάς, να ξεπροβοδίσουν την ομάδα μας στο λιμάνι, να μας σφίξουν ζεστά το χέρι και να ευχηθούν “στο καλό”. Σίγουρα μας λένε ένα ειλικρινές ευχαριστώ» περιγράφει η Φωτεινή την εμπειρία της και κλείνει την αφήγησή της με έναν εξίσου ειλικρινή επίλογο, όμοιο με το ευχαριστώ των ακριτών: «Η Σύμπλευση για μένα είναι ένας σημαντικότατος και δημιουργικός χώρος που λειτουργεί παράλληλα με όλη την υπόλοιπη απαιτητική καθημερινότητα δουλειάς, οικογένειας και διάφορων ασχολιών. Ο σκοπός της είναι στα μάτια μου ιερός και ως εκ τούτου με συναρπάζει».
