H Κhadila Gbla γεννήθηκε στη Σιέρα Λεόνε, αλλά όταν, το 1991, ξέσπασε ο πόλεμος, η οικογένειά της μετακόμισε στη Γκάμπια. Σε ηλικία μόλις 9 ετών, η μητέρα τής είπε ότι θα πήγαιναν διακοπές. Μπήκαν σε ένα αυτοκίνητο και τότε όλα άλλαξαν.
Η ίδια θυμάται το περιστατικό σαν αιφνιδιαστική επίθεση: Μια ηλικιωμένη γυναίκα την ακινητοποίησε και της έκοψε με ένα σκουριασμένο μαχαίρι την κλειτορίδα. Μέσα σε ένα λεπτό, η Gbla έγινε μια από τα εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες που έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή. «Μετά, πέταξε το κομμάτι της σάρκας στο δωμάτιο σαν να ήταν το πιο αηδιαστικό πράγμα που είχε δει ποτέ», αφηγείται σήμερα.
Για αρκετά χρόνια, η Gbla «έθαψε» αυτή την τραυματική εμπειρία στο μυαλό της, αλλά στη συνέχεια, την έφερε ξανά στην επιφάνεια και πλέον είναι εκτελεστική διευθύντρια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού κατά της κλειτοριδεκτομής στην Αυστραλία, όπου εργάζεται για να επιστήσει την προσοχή σχετικά με τη ζήτημα.
Εν έτει 2016, περισσότερες από 125 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή σε 29 χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όπου αυτή η τακτική είναι πιο διαδεδομένη, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Και παρότι σε κάποιες έχει απαγορευτεί, μεταξύ των οποίων και η Γκάμπια, σε άλλες εξακολουθεί να παραμένει ανεξέλεγκτη. Στο μεταξύ, όσες γυναίκες έχουν κάνει κινδυνεύουν από σοβαρές αιμορραγίες, κύστες, μολύνσεις, στειρότητα και επιπλοκές στη γέννα.
Σε συνέντευξή της στο Refinery29, η Gbla είπε:
«Τη στιγμή της μαστεκτομής, δεν μπορείς να διαχειριστείς αυτό που σου συμβαίνει. Το σοκ που παθαίνει το σώμα σου είναι μεγάλο και το μόνο που προσπαθείς να κάνεις είναι να επιβιώσεις και να μείνεις ζωντανή. Ακόμα και σήμερα, αισθάνομαι σοκαρισμένη, μπερδεμένη, πληγωμένη και προδομένη. Και δεν νομίζω ότι μια γυναίκα μπορεί να το ξεπεράσει ποτέ».
«Επειδή γεννήθηκα κορίτσι - και άρα θεωρούμαι κατώτερη – αποφασίστηκε ότι δεν είχα δικαίωμα στη σεξουαλικότητα και η κλειτορίδα μου έπρεπε να αφαιρεθεί. Στο μεταξύ, δεν μπορώ ποτέ να αποδράσω από αυτό. Π.χ., μπαίνω στο ντους και, αντικρίζοντας το σώμα μου, νιώθω θλίψη και πόνο. Επίσης, θεωρώ τον εαυτό μου ανάπηρο σεξουαλικά. Δεν νιώθω σαν ολοκληρωμένη γυναίκα, διότι έχω μόνο το 5-10% της αίσθησης της απόλαυσης που θα μπορούσα να έχω».
«Πέρυσι, απέκτησα ένα γιο. Προηγουμένως, όμως, οι γιατροί μού είχαν πει ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να συλλάβω. Δεν μιλούσα στους άλλους για τον ψυχικό πόνο που ένιωθα, αλλά ξυπνούσα το βράδυ κλαίγοντας γιατί ήθελα ένα παιδί. Και η ιδέα ότι δεν μπορούσα να αποκτήσω όχι π.χ. λόγω ενός ατυχήματος, αλλά επειδή η μητέρα μου επέλεξε να μου κάνει κλειτοριδεκτομή, με πονούσε ακόμα περισσότερο. Ακόμα και στην κοινότητα όπου έμενα, με κορόιδευαν και με κατέκριναν γι' αυτό. Και όταν πήγαινα να πάρω αγκαλιά το παιδί άλλων, το απομάκρυναν από μένα σα να ήμουν λεπρή».
«Η εγκυμοσύνη μου, φυσικά, δεν ήταν εύκολη. Αντίθετα, είχε υψηλό ρίσκο. Οι γιατροί δεν ήξεραν πώς να με φροντίσουν, η γέννα με φυσιολογικό τρόπο ήταν αδύνατη γιατί η πληγή μπορεί να άνοιγε ξανά και χρειάστηκε να κάνω καισαρική. Γενικά, ήταν μια πολύ τραυματική εμπειρία. Ώσπου κράτησα τον γιο μου στην αγκαλιά μου και είδα ότι ήταν υγιής».
«Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η κλειτοριδεκτομή εφαρμόζεται μόνο στην Αφρική, την Ασία ή τη Μέση Ανατολή. Όμως, με την μετανάστευση, οι λαοί που την εφαρμόζουν μετακινούνται και τώρα πλέον υπάρχει και στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την Αυστραλία».
«Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πρακτική παιδικής κακοποίησης. Μια κίνηση βίας απέναντι στις γυναίκες. Και ένα σύμπτωμα της πατριαρχίας που υπάρχει σε όλο τον κόσμο».
«Οι νέες γυναίκες πρέπει να αγωνιστούν κατά της κλειτοριδεκτομής. Εγώ ξεκίνησα με βάση τη δική μου εμπειρία. Μια προσωπική ιστορία, όμως, είναι και πολιτικό θέμα, γιατί αν κάτι συνέβη σε σένα, είναι πολύ πιθανό να έχει συμβεί και σε άλλους. Οπότε, όταν το αφηγείσαι δημόσια, δίνεις φωνή και σε πολύ περισσότερους».
Δείτε τo βίντεο με την ομιλία της Κhadila Gbla στο TEDx του 2014:
