Τι είδους διάλογο μπορούμε να ανοίξουμε με τους θεατές του σήμερα; Αναρωτιέται ο Τιμ Έτσελς και η διάσημη πειραματική ομάδα του Forced Entertainment. Ο διάσημος Βρετανός σκηνοθέτης, εικαστικός καλλιτέχνης, συγγραφέας, ιδρυτής της θρυλικής αυτής θεατρικής ομάδας έφτασε στην Αθήνα για να πάρει και να δώσει ακόμα μια απάντηση. Ή για να θέσει για άλλη μια φορά την ερώτηση. Το πόστερ πρότζεκτ που εμπνεύστηκε και ονομάζεται And for the rest υλοποιήθηκε στις Βρυξέλλες το 2014, ενώ ένα χρόνο μετά επαναλήφθηκε στη Βασιλεία.
Ο Τιμ Έτσελς έφτασε στην Αθήνα, για το Fast Forward Festival που οργανώνει η Στέγη, έχοντας στα χέρια του ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία θεάτρου, το φετινό βραβείο Ίψεν, περπάτησε στην πόλη, είδε ανθρώπους και πήρε σύντομα κείμενα από τις συνεντεύξεις που έκαναν η Γεωργία Μαυραγάνη και η Φαίδρα Τσαλαμπαμπούνη -που συνεργάζονται μαζί του σε αυτό το πρότζεκτ- για να σηκώσει στην Αθήνα τις λευκές αφίσες που φωτίζουν τις επιθυμίες ανθρώπων που συνήθως παραμένουν έξω από το δημόσιο διάλογο.
Ποιοί είναι οι «κειμενογράφοι» των μηνυμάτων που βλέπουμε εδώ και μερικές μέρες γύρω μας; Κοινός παρανομαστής για τους συνεντευξιαζόμενους ήταν πάντα ο εξής: να μην έχουν τη δυνατότητα άσκησης πολιτικών δικαιωμάτων. Παιδιά, πρόσφυγες που αιτούνται άσυλο, οικονομικοί μετανάστες, καθώς και άστεγοι, ερωτήθηκαν για τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τα αιτήματα και τις ελπίδες τους.
«Όταν καταπιάστηκα με τις συνεντεύξεις που έγιναν στην Αθήνα για το συγκεκριμένο πρότζεκτ, με συνεπήραν η ενέργεια, η αισιοδοξία και η λαχτάρα για αλλαγή που εξέφρασαν με τόση σαφήνεια οι συμμετέχοντες. Συγχρόνως, εντυπωσιάστηκα από την ευθύτητα των επιθυμιών τους, καθώς και από την αμεσότητα και το βάθος των προβλημάτων και των ερωτημάτων με τα οποία βρίσκονταν αντιμέτωποι. Κατά την επιλογή των αποσπασμάτων για τις αφίσες, προσπάθησα να επιλέξω ένα φάσμα ιδεών που αρθρώνουν αυτά τα προβλήματα, τα ερωτήματα και τις λαχτάρες και οι οποίες, γενικότερα, διαχέουν δυναμικές γνώμες, εικόνες και μικρο-ιστορίες μέσα στο δημόσιο χώρο. Με ενδιαφέρει το ερώτημα του πώς είμαστε, και πώς μπορούμε να είμαστε, μαζί σε μια πόλη όπως η Αθήνα, σε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο, εγκλωβισμένη όπως είναι από τις εμπειρίες της λιτότητας και της διαρκούς εισροής προσφύγων και όπως συνεχίζει στην πολιτική ουδέτερη ζώνη ζωής υπό τη σκιά της τρόικας. Ελπίζω ότι αυτό που απορρέει από τις συγκεκριμένες αφίσες είναι ένα σύνολο προτάσεων και ονείρων, συγκρουσιακών θραυσμάτων και αποήχων, μίνι-ποιημάτων που μιλούν μέσα στο δρόμο με ένα δυναμικό και απορητικό τρόπο» λέει ο Τιμ Έτσελς.
Αυτά τα μικρά μηνύματα μοιάζουν με χαϊκού, μάντρα, ποιήματα, καθώς πίσω από μια φράση κρύβουν τη βαθιά επιθυμία, ένα κρυμμένο όνειρο, κάτι που μοιάζει απραγματοποίητο. Είναι και το όνειρο του περαστικού, ή το όνειρο ενός Αθηναίου, γιατί ποιός δε θάθελε να έχει λουλούδια, ένα φούρνο με ζεστά ψωμιά, να βλέπει θάλασσα από το παράθυρό του, ή τα πράγματα γύρω του να είναι πιο απλά.
Το πόστερ πρότζεκτ είναι το λιγότερο που ρυπαίνει μια πόλη αγχώδη και βρώμικη, μια πόλη πολύ χτυπημένη από την κρίση, την αγωνία, τις ανάγκες που ολοένα μεγαλώνουν και δε βρίσκουν χώρο να εκφραστούν. Άλλωστε τα πόστερς θα μαζευτούν στο τέλος του μήνα. Αλλά θα μείνουν οι ανάγκες, οι επιθυμίες, οι κρυφές σκέψεις και τα όνειρα.
Σκέφτομαι να πάρω ένα πόστερ, να το βάλω σπίτι μου να μου θυμίζει κάθε μέρα ότι αυτό που ονειρεύομαι είναι ένα όνειρο κοινό και να φαντάζομαι τους άλλους, αυτούς που έχουν το ίδιο όνειρο με εμένα. Που είναι λιγότερο προνομιούχοι από εμένα αλλά επίμονα και αισιόδοξα πιστεύουν κάπου, σε κάτι άπιαστο.
