Ο Γιώργος Κατσούλας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση για το κόσμο των γραμμάτων καθώς αν και άγνωστος στο ευρύ κοινό εντούτοις έχει καταφέρει να σαρώσει στα βραβεία λογοτεχνίας (2014 -Έπαινος νουβέλας πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών για “Το πιόνι απέναντι στον βασιλιά” , 2016 Έπαινος νουβέλας πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών για το “Σονάτα για βιολί και τσέλο” Έπαινος θεατρικού έργου πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών για το “Παραδώστε τους αντιστασιακούς”, A’ βραβείο θεατρικού έργου από τον φιλολογικό σύλλογο Παρνασσός για το “Παραδώστε τους αντιστασιακούς”) αποδεικνύοντας ότι τα γραφόμενά του δεν εξυπηρετούν κάποιο συγγραφικό του καπρίτσιο αλλά είναι πράγματι λογοτεχνικά διαμάντια που αξίζει να διαβάσει ο αναγνώστης.
Η πορεία του δεν είναι τόσο γραμμική όσο αυτή που ακολουθούν οι ομότεχνοί του καθώς η ζωή του δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και πρέπει να μοχθεί καθημερινά για τον επιούσιο. Το ταλέντο όμως που δεν γνωρίζει από εμπόδια και δυσκολίες, γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα και ο Γιώργος Κατσούλας στα βιβλία του περιγράφει µια µάχη. Έναν πόλεµο. Είναι η µάχη «των σκλάβων» απέναντι στους καταπιεστές τους. Σ’ αυτή όµως τη µάχη δεν τον ενδιαφέρει η νίκη ή η ήττα. Αυτό περνάει πολλές φορές εκτός κάδρου. Εκείνο που τον νοιάζει, είναι ο αγώνας που δίνει ο καθένας. Με τι όπλα πολεµάει, πώς πολεµάει, τι σκέπτεται, τι νιώθει, τι ονειρεύεται, τι ελπίζει.
Το νέο του λογοτεχνικό πόνημα ο «Μεγάλος Παραμυθάς» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Όστρια. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία για το παιδί που κρύβεται μέσα μας και που πρέπει πάση θυσία να βρούμε.
Η φετινή χρονιά ήταν σημαδιακή για αυτόν καθώς διαγνώστηκε με το εν λόγω σύνδρομο και από τότε έχει βάλει σκοπό της ζωής του να «πολεμήσει» αυτό το «δώρο» της ζωής και να δώσει μια γροθιά στο στομάχι όσων περιθωριοποιούν τα άτομα αυτά λόγω της ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης και εγκεφαλικής λειτουργίας τους. Γιατί όπως εύστοχα σημειώνει και Αυστριακός παιδίατρος, ο Δρ. Χάνς Ασπέργκερ που πρώτος διέγνωσε αυτή τη ιδιοσυγκρασιακή και περίεργη συμπεριφορά που αργότερα μετονομάστηκε στο ομώνυμό του σύνδρομο «Ό,τι αποκλίνει από το κυρίαρχο ρεύμα και θεωρείται «μη φυσιολογικό» , δεν είναι απαραίτητα «κατώτερο«.
Ποιο είναι το θέμα του τελευταίου σας μυθιστορήματος «Ο μεγάλος παραμυθάς»; Πώς το εμπνευστήκατε;
Βασικά στην επιφάνεια του είναι η σχέση πατέρα γιου. Στο δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης όμως δεν είναι παρά η μάχη μεταξύ αριστερού και δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Η μάχη λοιπόν μεταξύ της λογικής που αντιπροσωπεύει ο γιος, και της φαντασίας που αντιπροσωπεύει ο πατέρας. Και οι δύο πλευρές είναι άκαμπτες , και όταν θα συμβεί το τελευταίο ταξίδι και η μια θα μπλεχτεί στον κόσμο της άλλης Τότε αρχίζει το πραγματικό πανηγύρι. Και σε ένα τρίτο επίπεδο είναι η μάχη μεταξύ λαϊκής και ελιτίστικης Τέχνης. Μου αρέσει να είμαι πολυεπιπεδος.Τώρα, το θέμα της ταινίας -όσο και παράξενο ας σας φανεί- το εμπνεύστηκα βλέποντας τα Οσκαρ του 2002. Ανεβαίνει λοιπόν ο John Williams επάνω και παρουσιάζει μέσα σε σχεδόν 4 λεπτά ένα βιντεάκι από το οποίο περνάει μουσικά όλος ο κινηματογραφικός κόσμος που λατρεύω. Κάνει έναν φόρο τιμής στους συνθέτες του κινηματογράφου και περνάει από μπροστά σου σχεδόν όλη η κινηματογραφική ιστορία. Πρόκειται για κάτι μεγαλοφυες! Πρεπει να έχω δει αυτό το βιντεακι πάνω από 200 φορες. Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ πάνω κάτω να κάνω το ίδιο. Σε ένα από τα τελευταία κεφάλαια ,το οποίο το έγραψα πρώτο, ο πατέρας που αντιπροσωπεύει την φαντασία κάνει ένα ταξίδι μαζί με τον γιο του στον κόσμο του κινηματογράφου που τόσο λατρεύει. Κι εκεί γίνεται το… έλα να δεις.
Παρά το νεαρό της ηλικίας σας θεωρήστε ένα «παιδί θαύμα» στο κόσμο των βιβλίων καθώς έχετε καταπιαστεί με όλα τα είδη του λόγου, έχετε εκδόσει ήδη 13 βιβλία και έχει σαρώσει τα βραβεία στους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Πώς εξηγείτε αυτή σας την επιτυχία; Τι το ξεχωριστό έχει η γραφή σας που συναρπάζει τους κριτικούς ώστε να σας απονέμουν συνέχεια βραβεία;
Τίποτα. Απλά έχω σύνδρομο Ασπεργκερ το οποίο μου προκαλεί μια εγκεφαλική υπερλειτουργία και με βοηθάει να γράφω πολύ γρήγορα και οργανωμένα παρόλο που είμαι αυτοδίδακτος και ήμουνα κι ένας από τους χειροτέρους μαθητές στο Τεχνικό λύκειο που πήγαινα. Όσο για το παιδί θαύμα, να σας πω. Όλα τα παιδιά θαύματα φαίνονται από ένα πράγμα: Όλα έχουν τραγικό τέλος. Αν και το δικό μου τέλος θα είναι τραγικό, τότε, «ναι» θα μπορούσατε να πείτε ότι κατά κάποιον τρόπο ήμουνα ένα παιδί θαύμα. Αλλιώς, ένας πολυγραφότατος συγγραφέας.
Φέτος, διαγνωστήκατε με το σύνδρομο Άσπεργκερ. Μιλήστε μας για αυτή την πτυχή του εαυτού σας. Θεωρείτε ότι λόγω αυτού έχετε βρει διέξοδο στο κόσμο του βιβλίου;
Προφανώς ήταν η κλίση μου εκεί, στον χώρο της λογοτεχνίας, και όχι στα μαθηματικά ή στην μουσική ,γιατί ο πατέρας μου φρόντισε από πολύ μικρός, σχεδόν από την ηλικία των 5-6 χρόνων να με πηγαίνει 2-3 φορές την εβδομάδα σινεμά. Έτσι παθιάστηκα με τον κόσμο του κινηματογράφου βλέποντας σχεδόν τα πάντα. Έτσι ξεκίνησα να γράφω κάποια σενάρια στην αρχή. Αλλά επειδή ο κινηματογράφος είναι ακριβή τέχνη στράφηκα προς τα θεατρικά, την ποίηση, τις νουβέλες και τα μυθιστορήματα, τα οποία σαφώς διακατέχονται από κινηματογραφική αισθητική και κινηματογραφικό ρυθμό.
Το Άσπεργκερ θεωρείται ως το σύνδρομο του σοφού παιδιού. Πώς είναι για κάποιον να βιώνει αυτή τη διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή; Ποια εμπόδια του βάζει στην καθημερινότητα και στην επικοινωνία με τους υπολοίπους;
Τεράστια εμπόδια. Όσο εύκολο μου είναι να γράψω τέσσερα πέντε βιβλία μαζί, ανακατωμένα και ακούγοντας μουσική, σχεδόν χωρίς να καταβάλω καμία προσπάθεια, άλλο τόσο μου είναι δύσκολο να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους που θέλω. Είναι ένα μαρτύριο. Μια κόλαση, που φυσικά δεν αξίζει το τίμημα.
Πόσο εξοικειωμένη είναι η κοινωνία με τα άτομα που έχουν Άσπεργκερ και πώς τα αντιμετωπίζει;
Η ελληνική κοινωνία καθόλου! Ο προηγούμενος εκδοτικός μου οίκος, να φανταστείτε με είχε να κουβαλώ και να σκουπίζω στις αποθήκες. Και όταν του έλεγα, βάλε κάνα βιβλίο μου μπροστά στον πάγκο να φαίνεται μιας και ήταν βραβευμένα, εκείνος μου έλεγε «δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος γι’ αυτά. Άστα αυτά γιατί έχουμε κουβάλημα στην αποθήκη». Τον ευχαριστώ πολύ για το μεροκάματο που μου έδινε, αλλά δεν με είδε ποτέ σαν συγγραφέα και δεν με προώθησε ποτέ. Αυτή είναι η Ελλάδα. Σε κάθε ξεχωριστό, διαφορετικό άτομο, το έχει για να κουβαλάει. Έτσι φέρθηκε σχεδόν σε όλους τους ξεχωριστούς ανθρώπους. Στο εξωτερικό δεν είναι έτσι. Υπάρχουν εταιρείες που προσλαμβάνουν αποκλειστικά αυτιστικούς υψηλής νοημοσύνης, όχι φυσικά επειδή τους πήρε ο πόνος, αλλά γιατί ξέρουν το τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.Γι’ αυτό και οι σπουδαίοι Έλληνες μεγαλούργησαν έξω. Εδώ μικρή αγορά. Μπακάληδες. Αν πας να ξεχωρίσεις πέφτουν πάνω σου και σε τρώνε.
Τι θα συμβουλεύατε τους γονείς που τα παιδιά τους έχουν διαγνωστεί με σύνδρομο Άσπεργκερ;
Υπομονή, κουράγιο, δύναμη και σίγουρα να κάνουν θυσίες για να τα στείλουν έξω. Όσο οικονομικά ασύμφορο κι ας είναι, στο τέλος τα παιδιά τους θα τους το ανταμειψουν.Και τα λεφτά που δαπάνησε για αυτά θα τους τα φέρουν πίσω και περήφανους θα τους κάνουν. Πρέπει όμως παράλληλα να μην σταματήσουν ποτέ την υποστήριξη των ειδικών γιατί θα τους βοηθήσουν πολύ στο να συσχετιστούν και να απολαύσουν τις καθημερινές χαρές της ζωής. Γιατί σας το λέω, όσες επιστημονικές ανακαλύψεις κι αν κάνουν, όσο παγκόσμια επιτυχία κι αν έχουν, δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι. Γιατί η πεμπτουσία της ζωής βρίσκεται στα απλά καθημερινά πράγματα. Και ένας Άσπυ είναι καταδικασμένος να μην τα ζήσει. Ευτυχώς όμως η επιστήμη έχει προοδεύσει και μπορεί να βοηθήσει.Γι’ αυτό πάντα πρέπει οι γονείς να βρίσκονται κοντά σε καλούς ειδικούς.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Γράφω ταυτόχρονα 6 βιβλία τώρα, από τα οποία έχω γράψει 10-15 σελίδες το καθένα. Κυρίως όμως βάρος έχω ρίξει στην βιογραφία μου που ενδιαφέρει κι έναν μεγάλο εκδοτικό και θα αναφέρεται κυρίως στα θετικά και αρνητικά που μου έχει δημιουργήσει το Ασπεργκερ, τα εμπόδια και τα προβλήματα στην καθημερινή ζωή και πως αυτά καλείται να τα ξεπεράσει ένας αυτιστικός. Και ετοιμάζω και μια πολύ σπουδαία συνεργασία η οποία ακόμη δεν είναι ανακοινώσιμη, αλλά αν γίνει θα είναι ένα πραγματικό επίτευγμα!
