Μια φυλή Ινδιάνων ζούσε για περίπου δέκα χιλιάδες χρόνια στο Σαν Νίκολας, ένα νησί στα ανοιχτά της Καλιφόρνια. Μέχρι που αποβιβάστηκαν τριάντα κυνηγοί από την Αλάσκα και τη Ρωσία βιάζοντας όλες τις γυναίκες και εξολοθρεύοντας τον πληθυσμό. Όσοι απέμειναν -σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες 30 άτομα, ενώ σύμφωνα με άλλες μόλις 7- επιβιβάστηκαν, είκοσι χρόνια αργότερα, σε ένα πλοίο που τους μετέφερε στην ηπειρωτική χώρα, αφήνοντας πίσω τους, για ανεξήγητους λόγους, μια γυναίκα και ένα μικρό αγόρι, το οποίο ήταν είτε παιδί είτε αδερφάκι της.
Δεκαοκτώ χρόνια μετά την ερήμωση του Σαν Νίκολας, μια άλλη ομάδα κυνηγών επισκέφτηκε το νησί εντοπίζοντας εκείνη τη γυναίκα, να ζει ολομόναχη με τα σκυλιά που είχε εξημερώσει. Χρησιμοποιώντας υλικά από τον παλιό καταυλισμό, μάλιστα, είχε καταφέρει να κατασκευάσει με τα χέρια της μια καλύβα. Οι κυνηγοί πέρασαν τρεις εβδομάδες στο νησί και φεύγοντας πήραν μαζί τους τη γυναίκα, η οποία βαφτίστηκε Χουάνα Μαρία.
Όπως κατάφερε η ίδια να αφηγηθεί διά της νοηματικής, το παιδί το είχαν καταβροχθίσει άγρια σκυλιά στο νησί. Παρά το τραγικό παρελθόν της η Χουάνα Μαρία ενθουσιάστηκε ανακαλύπτοντας «πολυτέλειες» που έλειπαν από το νησί της όπως τα φρέσκα φρούτα, ο καφές και το αλκοόλ. Η ιστορία της ενέπνευσε το παιδικό μυθιστόρημα «Island of the blue dolphins» και την ομώνυμη ταινία του 1964.
