Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και η Άννα Βαγενά ήταν μαζί πάνω από 40 χρόνια και μόνο ο θάνατος κατάφερε να τους χωρίσει. Οι δυο τους γνωρίστηκαν το καλοκαίρι του 1972 στα τελευταία γυρίσματα του "Προξενιού της Άννας".
Μάλιστα σε μία από τις συνεντεύξεις της η Άννα Βαγενά είχε δηλώσει: "Με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, γνωριστήκαμε στις 22 Ιουλίου 1972, στα τελευταία γυρίσματα του "Προξενιού της Άννας”. Ήταν πολύ μεγάλος έρωτας. Αυτό που λέμε κεραυνοβόλος. Το 1975 ήμασταν τρία χρόνια μαζί κι ακόμα πολύ ερωτευμένη. ‘Ομως είχα αρχίσει να θέλω και κάτι άλλο, κάτι να δημιουργήσω. Έτσι, δημιουργήθηκε το Θεσσαλικό Θέατρο. Δεν μου έφτανε να περιμένω τον Λουκιανό να έρθει από το Ψυχικό στο Παγκράτι όπου έμενα, για να βγούμε έξω το βράδυ. Συνήθως πηγαίναμε στο "Μαγεμένο Αυλό", στην πλατεία Προσκόπων. Ήταν μια μεγάλη παρέα με επικεφαλής τον Μάνο Χατζιδάκι. Τα μεσημέρια στου Φλόκα, στην Πανεπιστημίου. Χατζιδάκις, Γκάτσος, καμιά φορά ο Ελύτης, κι άλλοι σπουδαίοι και σημαντικοί άνθρωποι. Ήμουν πάντα λίγο έξω απ’ τα νερά μου. Ίσως το ότι ήμουν παιδί της επαρχίας να μ’ έκανε να μη νιώθω πολύ άνετα. Ήμουν πολύ ωραίο κορίτσι. Ο Γκάτσος είχε γράψει για μένα τους στίχους στο Κορίτσι Κυριακάτικο, που μελοποίησε ο Λουκιανός. Και ο Λουκιανός ήταν πολύ ωραίο αγόρι, σαν ξανθός άγγελος. Ήμασταν ένα πολύ ωραίο ζευγάρι. Και ακόμα είμαστε, νομίζω.".
.loukianoskilaidonis.gr/i-zoi/
Στη συνέχεια είχε αναφερθεί στο γάμο τους. "Ο γάμος μας έγινε στις 5 Μαϊου, ημέρα Πέμπτη, στα Αμπελάκια. Ήταν ένας πολύ ωραίος και χαρούμενος γάμος ο γάμος μας. ‘Εγινε μεσημέρι στον Άγιο Γεώργιο, έξω από το χωριό, και μετά γυρίσαμε στο χωριό με τα πόδια. Ο κόσμος μας πετούσε λουλούδια από τα μπαλκόνια και μας ευχόταν "σιδεροκέφαλοι", δηλαδή καλοστεριωμένοι. Το τραπέζι έγινε στην πλατεία, στο καφενείο του Δανιήλ, και το γλέντι κράτησε μέχρι το βράδυ. Το γάμο μας, από παράλειψη, ποτέ δεν τον δηλώσαμε στο ληξιαρχείο της Λάρισας, έμεινε μόνο στο βιβλίο της εκκλησίας στα Αμπελάκια. Γι’ αυτό είναι ένας γάμος του Θεού και όχι των εντύπων. Ήμουν 3 μηνών έγκυος.".
Παρέμειναν ερωτευμένοι μέχρι το τέλος της ζωής του Λουκιανού. Κατά τη διάρκεια της κοινής τους πορείας, ο Λουκιανός άφηνε ραβασάκια στην αγαπημένη του, εκφράζοντας έτσι τα συναισθήματα του.
