Το τελευταίο αντίο θα πουν σήμερα το μεσημέρι συγγενείς, συνάδελφοι και φίλοι στον Μάνο Αντώναρο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή σε ηλικία 62 ετών. Ο δημοσιογράφος νοσηλευόταν στον Ευαγγελισμό με βαριάς μορφής πνευμονία.
Όπως ενημέρωσε μέσω Facebook ο αδελφός του, Ευάγγελος Αντώναρος, η κηδεία θα γίνει στις 15:30 στο κοιμητήριο Καλλιθέας.
Η σύμβουλος επικοινωνίας Άρτεμις Καλαντζάκου που αρθρογραφεί στο Womantoc και μοιράζεται μια μακροχρόνια φιλία με το δημοσιογράφο, ανάρτησε στο Facebook το δικό της συγκινητικό αντίο. Όπως γράφει, οι δυο τους ήταν φίλοι για 30 χρόνια, ενώ ήταν εκείνος που την ενθάρρυνε να ξεκινήσει να γράφει.
Διαβάστε αναλυτικά τι έγραψε:
«(Ημέρα 9η(;) 10η(;) στο σαλονάκι της εντατικής)
Κάθομαι με τον αδελφό σου Βαγγέλη, απέξω.
Επιχειρούμε να δείχνουμε οκ. Ψιλοπετρωμένo τo πρόσωπό μου σήμερα. Δεν συνεργάζονται οι μυς. Τυπικά χαμόγελα. Με ζόρι.
Κοτεύω σήμερα. Κολώνω. Είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι να μη μπω. Για αυτό άρχισα να γράφω στο κινητό. (Πάω να απαντήσω σε ένα μέηλ, λέω δήθεν)
Δεν με τρομάζουν τα μηχανήματα, οι σωλήνες, τα σωληνάκια, οι ήχοι, οι οροί που σταγόνα-σταγόνα πέφτουν, τα σακουλάκια με αίμα, ούτε το περιβάλλον. Τόσες φορές τα έχω δει.
Τρομάζω γιατί μέσα μου ξέρω ότι εσύ έχεις πάρει τις αποφάσεις σου. Θα τη κάνεις. Το νιώθω. Φεύγεις.
Σου έχω διαβάσει μηνύματα φίλων από το κινητό μου τις προηγούμενες μέρες, έχω μπει στο sdna και σου έχω διαβάσει το άρθρο που έγραψαν για σένα και τα σχόλια των Παοκτζηδων από κάτω, σε έχω αγγίξει απαλά στο χέρι. Σε έχω φιλήσει στο κούτελο. Σου έχω φωνάξει. Σε έχω παρακαλέσει. Σε έχω βρίσει.
Και οι μέρες περνούν.
Κλεφτές ματιές στις ενδείξεις του μόνιτορ. Σταθερές. Ούτε ένα λίγο, ένα τσικ, ένα κάτι, μια αντίδραση ότι με ακούς. ΜΕ ΑΚΟΥΣ ρε Μάνο; Σου μιλάω.
Είμαι ψύχραιμη από τη πρώτη μέρα. Ένα δάκρυ έσταξε μόνο από τα μάτια μου. Μέσα στο μετρό γυρίζοντας από τον Ευαγγελισμό ένα απόγευμα. Το δάκρυ σκουπίστηκε βιαστικά με την ανάποδη του χεριού μου.
30 χρόνια φίλοι. Από παιδούλα. Πάντα εκεί. Ακόμη και στις 4 το πρωί. Το έβρισκες φυσιολογικό. «Έλα, Αρτεμούκο μου». Πόσο απολαυστικό που σοκάρουμε ανθρώπους λέγοντας τους ότι εμείς οι δύο αρθροιστικά μετράμε 5 γάμους, 4 διαζύγια και 3 παιδιά. Τι σκορ για δυο ανθρώπους. Ροκ σταρς της διπλανής πόρτας μας λένε και γελάμε.
Είμαι έξω από την εντατική. Και παρακολουθώ πώς τινάζονται σαν ελατήρια οι συγγενείς να τρέξουν στην πόρτα τη στιγμή που ακούγεται το όνομα του ασθενούς.
Δεν έχουν πει ακόμη το «Για τον κύριο Αντώναρο..»
Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα μπω.
Και θα σου πω ότι θα γράψω κομματάρα για τις φυλές στα επισκεπτήρια της εντατικής.
Τους drama queens (σαββατοκύριακα έρχονται αυτοί και σπαράζουν πάνω από τους ασθενείς).
Τους αρνητές (σήκω, μωρέ γυναίκα -πού να πάει καλέ διασωληνωμένη;)
Τους πανικοβλημένους (βοήθεια, βοήθεια κάτι κάνει το μηχάνημα)
Μάνο μου. Μανούκο μου. Βελουδένιε μου.
Εσυ έλεγες ότι έχω ταλέντο στις λέξεις και γω δεν μπορώ να βάλω στη σειρά ούτε εκατό να σου πω.
Αγαπημένε μου.
Μανούκο μου.
Ξέρω είναι εγωιστικό. Αλλά νιώθω ότι πριονίζεται η καρδιά μου.
Ήδη άρχισα να κάνω κύκλους. Για να μη περάσω μπροστά από το Queens της Γλυφάδας που πηγαίναμε μαζί. Είσαι ο πιο μεγάλος φίλος μου. Δεν γουστάρω να σε κλαίω πριν σε κλάψω.
Και (ξέρω ότι είναι εγωιστικό αλλά) έχω φάει τόσο πριόνισμα τα τελευταία χρόνια. Λείπουν κομμάτια καρδιάς ολόκληρα. Φέτες.
Θα μπω τελικά. Με έπιασαν τα διαόλια μου. Θέλω να σου πω τα αποτελέσματα των εξετάσεων του γιου μου. Και να ρωτήσω τη γνώμη σου. Θα σου διαβάσω και αυτό που έγραψα εδώ στην ακρούλα μιας καρέκλας στο σαλονάκι των επισκεπτών της Εντατικής.
Έλα ρε Μάνο. Ξύπνα.
Να δεις τις νοσηλεύτριες στην εντατική. Είναι κούκλες. Θα φλερτάριζες με 3 τουλάχιστον. (Εδώ φλέρταρες τη μάνα μου)
Έλα ρε Μανο. Να σου πω και τα γκομενικά μου, να σκάσουμε στα γέλια όπως παλιά.
Update Παρασκευή 13/07 (10 μέρες αργότερα):
Δεν ξύπνησες ποτέ. Είχες πάρει τις αποφάσεις σου».
