Μπορεί πίσω από μια βομβιστική επίθεση να κρύβεται κάτι αστείο; Ναι, εάν: α) δεν υπάρχουν θύματα, β) σε αυτή την ιστορία εξιχνίασης του εγκλήματος από την ελληνική αστυνομία πρωταγωνιστεί μια ξανθιά με μπούκλες και γ) εάν αυτή η ξανθιά με τις μπούκλες βρέθηκε μπλεγμένη, σε αυτόν τον κυκεώνα συμπτώσεων, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να οδηγεί ένα από τα δέκα, όλα κι όλα, αυτοκίνητα της συγκεκριμένης μάρκας που έχουν αγοραστεί στην Ελλάδα.
«Οπότε, όπως καταλαβαίνεις» μου λέει η Ντίνα, από το Κωνσταντίνα, «αρχικά μπορεί να τρομοκρατήθηκα όταν έλαβα ειδοποίηση να εμφανιστώ στο τμήμα, αλλά στην πορεία η κατάσταση πήρε σουρεάλ διαστάσεις».
«Μα, πραγματικά, τώρα» της λέω «θεωρήθηκες έστω και για μια στιγμή ένοχη για βομβιστική ενέργεια;». Όλοι είμαστε ένοχοι, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, μου απαντάει και πιάνει το στόρι από την αρχή. Μόνο ποπ κορν δεν πήρα για να τσιμπολογάω, τόσο κινηματογραφικό μου φαινόταν αυτό που έπαθε η Ντίνα.
«Ήρθε λοιπόν, αυτή η κλίση από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής που συνέβη το αξιντάντ, την κοίταζα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Αρχικώς πανικοβλήθηκα. Τι φάση; Εγώ στο τμήμα; Που ακούστηκε. Μετά σκέφτηκα ότι κάποιο ρόλο θα έχει παίξει ο πρώην άντρας μου. Έχουμε χωρίσει μόλις τρεις μήνες και περιμένω τα πάντα από αυτόν. Όχι ότι έχουμε καμιά κακή σχέση αλλά να, ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να στην φέρει κάποιος με τον οποίο μόλις μοιράσατε τον καναπέ στα δυο, χαχαχα. Μετά, σκέφτηκα ότι κάτι πολύ κακό μπορεί να έχει συμβεί στην οικογένειά μου αλλά το έδιωξα αμέσως από το μυαλό μου. Πήρα τηλέφωνο στο τμήμα. Λέω το όνομά μου και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
-Α, μάλιστα, είσαστε η Ντίνα Πετροπούλου
-Ναι, τι συμβαίνει;
-Τίποτα, τίποτα...
-Πως τίποτα. Αφού μου λέτε ότι πρέπει να έρθω εκεί.
-Ναι, πρέπει να έρθετε. Πείτε μας τι ώρα μπορούμε να περάσουμε να σας πάρουμε αύριο.
Αυτό ήταν. Μετά από αυτή την ατάκα του οργάνου, πείστηκα ότι επρόκειτο για πλάκα. Να δεις που θα είναι κάποιος από το candid camera. Αλλά ποιος; Και γιατί να έρθουν με τόση επισημότητα να με παραλάβουν; Μήπως επειδή τους είπα για τα παιδιά, ότι δεν έχω που να τα αφήσω και ότι θα φώναζα τη μητέρα μου να τα φυλάξει; Μπορεί»
Όλο αυτό είχε γίνει γιατί ο ύποπτος εμπρησμού με βόμβα σε εμπορικό κατάστημα των Πετραλώνων οδηγούσε το ίδιο αυτοκίνητο με το δικό μου. Το δικό μου το είχα αγοράσει πριν έξι μήνες, όταν και βγήκε το μοντέλο. Δέκα άνθρωποι το οδηγούμε στην Ελλάδα, όπως μου είπε ο αξιωματικός.
»Το βράδυ δεν έκλεισα μάτι, όπως ήταν φυσικό. Την άλλη μέρα ένιωθα, και μάλλον έδειχνα, σαν μαραμένο μαρούλι. Τα δύο νεαρά αγόρια που μου χτύπησαν την πόρτα δεν έμοιαζαν με αστυνομικοί. Ούτε μουστάκι είχαν, ούτε βλάχικα μιλούσαν. Μάλλον είχα στο μυαλό μου τον αντίστοιχο αρχιφύλακα από τους Δέκα Μικρούς Μήτσους του Λαζόπουλου. Ήταν δύο πολύ σύγχρονοι τύποι, έχω την εντύπωση ότι τον έναν τον είχα δει τις προάλλες στα μπουζούκια. Αυτή η υποψία μου επαληθεύτηκε όταν στη διαδρομή μέχρι το αστυνομικό τμήμα, η μουσική υπόκρουση ήταν Χολίδης. Εδώ είμαστε, λέω. Δικά μας παιδιά».
»Ο αξιωματικός πάλι, δεν έμοιαζε καθόλου με την εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου, από τη τηλέφωνο. Η φωνή στο τηλέφωνο ήταν ενός μεγαλούτσικου άντρα, με κοιλιά. Αυτός ήταν σαν τον Τζορτζ Κλούνι με κοιλιά. Αφού είπαμε δυο τρία πράγματα για τον καιρό, μου ξεφούρνισε το ψητό. Όλο αυτό είχε γίνει γιατί ο ύποπτος εμπρησμού με βόμβα σε εμπορικό κατάστημα των Πετραλώνων οδηγούσε το ίδιο αυτοκίνητο με το δικό μου. Το δικό μου το είχα αγοράσει πριν έξι μήνες, όταν και βγήκε το μοντέλο. Δέκα άνθρωποι το οδηγούμε στην Ελλάδα, όπως μου είπε ο αξιωματικός. Δίπλα μου καθόταν ένας αστυνομικός με μακριά μαλλιά και σημείωνε ό,τι έλεγα. Μετά τα πρώτα χαχανητά, η ανάκριση άρχισε κανονικά. Πολύ ευγενικά και φιλικά, αλλά παρ' όλα αυτά ανάκριση. Και που ήμουν το βράδυ εκείνο, και που ήταν ο άντρας μου, και αν είχαμε χωρίσει ήδη, και αν παίρνει ποτέ το αυτοκίνητο μόνος του κλπ. Πέρασε από το μυαλό μου, να σου πω την αλήθεια, να τον τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί, να πω ψέματα ότι εκείνο το βράδυ είχε ξεπορτίσει με το αυτοκίνητο αλλά το μετάνιωσα. Και χωρισμένη και στη φυλακή ο άντρας μου; Βαρύ».
»Όταν μου έδειξαν τη φωτογραφία του αυτοκινήτου του υπόπτου, που είχαν καταγράψει οι κάμερες της περιοχής, όλα ξεδιάλυναν. Η αλήθεια έλαμψε. Αυτός δεν είχε σκάρα στην οροφή, εμείς είχαμε, αυτός δεν είχε χρωματιστές ζάντες, εμείς είχαμε αυτός δεν είχε άλλο χρώμα, καθρέφτες εμείς είχαμε. Ο αξιωματικός γελούσε με το παιχνίδι «βρες τη διαφορά» στο οποίο με έβαλε. “Δεν ήσουν ποτέ ύποπτη. Από την αρχή ξέραμε ότι δεν είσαι μέσα σε αυτούς που ψάχνουμε, θέλαμε όμως να δούμε τι καπνό φουμάρει κι ο άντρας σου" μου λέει. Μάλμπορο λάιτς πήγα να του πω ότι φουμάρει, αλλά λέω άσε μη δώσω κι άλλη πληροφορία. Αρκετά είπα για σήμερα. “Στην επόμενη επίσκεψή μου τα υπόλοιπα” τους είπα και χτύπησα ξύλο. Το αστυνομικός/μαλλιάς το κατέγραψε».
Η Ντίνα δεν ενοχλήθηκε ξανά για την ίδια ιστορία από το αστυνομικό τμήμα των Πετραλώνων. Ο ύποπτος της βομβιστικής ενέργειας δεν γνωρίζουμε εάν βρέθηκε και την μάρκα του αυτοκινήτου, όπως και το πραγματικό επίθετο της Ντίνας, δεν την αποκαλύπτουμε για ευνόητους λόγους.
