Στις 4 Απριλίου του 1914 γεννιέται η Μαργκερίτ Ντυράς (Marguerite Duras), γαλλίδα συγγραφέας και κινηματογραφίστρια, που έμελλε να σημαδέψει με το έργο και τη ζωή της τον κόσμο της παγκόσμιας διανόησης.
Γεννήθηκε στην Σαϊγκόν, στην Γαλλική Ινδοκίνα (σημερινό Βιετνάμ). Οι γονείς της έφτασαν στην Ινδοκίνα με αφορμή μια καμπάνια για εργασία στις αποικίες. Ο πατέρας της πέθανε λίγο μετά. Η δύσκολη ζωή της υπήρξε πηγή έμπνευσης για τα έργα της.
Σε ηλικία μόλις δεκαεπτά χρόνων, μετεγκαταστάθηκε στη Γαλλία, με σκοπό να σπουδάσει μαθηματικά. Νωρίς, όμως, εγκατέλειψε την επιστήμη των μαθηματικών, προκειμένου να ασχοληθεί με τις σπουδές πάνω στο αντικείμενο των πολιτικών επιστημών, που αγαπούσε και λάτρευε.
Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, βρέθηκε να δουλεύει για την κυβέρνηση του Βισύ, αλλά, ταυτόχρονα, ήταν και μέλος της Γαλλικής εθνικής αντίστασης. Η αντιστασιακή δράση της την οδήγησε στα κάτεργα του Μπούχενβαλντ, όπου και κινδύνεψε σοβαρά η ζωή της.
Το 1943, θα κάνει την πρώτη της απόπειρα στα γράμματα και τη συγγραφική τέχνη, δημοσιεύοντας το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο "Les Impudents".
Μετά τον πόλεμο η Ντιράς εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε πολλά περιοδικά, μεταξύ τον οποίων και το Observateur. Εκτός από μυθιστορήματα έγραψε επίσης θεατρικά έργα, σενάρια για τον κινηματογράφο (μεταξύ των οποίων το διάσημο πλέον Χιροσίμα, αγάπη μου που κέρδισε την υποψηφιότητα για Όσκαρ σεναρίου) και ασχολήθηκε με την παραγωγή ταινιών.
Το βιβλίο της "Moderato Cantabile" (1958) κέρδισε το βραβείο "Prix de Mai" της ίδιας χρονιάς και δυο χρόνια αργότερα γυρίστηκε ταινία από τον σημαντικό Άγγλο σκηνοθέτη Πίτερ Mπρουκ.
Το 1984 έγραψε το βιβλίο "Ο εραστής" και κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Γκονκούρ. Εμβληματικό έργο, ο "Εραστής" είναι μια υποβλητική αφήγηση με αυτοβιογραφικά στοιχεία, που τοποθετείται στη γαλλική Ινδοκίνα, όπου η συγγραφέας πέρασε την παιδική και εφηβική ηλικία μαζί με την οικογένειά της. Το βιβλίο γυρίστηκε ταινία από τον Ζαν Ζακ Ανό και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.
"Γράφω για να ευτελίσω τον εαυτό μου, να τον κατακρεουργήσω, και για να πάψω να του δίνω τόση σημασία, να ξεφορτωθώ πράγματα: ο σκοπός είναι να πάρει τη θέση μου το κείμενο έτσι ώστε εγώ να υπάρχω λιγότερο. Δεν καταφέρνω να απελευθερωθώ από τον εαυτό μου παρά μόνο με δυο τρόπους: μέσω της σκέψης της αυτοκτονίας και μέσω της γραφής."
Η Ντιράς έγραφε για να μην αυτοκτονήσει, γιατί ήταν μόνη της από παιδί μέσα σε ορυζώνες και δάση. Αυτό το μεγάλωμα ενός φυσικού ανθρώπου που δεν είχε ωράρια, τρόπους, που περπατούσε ξυπόλυτος και ήταν περισσότερο Βιετναμέζα και καθόλου μια συνομήλική της γαλλιδούλα, διαμόρφωσε το λογοτεχνικό της ύφος που αναβλύζει πηγαία, με την ίδια φυσικότητα και αγριότητα της πνιγηρής φύσης μέσα στην οποία ζούσε, των χαυνωτικών υγρών μεσημεριών και την αίσθηση του μυστηρίου, τη μυρωδιά του γιασεμιού και του κινδύνου που παραμόνευε και συνθέτουν το παζλ της προπολεμικής Ινδοκίνας.
Όταν μιλούσε για τον εαυτό της στους άλλους δεν χρησιμοποιούσε το "εγώ", αλλά το τρίτο πρόσωπο λέγοντας "η Ντυράς".
Το 1971 η Μαργκερίτ Ντυράς έδωσε στη Λεοπολντίνα Παλλότα ντελα Τόρρε, δημοσιογράφο της εφημερίδας "La Stampa", συνέντευξη. Στην ουσία πρόκειται για την αυτοβιογραφία της. Η Ντυράς θα μιλήσει για τη ζωή της, το έργο της, την εποχή της αφάνειας αλλά και για την ξαφνική της επιτυχία και την παγκόσμια αναγνώρισή της (μετά την κυκλοφορία του βιβλίου της "Εραστής"), την πολιτική, το πάθος.
Μια συνέντευξη-ποταμός που δίνει απαντήσεις και σε πολλές σημερινές απορίες ή αναζητήσεις. Κυκλοφορεί σε βιβλίο με τον τίτλο "Μετέωρο πάθος", Εκδόσεις Ολκός.
Η ζωή της Μαργκερίτ Ντυράς είναι το μυθιστόρημα που τα προσφέρει όλα. Εξωτισμό, σκοτεινές οικογενειακές ιστορίες, ερωτισμό και έρωτες, σκηνές από τη δράση της γαλλικής Αντίστασης, προδοσία, στρατόπεδα συγκεντρώσεως, λογοτεχνία και πολιτική, πολλή πολιτική.
"Χιροσίμα, αγάπη μου"
Το Χιροσίμα, αγάπη μου (πρωτότυπος τίτλος: Hiroshima mon amour) είναι γαλλική-ιαπωνική ταινία του 1959 σε σκηνοθεσία του Αλέν Ρενέ και σε σενάριο της Μαργκερίτ Ντυράς.
Μία Γαλλίδα ηθοποιός πηγαίνει στην Ιαπωνία, όπου συνάπτει σχέση με έναν Ιάπωνα. Οι δυο τους, όταν χωρίζουν έχουν έντονη λογομαχία. Μιλούν για τις μνήμες τους από τον πόλεμο, ενώ εκείνος της λέει ότι δεν έχει καταλάβει τι έχει γίνει στη Χιροσίμα. Εκείνη του διηγείται όταν ήταν έφηβη στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε ερωτευτεί έναν Γερμανό.
Στα Όσκαρ η Μαργκερίτ Ντυράς έλαβε υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.
Ο εραστής
Η Μαργκερίτ Ντυράς κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ το 1984 με τον Εραστή, όπου άκαι σε αυτό της το βιβλίο επανέρχονται τα ίδια θέματα: η φτώχεια στις αποικίες, το σεξ, το χρήμα, ο εραστής, η μητέρα, τα αδέρφια.
Στην αποικιακή Ινδοκίνα του Μεσοπολέμου, ένα λευκό δεκαπεντάχρονο κορίτσι συνάπτει σχέση με έναν πλούσιο, πολύ μεγαλύτερό της, Κινέζο. Πρόκειται για έναν έρωτα που αψηφά τους κοινωνικούς κανόνες και τις φυλετικές διακρίσεις και ως τέτοιος είναι καταδικασμένος σε αδιέξοδο. Η ηρωίδα θα επιστρέψει στη Γαλλία, αλλά δεν θα τον ξεχάσει ποτέ.
Πολυδιαβασμένο, πολυβραβευμένο (μεταξύ άλλων κέρδισε το Βραβείο Goncourt το 1984) και πολυμεταφρασμένο (έχει μεταφραστεί και εκδοθεί σε 43 χώρες) βιβλίο, που μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη το 1992 από τον Ζαν Ζακ Ανό, περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία και εντυπωσίασε το κοινό, όχι μόνο για το θέμα του αλλά και για τη γραφή του, η οποία συνδυάζει μια γλώσσα σκληρή και κυνική, με εκρήξεις λυρισμού.
Ο ηδονοβλεψίας αναγνώστης που αναζητά την αποκάλυψη των μυστικών πλευρών ενός επώνυμου προσώπου δεν θα τις βρει σε αυτό το μυθιστόρημα. Άλλωστε, εκείνο που παραμένει ουσιώδες και ενδιαφέρον δεν είναι η περιπέτεια ενός πραγματικού προσώπου, αλλά η περιπέτεια της γραφής της Μαργκερίτ Ντυράς. Ο μύθος στον "Εραστή" έχει την αυθεντικότητα του δικού της ερωτικού λόγου, εκπορεύεται από την πλευρά ενός "ανθισμένου κοριτσιού" που έγινε κιόλας εβδομήντα χρονών. Ανακαλώντας τον έρωτα πάνω από την άβυσσο του χρόνου, το χάρισμα της γραφής γονιμοποιεί και αναδεικνύει την μέχρι θανάτου δύναμη του πόθου. Στον "Εραστή" και ίσως σε ολόκληρο το έργο της Ντυράς".
Η ίδια έχει πεί για το βιβλίο της
"Αναγκάστηκα να λέω ψέματα για χρόνια όσον αφορά πολλές ιστορίες του παρελθόντος. Η μητέρα μου ζούσε ακόμη, δεν ήθελα να μάθει ορισμένα πράγματα. Μια μέρα, απόμεινα μόνη τελικά και είπα στον εαυτό μου: γιατί να μην πω την αλήθεια τώρα πια; Το κάθε τι στο βιβλίο είναι αλήθεια: τα ρούχα, ο θυμός της μητέρας μου, τα γλυκερά φαγητά που μας έβαζε να τρώμε, η λιμουζίνα και ο Κινέζος εραστής".
" Εκείνος μου έφερνε δώρα, μας έκανε βόλτες με το αυτοκίνητο και μας προσκαλούσε όλους στο πιο ακριβό εστιατόριο της Σαϊγκόν. Στο τραπέζι κανείς δεν του απηύθυνε το λόγο, όλοι ήταν λίγο ρατσιστές στις αποικίες, και η οικογένειά μου έλεγε ότι τον μισούσε. Στο θέμα των χρημάτων όμως, έκλεινε τα μάτια. Τουλάχιστον δεν θα ήμασταν αναγκασμένοι να πουλήσουμε ή να υποθηκεύσουμε τα έπιπλα για να φάμε."
Η Μαργκερίτ Ντυράς θα φύγει από τη ζωή στις 3 Μαρτίου 1996.
