Για την Πάτμο, το νησί που την ενέπνευσε και στο οποίο επιστρέφει ξανά και ξανά, για την υπερπροσπάθεια των γυναικών δημιουργών, την απουσία κινηματογραφικής στρατηγικής από την πολιτεία, τη διαπλοκή, την Τέχνη, τη συνεργασία και φυσικά για το μεγάλο ηθοποιό Γιάννη Βόγλη που εμφανίζεται στον τελευταίο του κινηματογραφικό ρόλο, στην ταινία της, «Πόλη της Σιωπής», μιλά στο in.gr η σκηνοθέτης και ηθοποιός Άντζελα Ισμαήλος.
Στην ταινία, που είναι γυρισμένη στην Πάτμο - αν και με ξένο καστ κυρίως - η σκηνοθέτης και πρωταγωνίστριά της, αφηγείται, μέσα από το μάτια μιας γυναίκας, τη διαδρομή ενός εσωτερικού ταξιδιού αναζήτησης τριών ανθρώπων, μέσω της δύναμης της πίστης, της αγάπης, της αφοσίωσης και του έρωτα.
«Ως Ελληνίδα, ως σκηνοθέτης, ως συγγραφέας αυτής της ιστορίας, δεν θα μπορούσα να έχω επιλέξει άλλη πηγή έμπνευσης και δράσης από τον ίδιο τον τόπο που με καθόρισε. Με την ταινία αυτή αποτίνω τον δικό μου φόρο τιμής στην Ελλάδα» αναφέρει χαρακτηριστικά η Άντζελα Ισμαήλος.
-Η ταινία σας περιστρέφεται γύρω από το θείο, τον έρωτα, την ενοχή, τις ρίζες. Τι σας ενέπνευσε να συνδυάσετε τα στοιχεία αυτά και πώς «παντρεύονται» αρμονικά;
Η έμπνευσή μου ήταν η Πάτμος, η θάλασσα και ο ουρανός της. Εκεί αποκτούν όλα μια ιδιαίτερη διάσταση και βαρύτητα. Αποκαλύπτεται το θείο, ο έρωτας σε μαγεύει, οι ενοχές σε δοκιμάζουν, οι ρίζες σου σε σπρώχνουν να δημιουργήσεις. Στην τέχνη παντρεύονται όλα αρμονικά όταν είσαι ειλικρινής και αναζητάς την αλήθειά σου. Τότε όλα με ένα μαγικό τρόπο δένουν.
Και ίσως, μια γυναίκα πρέπει να καταβάλει διπλάσια προσπάθεια ώστε να πείσει πως αξίζει όσο ένας άντρας.
-Πώς προέκυψε η Πάτμος; Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στο νησί, τι σας κράτησε εκεί - από όσο ξέρω έγινε το δεύτερο σπίτι σας - και πώς είδε ο κόσμος του νησιού το γεγονός ότι το επιλέξατε για να γυρίσετε την ταινία σας;
Υπάρχουν μέρη που μόλις τα επισκέπτεσαι νιώθεις μια ανεξήγητη οικειότητα. Η μνήμη από το παρελθόν έρχεται σαν κύμα από τα βάθη του χρόνου και χάνεται στον ορίζοντα σαν καλοκαιρινό σύννεφο. Η Πάτμος αμέσως έγινε το καταφύγιό μου. Είναι ένας τόπος που αγκαλιάζει τη σιωπή και εξαγνίζει την ψυχή. Την ερωτεύτηκα αμέσως με την πρώτη ματιά και δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τόπο για την «Πόλη της Σιωπής». Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. Βοήθησαν με κάθε τρόπο στα γυρίσματα και από ότι έμαθα αρκετοί θα έρθουν στην Αθήνα να δούνε την ταινία του νησιού τους.
-Πόσο δύσκολο οικονομικά ήταν να γυριστεί η ταινία και πώς χρηματοδοτήθηκε;
Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, έγινε με μεγάλες προσωπικές θυσίες και χρειάστηκε πολύ χρόνο. Η γραφειοκρατία, που επιδεινώθηκε με την κρίση και η απουσία κινηματογραφικής στρατηγικής από την πολιτεία, δυσχεραίνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις καλλιτεχνικές προσπάθειες.
-Θεωρείτε ότι είναι διαφήμιση για τα ελληνικά νησιά να γυρίζονται ταινίες που ακολουθούν μια διαδρομή και στο εξωτερικό;
Το να γυρίζονται ταινίες στα νησιά μας είναι κάτι παραπάνω από διαφήμιση μιας παραλίας. Οι ξένοι μαθαίνουν τον πολιτισμό μας, την κουλτούρα και την ιστορία μας. Έτσι δένονται περισσότερο με τον τόπο μας. Είναι κρίμα να γυρίζονται τόσες ταινίες σε γειτονικές χώρες, οι οποίες βέβαια δίνουν σημαντικά οικονομικά κίνητρα και η χώρα μας να υστερεί σε αυτόν τον τομέα.
Ακούει άραγε η εξουσία και οι ιθύνοντες του πολιτισμού; Το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου παραμένει ακέφαλο. Διευθυντές πάνε κι έρχονται. Είναι το εγώ τόσο μεγάλο ή οι διαπλοκές τόσο μεγαλειώδεις; Θέλουμε να κάνουμε σινεμά που να πηγάζει από την Ελλάδα; Πάντως, τους σκηνοθέτες δεν μας αφορά το πολιτικό κριτήριο αλλά το καλλιτεχνικό.
-Οι γυναίκες σκηνοθέτες αναγνωρίζονται και αποκτούν πια τη θέση που τους αξίζει στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα. Εσείς πόσο ασφαλής- ή μη - ευνοημένη ή αδικημένη αισθάνεστε στο ρόλο σας ως γυναίκα σκηνοθέτης;
Ακόμα θέλουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να μας αντιμετωπίσουν ισότιμα με τους άντρες σκηνοθέτες. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα τα στούντιο θα εμπιστευτούν μια γυναίκα. Και ίσως, μια γυναίκα πρέπει να καταβάλει διπλάσια προσπάθεια ώστε να πείσει πως αξίζει όσο ένας άντρας. Ωστόσο προσπαθούμε – και οφείλουμε - να καταθέσουμε τα όνειρα και τις προσδοκίες μας για ένα καλύτερο κόσμο μέσα από την τέχνη του κινηματογράφου. Η σκηνοθετική ματιά των γυναικών με εκπλήσσει. Μπορούν να δείξουν και τη βία και το ρομαντισμό με έναν υπεράνω τρόπο σαν να γνωρίζουν τον άνθρωπο βαθύτερα.
-Επιλέξατε έλληνες και ξένους ηθοποιούς, στους βασικούς ρόλους. Πώς ήταν η συνεργασία τους;
Είναι όλοι τους εξαιρετικοί ηθοποιοί. Ενθουσιάστηκαν από το σενάριο, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και έδεσαν καλλιτεχνικά παρόλο που προέρχονται από διαφορετικές σχολές. Αυτό είναι το μαγικό στην τέχνη. Ενώνει διαφορετικούς ανθρώπους. Αρκεί να υπάρχει όραμα.
Ο Shaun Benson είναι Καναδός, ο Bernard Hill και η Sarah Miles Άγγλοι, ο Erich Wildpret από τη Βενεζουέλα. Και όμως, στην ταινία έχουν τους ίδιους κώδικες, τα ίδια θέλω και μοιράζονται τις ίδιες συγκινήσεις.
-Τι αποκομίσατε από τη συνεργασία - γνωριμία με το Γιάννη Βόγλη; (ρωτώ μόνο για αυτόν επειδή ήταν και η τελευταία του εμφάνιση).
Ο Γιάννης Βόγλης ήταν και είναι - γιατί θεωρώ ότι ζει μέσα από τις ταινίες του - ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, προσιτός, τελειομανής και παθιασμένος με τους ρόλους του. Τον ενδιέφερε η λεπτομέρεια σε κάθε πλάνο, ρωτούσε για το αποτέλεσμα και ήταν γενναιόδωρος με όλους. Ένας αληθινός καλλιτέχνης. Είναι συγκινητικό να εργάζεσαι σε αυτήν την ηλικία. Ο κινηματογράφος σου το επιτρέπει αυτό. Είναι ένας χώρος για όλες τις ηλικίες.
-Τι άλλο περιμένουμε από εσάς;
Προς το παρόν με ενδιαφέρει μόνο η «Πόλη της Σιωπής». Θα ήθελα να την αγαπήσει ο κόσμος και να ενθαρρύνει τις προσπάθειες των ελλήνων δημιουργών. Η ταινία πιστεύω ότι αφορά όλες τις ηλικίες, ακόμα και νέους 15 ετών.
Θα προσδοκούσα ο θεατής να φύγει από την αίθουσα με γεμάτη την ψυχή του...
Η ταινία προβάλλεται στις αίθουσες στις 6 Απριλίου από τη StraDa Films.
