«Το κορίτσι πράγματι υπήρξε, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα της» θα πει ο Τζάρβις Κόκερ χρόνια μετά την μαζική επιτυχία του «Common People», του πιο εμβληματικού, ίσως, τραγουδιού που έγραψαν ποτέ οι Pulp και κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκεατίας του '90 στο άλμπουμ τους «Different Class». Οι στίχοι του κομματιού αφηγούνται την ιστορία μίας νεαρής γυναίκας από την Ελλάδα, της οποίας η πολύ ευκατάστατη οικογένεια χρηματοδοτεί πρόθυμα και γενναιόδωρα τις εικαστικές σπουδές της στο Saint Martins College του Λονδίνου. Το κορίτσι, όμως, δεν είναι ευτυχισμένο. Ονειρεύεται μία διαφορετική πραγματικότητα, κοντά σε ανθρώπους φτιαγμένους από διαφορετική πάστα από την δική της, ανθρώπους «κοινούς» που χάνονται στο μεγάλο πλήθος και πρέπει να παλέψουν για την κάθε μέρα, ανθρώπους για τους οποίους τίποτα δεν είναι θεωρείται δεδομένο και εύκολο. «Ι wanna live like common people/I wanna live like common people like you» θα ψιθυρίσει ανάμεσα σε απροσδιόριστα πολλά ποτά στο αυτί του Tζάρβις Κόκερ, που επειδή είναι ο κορυφαίος στιχουργός της γενιάς του, πήρε ένα μικρό, τυχαίο περιστατικό και το έκανε ποπ ύμνο.
Το χαριτωμένο, κατά τα άλλα, σκηνικό υπολογίζεται πως συνέβη στα τέλη της δεκετίας του '80, κάπου ανάμεσα στο 1988 και το 1989 και η τεράστια αποδοχή των Pulp από το ευρύ κοινό. παρέα με ένα εντυπωσιακό βιντεοκλίπ, γεμάτο νέον χρώματα, το οποίο έπαιζε από το πρωί μέχρι το βράδυ σε όλες τις εκπομπές του MTV, έκαναν εντονότατες τις απορίες το 1995, όταν και κυκλοφόρησε το τραγούδι: Ποιο είναι, στα αλήθεια, το κορίτσι για την οποίο γράφτηκε το τραγούδι; Eίπε πράγματι στον Tζάρβις «I wanna live like common people like you»; Έκαναν τελικά σεξ στο τέλος της βραδιάς; Εκεί στην Ελλάδα η μεγαλοαστική τάξη είναι όντως τόσο ανόητη;
Τόσο ο χαρισματικός Κόκερ, όσο και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, έχουν υπάρξει κατά καιρούς αρκετά συγκεκριμένοι πάνω σε αρκετές από τις παραπάνω ερωτήσεις. Ναι, η Ελληνίδα φοιτήτρια της σχολής Καλών Τεχνών του Saint Martins College είναι πραγματικό πρόσωπο, ναι, είπε την μαγική φράση στον Τζάρβις, αλλά κανείς δεν θυμάται πλέον σε ποιο πλαίσιο του την είπε, όχι, οι δυο τους δεν έκαναν σεξ ούτε εκείνη την ημέρα, ούτε καμία άλλη ημέρα. Η ταυτότητα της, ωστόσο, έχει κρατηθεί ως επτασφράγιστο μυστικό με τον ίδιο τον τραγουδιστή να πέφτει σε γοητευτικές αντφάσεις. Την μία στιγμή θα πει ότι αδυνατεί να θυμηθεί το όνομα της, την άλλη ότι ξέρει καλά ποια ειναι, αλλά δεν θέλει να το μοιραστεί με κανέναν. Μικρές λεπτομέρεις που χτίζουν ακόμα περισσότερο τον υπέροχο μύθο ενός, έτσι κι αλλιώς, υπέροχου τραγουδιού.
Η μυθολογία έφτασε και στα μέρη μας, ακόμα και σε ακροατές που δεν είχαν δώσει ιδιαίτερη βάση στα λόγια του «Common People» και δεν είχαν προσέξει ποτέ πως αυτή είναι η ιστορία μίας γυναίκας που έφτασε στο Λονδίνο από την Ελλάδα για να σπουδάσει, αλλά και για να ζήσει μία, κάπως αφελή, περιπέτεια ζωής, η οποία δεν ταίριαζε σε κανένα σημείο με την αληθινή της προσωπικότητα. Το 2015 το περιεχόμενο του τραγουδιού ήρθε ξανά στο προσκήνιο, περίπου είκοσι χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία του, όταν η φήμη πως το πρόσωπο για το οποίο έχει γραφτεί το τεράστιο χιτάκι των Pulp δεν είναι άλλο από την εικαστικό Δανάη Στράτου, σύζυγο του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη. Ελληνικός και διεθνής Τύπος γεμίζει με την φημολογία, η οποία βασιζόταν σε κάποια λογικά επιχειρήματα. Η Δανάη Στράτου έχει πράγματι σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του κεντρικού Λονδίνου, προέρχεται πράγματι από πλούσια οικογένεια, και, φυσικά. είναι εικαστικός. Η συγκεκριμένη θεωρία έμοιαζε να ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι η Δανάη Στράτου βρέθηκε στην σχολή Καλών Τεχνών του Saint Martins College περίπου την ίδια εποχή με τον Κόκερ, κάτι που έπεισε πολλούς πως είχαν ανακαλύψει θησαυρό, έναν θησαυρό καλά κρυμμένο για δύο δεκαετίες.
Παγκόσμια έντυπα άρχισαν να αφιερώνουν χαρτί και μελάνι στο να φτιάξουν το προφίλ της Στράτου την ίδια στιγμή που ο Γιάνης Βαρουφάκης πήρε την κατάσταση στα χέρια του, κάνοντας ένα tweet σύμφωνα με το οποίο η γυναίκα του δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το τραγούδι. Μάλιστα, υποστήριξε πως η σύζυγός του δεν γνώρισε ποτέ τον Τζάρβις, γράφοντας στο Twitter ότι η Στράτου αποφοίτησε από το Saint Martins College μερικούς μήνες πριν ο frontman των Pulp ξεκινήσει τις σπουδές του εκεί.
Το tweet που είχε κάνει εκείνη την εποχή ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Κι όσο γινόντουσαν όλα αυτά μία άλλη Ελληνίδα εικαστικός βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, διεκδικώντας το δικό της μερίδιο στην έμπνευση του τραγουδιού. Η Κατερίνα Κανά, σε μεγάλη συνέντευξη της, δήλωσε «Ένα βράδυ είπα στον Tζάρβις Κόκερ "I wanna live like common people" και εκείνος το έκανε τραγούδι», ούσα απόλυτα ξεκάθαρη πως το κομμάτι που κατέληξε να γίνει ο ύμνος μίας ολόκληρης κοινωνικής τάξης, της εργατικής τάξης, είχε γραφτεί για εκείνη και μόνο για εκείνη.
Το θέμα είναι ότι, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, οποιοδήποτε κορίτσι είχε τύχει να περάσει ακόμα και έξω από την πόρτα της σχολής Καλών Τεχνών του Saint Martin's College στα τέλη του '80, την ίδια εποχή που ο Τζάρβις άραζε στην καφετέρια της σχολής, πίνοντας μπύρες και αρχίζοντας μακροσκελείς συζητήσεις για ποίηση, μουσική και έρωτα, θα μπορούσε σήμερα να ισχυριστεί πως είναι εκείνη που είπε την μαγική κουβέντα στο μεθυσμένο αυτί του τραγουδιστή των Pulp. Και η αλήθεια είναι πως, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για έναν φανταστικά ζωντανό χαρακτήρα, από εκείνους για τους οποίους διαβάζεις μία φορά και δεν γίνεται να τους ξεχάσεις, ο ρόλος του κοριτσιού σε αυτή την αποστομωτικά δυνατή ταξική αφήγηση έρχεται μοιραία σε δεύτερη μοίρα. Γιατί πόση σημασία θα μπορούσαν να έχουν οι προσωπικές της αναζητήσεις, η ιδιωτική της αγωνία να πιστέψει ότι είναι κάτι πολύ αλλιώτικο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα, μπροστά στον τρόμο και τον αδιάκοπο αγώνα του ίδιου του Κόκερ, αλλά και των ομοίων του, τον αγώνα να βγάλουν την κάθε μέρα ζωντανοί και αλώβητοι από τους αδιαπραγμάτευτους κινδύνους της πείνας, του παγωμένου νερού που δεν σταματά τρέχει από την βρύση της μπανιέρας γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για γκάζι, του εισπράκτορα στο λεωφορείο που σε λίγο θα ζητήσει τα εισιτήρια, εκείνης της παχιάς κατσαρίδας που περπατά τη νύχτα στο ταβάνι, ακριβώς πάνω από τα κεφάλια τους; Άνθρωποι που αισθάνονται συνέχεια άφραγκοι και απελπιστικά αβοήθητοι, δίχως ελπίδα και χωρίς κανένα απολύτως δίκτυ ασφαλείας.
Αυτή, λοιπόν, δεν είναι η ιστορία ενός πλουσιουκόριτσου που αντιμετωπίζει τη ζωή με αφέλεια μικρού παιδιού κι αδυνατεί να καταλάβει ότι αυτά δεν είναι ζητήματα με τα οποία δικαιούται να είναι επιπόλαιος κανείς. Είναι η ιστορία χιλιάδων φοιτητών της κατώτατης εργατικής τάξης, που γυρίζουν από παμπ σε παμπ, ελπίζοντας να συναντήσουν κάποιον άνετο οικονομικά συμφοιτητή τους για τους κεράσει κάνα pint και έπειτα επιστρέφουν σε παγωμένα διαμερίσματα χωρίς ρεύμα και ασανσέρ.
Κυρίως είναι η ιστορία της οργής τους για το άδικο του όλου πράγματος. Και κάπως έτσι το «Common People» γίνεται η φωνή για όλους όσους δυσκολεύονται ακόμα να αποδεχθούν πως η τέχνη -η μουσική, η ζωγραφική, η συγγραφή και ο κινηματογράφος - καταλήγει να γίνει υπόθεση των πολύ ευκατάστατων, εκείνων που, στο τέλος της μέρας, δεν θα αναγκαστούν να τα παρατήσουν όλα στον βωμό της επιβίωσης, αλλά θα συνεχίσουν να έχουν την πολυτέλεια να προσπαθούν, κυνηγώντας το όνειρο και το ταλέντο τους.
Αν αυτό το σκοτεινό, χειροποιαστό παράπονο μπορούσε να ντυθεί με τα πιο στιλάτα ρούχα, να χορέψει ποπ και να τραγουδηθεί κάτω από μία απαστράπτουσα ντισκομπάλα, να απολέσει όλη του την πίκρα και να γίνει μελωδία διαχρονική, μεγάλη και φωτεινή τότε αυτό, σίγουρα, θα ήταν το «Common People» των Pulp. Ο Κόκερ μπορεί να μην είχε τα χρήματα, είχε, όμως το όνειρο και το ταλέντο. Ιδίως το τελευταίο, τεράστιο και αβίαστο. Το κυνηγούσε από την εφηβεία του, σε ένα μικρό δημόσιο σχολείο του Σέφιλντ, του «έκατσε» σχεδόν 20 χρόνια αργότερα. Υπήρχε πολύ καλός λόγος που έγιναν όλα αυτά.
