Το όνομά μου είναι Fryal. Είμαι από την Χαβάγια. Η οικογένειά μου ήταν ευκατάστατη. Ζούσαμε σε ένα μεγάλο σπίτι και είχαμε ένα ωραίο μοντέρνο αυτοκίνητο. Ο σύζυγός μου είχε ένα κατάστημα και έβγαζε αρκετά χρήματα. Έχουμε πέντε παιδιά, δύο γιους και τρεις κόρες.
Όταν ο ISIS έφτασε στην πόλη, ένα μέρος του σπιτιού μας βομβαρδίστηκε και αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Απειλούσαν ότι θα μας σκοτώσουν. Φτάσαμε σε έναν καταυλισμό εσωτερικά εκτοπισμένων σχεδόν νεκροί από την κούραση.
Η ζωή στον καταυλισμό ήταν πολύ δύσκολη. Μείναμε εκεί δύο χρόνια, εκτεθειμένοι στο κρύο και τη βροχή, με περιορισμένη πρόσβαση σε νερό και τουαλέτες. Ο σύζυγός μου δεν μπορούσε να βρει δουλειά στην αρχή και είχε πολύ άγχος.
Οι γιοι μου προσπάθησαν να δουλέψουν έξω από τον καταυλισμό, αλλά δέχτηκαν επίθεση και κατηγορήθηκαν ότι ανήκαν στον ISIS. Ζήτησα από τον πατέρα τους να στείλει τα παιδιά στο σχολείο, αλλά δεν έχει χρήματα για καινούργια ρούχα και σχολικά έξοδα. Τώρα είναι άνεργοι και μένουν στο σπίτι.
Μόλις οι αρχές της χώρας το επέτρεψαν, επιστρέψαμε στο σπίτι μας και βρήκαμε τα πάντα κατεστραμμένα. Τώρα μένουμε εδώ, αλλά χωρίς πόρους.
Είμαι πάντα νευρική. Το επίπεδο του σακχάρου μου είναι υψηλό και έχω υψηλή αρτηριακή πίεση. Οι γιατροί μου είπαν ότι όλα αυτά οφείλονται σε ψυχολογικούς λόγους. Πρέπει να τρώω υγιεινά λόγω του ευερέθιστου εντέρου μου, αλλά αυτό δεν είναι εφικτό όταν το καθημερινό μας γεύμα είναι φασόλια και ρεβίθια.
Ο πόλεμος, ο εκτοπισμός και η ζωή στον καταυλισμό έχουν επηρεάσει σημαντικά την ψυχική υγεία των παιδιών μου. Ξυπνούν τη νύχτα και κλαίνε. Η μεσαία μου κόρη είναι τώρα 13 ετών, έχει επιληψία και μέρος του προσώπου και του χεριού της είναι παράλυτα. Επίσης έχει αρχίσει να χάνει την ακοή της από το ένα της αυτί. Έψαξα παντού για να ζητήσω ιατρική βοήθεια. Οι γιατροί μου είπαν ότι μέρος της ασθένειάς της οφείλεται σε ψυχολογικούς λόγους.
Ήρθα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για να ζητήσω ψυχολογική υποστήριξη. Όταν επιστρέψαμε στην πόλη, η επιχείρηση του συζύγου μου είχε καταστραφεί. Δεν είχαμε καμία πηγή εισοδήματος. Προσπαθήσαμε να μετακομίσουμε σε ένα χωριό όπου ο σύζυγος και οι γιοι μου εργάζονταν στο χωράφι, αλλά τους πλήρωναν με λαχανικά και όχι με χρήματα. Δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε ψωμί ή δημητριακά. Έτσι επιστρέψαμε στην Χαβάγια.
Ο γαμπρός μου βοήθησε τον άντρα μου να ξεκινήσει ένα μικρό μαγαζί. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν όπως πριν. Δούλευαν και έβγαζαν χρήματα για το ενοίκιο του μαγαζιού και περίσσευαν ελάχιστα για το σπίτι. Με αυτά αγοράζαμε τα πολύ βασικά τρόφιμα για την οικογένειά μας. Όταν ζητώ χρήματα από τον άντρα μου για φάρμακα ή εκπαίδευση, μου λέει ότι έχουμε μόνο για φαγητό. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω.
Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι τώρα 20. Είναι πολύ αργά για αυτόν και τον αδερφό του να πάνε σχολείο. Εργάζεται ως κουρέας σε ένα κατάστημα, αλλά δεν έχει πολλούς πελάτες.
Αρχίσαμε να ανακάμπτουμε από τον πόλεμο, και στη συνέχεια ήρθε μια άλλη καταστροφή, αυτή της πανδημίας! Έκλεισαν τα πάντα! Ο σύζυγός μου έκλαιγε και αναρωτιόταν πώς θα ταΐσει τα παιδιά μας. Όταν επέστρεψε στο μαγαζί, αρρώστησε με κορονοϊό για 13 ημέρες. Τον απομονώσαμε και τον φρόντισα. Αφού ανάρρωσε και επέστρεψε στη δουλειά, οι άνθρωποι δεν τον πλησίαζαν επειδή φοβούνταν ότι θα μολυνθούν.
Όλα τα παιδιά μου έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Όλοι έχουν κατάθλιψη. Και η μεγαλύτερη κόρη μου είναι επίσης νευρική συνέχεια. Νιώθει ζήλια όταν στρέφω κάποιες φορές την προσοχή μου στην άλλη κόρη μου. Κλείνεται στον εαυτό της. Η μεσαία μου κόρη δεν είναι ακόμα σε θέση να έρθει σε επαφή με ανθρώπους ακόμη και με τους συγγενείς μας. Οι γιοι μου δεν μπορούν να κερδίσουν τα προς το ζην, οπότε είναι επίσης απογοητευμένοι. Όλο το σπίτι βρίσκεται σε κατάθλιψη. Δεν μπορούμε να βγούμε κάπου να διασκεδάσουμε με τα παιδιά γιατί δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα.
Αυτό που έχουμε περάσει είναι αληθινό, ο πόλεμος και o κορονοϊός. Και η ψυχική μας ταλαιπωρία είναι πραγματική.
Πηγή: msf.gr/magazine
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
