Τη ρωτήσαμε "πως πήρες την απόφαση να το μοιραστείς αυτό με τον κόσμο του Facebook;". Απάντησε "Δύσκολα. Το σκέφτομαι χρόνια. Όμως τώρα δεν προφταίνω να τα πω διεξοδικά. Δε χανόμαστε. Μερσί". Μάλλον, όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στο παρακάτω κειμενό της:
«ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΜΑΧΕΣ ΜΕ ΤΟ ΘΗΡΙΟ
Γιατί κανείς δε μιλά για την μανιοκατάθλιψη; Από τους ασθενείς εννοώ. Γιατί κανείς δε βγαίνει θαρρετά να πει 'ναι είμαι κι εγώ"; Λοιπόν, δεν το έκρυψα ποτέ, είμαι μανιοκαταθλιπτική. Έχω περάσει 24 χρόνια παλεύοντας με το θεριό αυτό, κι ακόμα γράφω ήττες. Και η μεγάλη ήττα είναι η κατάθλιψη βεβαίως. Γιατί την μανία, όλοι εμείς νομίζω την μετράμε σαν υπέρ, τη μετράμε σαν γνώση, όσο η δυσθυμία είναι μόνο μια απτή επίγνωση πως η ζωή είναι ένας αργός βασανιστικός και μαρτυρικός θάνατος.
Διαγνώστηκα το 2008, που σημαίνει πως πάνε μονάχα 8 χρόνια που ανέχομαι να παίρνω φάρμακα. Που σημαίνει πως για τον διπλάσιο χρόνο απ' αυτόν αρνιόμουν πεισματικά κι ανόητα ίσως να ζητήσω βοήθεια. Ξέρετε πόσο βαρύ είναι για κάποιον που τόσο αρνείται να ζητήσει κάτι, να πάει σε κάποιον και να του πει, δεν αντέχω, σε παρακαλώ βοήθησέ με;
Πόσο ν' αντέξουν να επιμένεις, ναι, θα κάνω ηλεκτροσόκ, είναι η μόνη λύση που μπορεί να με βγάλει απ' το σκατό, είναι λυση πειστική, το λένε δυο απ' τους μεγάλους γιατρούς;
Κι από κει ξεκινά μια ατέλειωτη Οδύσσεια. Γιατί στο 99% των περιπτώσεων ο όποιος δε μπορεί να σε βοηθήσει. Έχω δει δεκάδες γιατρούς, έχω αρνηθεί την ψυχοθεραπεία για προσωπικούς λόγους, μα έχω συμβουλευτεί (για διάφορα διαστήματα) πλήθος ψυχιάτρων. Τζίφος. Μέχρι χτες που είπα να συμμορφωθώ, που πείστηκα να συμμορφωθώ, δεν ήταν απλός δρόμος. Ναι, θα αρχίσω θεραπεία, τώρα είμαι έτοιμη να το κάνω.
Πάλι καλά που, μια αρμαθιά φίλων έχει σταθεί στο πλευρό μου. Όχι, η οικογένεια δεν μπορεί, γιατί η οικογένεια αρνείται, μόνο ο αδερφός μου έχει προσπαθήσει να με πείσει πως είναι στο πλευρό μου. Μα κι αυτοί, πόσο ν' αντέξουν να τους λες, δε μπορώ, δεν είναι βίος αυτός, θέλω να πεθάνω, πες μου λες να κρεμαστώ ή να πάρω ποντικοφάρμακο, θέλω να 'ναι σίγουρος ο τρόπος, δε διακινδυνεύω να πέσω απ' τον πέμπτο και να βρεθώ πράλυτη να πρέπει παραπάνω να με συντρέχουν...
Πόσο ν' αντέξουν να επιμένεις, ναι, θα κάνω ηλεκτροσόκ, είναι η μόνη λύση που μπορεί να με βγάλει απ' το σκατό, είναι λυση πειστική, το λένε δυο απ' τους μεγάλους γιατρούς; Κι εκείνοι να τρέμουν πως θα σε δουν να σου τρέχουν τα σάλια σ' ένα άσυλο ίδιο φωλιά του κούκου, να δέχεσαι επισκέψεις με μάτια για πάντα χαμένα σ' ένα πλήθος από πεταλούδες που ζουζουνίζουν μέσα στο κεφάλι σου.
Έχω πολλά να πω όμως δε θέλω να κουράσω, σταματώ εδώ. Δε με νοιάζει να εκτεθώ, μια ζωή το υποφέρω γιατί η έκθεση είναι εμένα η δύναμή μου, κι όλοι αυτοί που τώρα θα χαθούν καλώς θα το κάνουν, να φύγουν, να παν αλλού να βρουν περιστεράκια και παραλίες, εγώ ζω ακόμα, κι ας χάνω ολοένα, εγώ προσπαθώ κι όσο να τα τινάξω θα τα μιλώ ανοιχτά τα πράγματα γιατί έτσι πρέπει».
