Το σομόν κτίριο στον αριθμό 140 της 63ης οδού στο Μανχάταν, που ξεχωρίζει για το γοτθικό παράστημα και τον αραμπέσκ ρυθμό του, χτίστηκε το 1927,με σκοπό να φιλοξενεί νεαρές γυναίκες που έφταναν κατά χιλιάδες στην Νέα Υόρκη με σκοπό να την κατακτήσουν.
Το Barbizon δεν ήταν το πρώτο ξενοδοχείο του Μανχάταν αποκλειστικά για γυναίκες - το πρώτο ήταν το ξενοδοχείο για εργαζόμενες γυναίκες του Alexander T. Stewart, στην Τέταρτη Λεωφόρο, το οποίο άνοιξε το 1878 και έκλεισε μέσα σε ένα χρόνο. Αλλά το Barbizon ήταν το μεγαλύτερο, το πιο μοντέρνο και σαφώς το πιο επιτυχημένο. Οι επτακόσιες περίπου γυναίκες που έμεναν εκεί,οποιαδήποτε νύχτα είχαν πρόσβαση σε πισίνα, ένα γυμναστήριο, μια βιβλιοθήκη, αίθουσες διαλέξεων, ηχομονωτικές αίθουσες μουσικής, έναν κήπο στον τελευταίο όροφο και επιχειρήσεις στον πρώτο όροφο, όπως κομμωτήριο, στεγνοκαθαριστήριο, φαρμακεία, και καταστήματα.
Οι πελάτισσες έπρεπε να έχουν συστατικές επιστολές, άψογους τρόπους και αντίστοιχη γκαρνταρόμπα προκειμένου να γίνουν δεκτές.
Το γωνιακό οικόπεδο Upper East Side του ξενοδοχείου, που προηγουμένως ήταν η τοποθεσία του Temple Rodeph Sholom, είχε κοστίσει σχεδόν ένα εκατομμύριο δολάρια και ξόδεψαν άλλα τέσσερα εκατομμύρια για την κατασκευή. Οι σύγχρονες ανέσεις και το νεογοτθικό στυλ του ουρανοξύστη σχεδιάστηκαν για να προσελκύουν νεαρές γυναίκες από τη μεσαία και ανώτερη τάξη.
H περιορισμένη πρόσβαση για τους άνδρες και οι συστατικές επιστολές που απαιτούσε το Barbizon από τους επισκέπτες είχαν σκοπό να κατευνάσουν τους γονείς τους. Αυτοί οι γονείς ήθελαν να πιστέψουν ότι το ξενοδοχείο λειτουργούσε σαν γυναικείο μοναστήρι, αλλά για τις κόρες τους έμοιαζε περισσότερο με αδελφότητα.
Οι διάσημες ένοικοι
"Το "Barbizon” έγινε το σπίτι για κάθε νεαρή φιλόδοξη γυναίκα που κυνηγούσε τη δόξα και τον πλούτο", γράφει η ιστορικός Πολίνα Μπρεν στο βιβλίο The Barbizon: The Hotel Τhat Set Women Free ".
Χτίστηκε ως ασφαλές λιμάνι για τη μοντέρνα γυναίκα που αναζητούσε επαγγελματική εξέλιξη. Ηθοποιοί, συγγραφείς αλλά και πολλές ανώνυμες εργαζόμενες κοπέλες έμεναν εδώ: οι εκπαιδευόμενες του περιοδικού Mademoiselle, οι μαθήτριες της Σχολής Γραμματέων Katharine Gibbs, τα μοντέλα του πρακτορείου Ford. Για κάποιες από αυτές η διαμονή τους εδώ σήμαινε μια σκληρή πορεία ενηλικίωσης. Αλλά μέχρι το 1981, τότε που οι άνδρες τελικά το κατέκτησαν, το ξενοδοχείο πρόσφερε στις ενοίκους του ένα δικό τους δωμάτιο και μια ζωή χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις ή προσδοκίες. Τους έδωσε την ευκαιρία να επανεφεύρουν τον εαυτό τους, ήταν το ξενοδοχείο που τις απελευθέρωσε. Κανένα άλλο τέτοιο μέρος δεν υπήρξε πριν από αυτό, ούτε και μετά".
Η Πολίνα Μπρεν, εξιστορεί τις εμπειρίες κάποιων γυναικών που έμειναν στο το ξενοδοχείο. Περισσότερο από μια βιογραφία ενός κτιρίου, το βιβλίο είναι μια συναρπαστική ιστορία της εργασίας και των δικαιωμάτων των γυναικών σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, καθώς και των τόπων που αυτές οι γυναίκες άφησαν πίσω τους για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
Τζόαν Κρόφορντ, Γκρέις Κέλι, Ρίτα Χέιγουουρθ, Τίπι Χέντρεν, Τζιν Τίρνεϊ, Κάντις Μπέργκεν, Σίλβια Πλαθ, Άλις ΜακΓρόου, Τζόαν Ντίντιον, Μπέτσι Τζόνσον, Έντιθ Μπουβιέ Μπιλ, Νάνσι Ρίγκαν, Φιλίσια Ρασάντ και Λάιζα Μινέλι είναι μερικές από αυτές.
Μερικές απέκτησαν φήμη και περιουσία, αλλά οι περισσότερες γύρισαν πίσω στο σπίτι και στην αναμενόμενη ζωή τους: γάμος, σπίτι, παιδιά -αφήνοντας το "Barb" μια αγαπημένη ανάμνηση.
Οι αυστηροί κανόνες του ξενοδοχείου
Φυσικά και υπήρχαν αυστηροί κανόνες, τους οποίους επέβαλε και φρόντιζε να τηρούν η "μητέρα" τους εκεί, η βοηθός διευθύντρια του ξενοδοχείου, Mae Sibley. Η αποστολή της ήταν να εκπληρώσει την υπόσχεση του Barbizon σε όλους τους νευρικούς γονείς: ότι θα μπορούσαν να είναι σίγουροι πως τα κορίτσια τους θα κρατηθούν ασφαλή και μακριά από το σεξ, μέσα σε μια πόλη χτισμένη για αμαρτία.
Το ποτό απαγορευόταν αυστηρά στα δωμάτια, όπως και τα ξενύχτια. Οι γονείς μπορούσαν να ζητήσουν από τις κόρες τους να υπογράφουν κατά την είσοδο και την έξοδό τους στη ρεσεψιόν. Κορίτσια που επέστρεφαν αργά ή, με τα λόγια ενός προσωπικού, "σε κακή κατάσταση", τα μάλωναν. Ούτε να το σκέφτονταν δεν ήθελαν να υπαινιχθεί κανείς ανάρμοστη συμπεριφορά.
Σε ορισμένες δόθηκαν ακόμη και συνοδοί. Η Τζούντι Γκάρλαντ είχε τρελάνει το προσωπικό καλώντας κάθε τρεις ώρες για να ελέγξει την κόρη της, Λάιζα Μινέλι. Εάν δεν βρισκόταν στο δωμάτιό της, τους διέταζε να τη βρουν.
Κανένας άνδρας δεν επιτρεπόταν να ανέβει στους ορόφους χωρίς αυστηρή επίβλεψη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπάθησαν. Αμέτρητοι νέοι μνηστήρες προσπάθησαν να μεταμφιεστούν σε γιατρούς, πατέρες, ιερείς. Ενώ άλλοι δοκίμασαν την τύχη τους στριμώχνοντας τους εαυτούς τους στους ανελκυστήρες για τα τρόφιμα. Ακόμα και οι άνδρες χειριστές ανελκυστήρων αντικαθίσταντο από γυναίκες μετά το ηλιοβασίλεμα.
Για να μείνουν στο ξενοδοχείο, η κυρία Sibley απαιτούσε από όλες τις υποψήφιες ενοίκους να παρέχουν τρεις αναφορές που να πιστοποιούν τον καλό ηθικό τους χαρακτήρα.
Βαθμολογούσε τις γυναίκες βάσει της οικογένειάς τους, της εμφάνισης, του ντυσίματος και της συμπεριφοράς τους, και αξιολογούσε την ποιότητα κάθε αιτούσας ως Α, Β ή Γ. Οι Α ήταν κάτω των είκοσι οκτώ ετών. Οι Β ήταν μεταξύ είκοσι οκτώ και τριάντα οκτώ, ενώ οι Γ ήταν γυναίκες "που δεν ήταν πια στα καλύτερά τους", όπως έγραψε η Μπρεν.
Ωστόσο, υπό την καθοδήγησή της, η αποκλειστικότητα και η φήμη του ξενοδοχείου για τη στέγαση των γοητευτικών κοριτσιών αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '40 και του '50. Το ξενοδοχείο Barbizon έγινε το βασικό θέμα των κοινωνικών σελίδων και των περιοδικών μόδας.
Το Time Magazine ανέφερε κάποτε ότι το κτίριο φιλοξένησε "τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ομορφιάς ανατολικά του Χόλιγουντ" ".
Η άτακτη Γκρέις Κέλι και οι χοροί της στο ξενοδοχείο
Μία από τις γυναίκες που έμεναν εκεί και βρήκαν τον δρόμο τους προς την επιτυχία ήταν η Γκρέις Κέλι, η οποία έλαμψε ως σταρ του Χόλιγουντ και στη συνέχεια ως πριγκίπισσα του Μονακό, ενώ έγινε το ανεπίσημο κορίτσι της αφίσας για το ξενοδοχείο.
Η Γκρέις Κέλι έφτασε στο Barbizon τον Σεπτέμβριο του 1947 ως ελπιδοφόρα νέα που θα παρακολουθούσε μαθήματα στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών. Η διαμονή στο ξενοδοχείο ήταν η μόνη προϋπόθεση που έθεσε ο κυριαρχικός πατέρας της όταν της επέτρεψε να εγγραφεί στη σχολή υποκριτικής.
Η γοητευτική Γκρέις Κέλι είχε μια τάση για αταξία και της άρεσε να διασκεδάζει τις φίλες της χορεύοντας τόπλες χαβανέζικους χορούς στο διάδρομο.
"Οι φήμες για τη σεξουαλική όρεξή της και την ασυμβατότητά της είναι άφθονες", γράφει η Bren. Παραβίαζε συχνά τους αυστηρούς κανόνες και επιδίδονταν σε τρυφερότητες με νεαρούς στις σκοτεινές γωνίες του σαλονιού του ξενοδοχείου. Τους άφηνε όλους να κυλιούνται στα πατώματα, ζηλεύοντας και θαυμάζοντάς την", έγραφε τότε το περιοδικό "Vanity Fair".
Την ίδια χρονιά, η εκκεντρική ντεμπουτάντ Little Edie Beale (ξαδέλφη της Ζακλίν Κένεντι-Ωνάση) μετακόμισε στο Barbizon και έμεινε μέχρι το 1952, ενώ προσπάθησε να μπει στον χώρο της σόουμπιζ. Αργότερα ισχυρίστηκε ότι ήταν πολύ κοντά στο να γίνει σταρ, αλλά η μητέρα της, Big Edie Beale, την κάλεσε πίσω στο εγκαταλελειμμένο αρχοντικό τους στο Σαουθάμπτον.
Οι γαλήνιες ημέρες του Barbizon είχαν τελειώσει μέχρι τη δεκαετία του 1970. Καθώς η Νέα Υόρκη κατέρρεε στο χείλος της χρεοκοπίας, το ίδιο έκανε και το ξενοδοχείο. Τα ποσοστά εγκληματικότητας εκτοξεύθηκαν στην οροφή, ακόμη και το ξενοδοχείο που πάντα υπερασπίζονταν την προστασία των φιλοξενούμενων του δεν ήταν πλέον ασφαλές. Το 1975, μία από τις παλαιότερες ενοίκους του ξενοδοχείου, η 79χρονη Ruth Harding, βρέθηκε στραγγαλισμένη στο δωμάτιο του ενδέκατου ορόφου. Το έγκλημα παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα.
Το ξενοδοχείο έκλεισε το 1981 και μετατράπηκε σε πολυτελή διαμερίσματα το 2007.
Το Barbizon στηρίχθηκε στην ιδέα να παίρνει ακατέργαστα διαμάντια και να τα επιστρέφει στον κόσμο ως μαργαριτάρια. Δεν λειτούργησε πάντα έτσι. Αλλά ακόμη και για όσες κατέληξαν να πακετάρουν τα υπάρχοντας τους για το σπίτι, έμεινε για πάντα εκείνη η εποχή της Σταχτοπούτας του Barbizon.
