Θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Εξαιρετικά δημοφιλής και παραγωγικός, υπήρξε από τους σημαντικότερους ανανεωτές της μεταπολεμικής νεοελληνικής κωμωδίας και από τους σημαντικότερους στιχουργούς του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού.
Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1913 από τον Πύρρο Σακελλάριο και την Ελένη Ζάππα, απόγονο του γνωστού εθνικού ευργέτη. Είχε δύο αδελφές, την Μίκα και την Ευγενία. Οι πρώτες του αναμνήσεις ήταν από το αρχοντικό του παππού του, του Απόστολου Ζάππα, στην Ακαδημίας. Αναμνήσεις με υπηρέτες, κήπους και άμαξες. Τα επόμενα χρόνια οι καταστάσεις άλλαξαν εξαιτίας κάποιων προβλημάτων με τα κληροδοτήματα και η οικογένεια μπήκε σε μια περίοδο φτώχειας. Αλλά το κέφι του Αλέκου για την ζωή παρέμενε πάντα ζωντανό.
Ερασιτεχνικά, ασχολήθηκε με τη μουσική παίζοντας φυσαρμόνικα, αλλά και με την υποκριτική, καθώς εμφανίστηκε ερμηνεύοντας μικρούς ρόλους σε αρκετές από τις ταινίες του.
Έδειξε την κλίση του προς τις τέχνες και τη συγγραφή από νεαρή ηλικία. Όταν ήταν παιδί, οργάνωνε και παρουσίαζε δικές του θεατρικές παραστάσεις και αργότερα, ως μαθητής γυμνασίου εξέδιδε μαζί με τον συμμαθητή του Τάσο Βουρνά, τη σχολική εφημερίδα "Ο μαθητής".
Με τα μαθήματα δεν τα πήγαινε και τόσο καλά και όπως έχουν αναφέρει δικοί του άνθρωποι, περνούσε τις τάξεις με το ζόρι.
Ωστόσο όταν αποφοίτησε από το ιστορικό 8ο γυμνάσιο Αθηνών, όπου ήταν συμμαθητής με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατάφερε να μπει στη Νομική Σχολή. Αν και ολοκλήρωσε με επιτυχία τις σπουδές του, δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη δικηγορία διότι προτίμησε τη δημοσιογραφία.
Το ντεμπούτο του στο χώρο, το έκανε στη φιλολογική στήλη της εφημερίδας "Καθημερινή", έπειτα από γράμμα που έστειλε στον διευθυντή Γεώργιο Βλάχο. Αργότερα εργάστηκε στις εφημερίδες "Ελεύθερη Ελλάδα", "Ακρόπολις", "Απογευματινή", "Ελεύθερος Κόσμος", "Εθνικός Κήρυξ" και άλλες.
Η ανακάλυψή του από τον Φίνο
Η πορεία του Αλέκου Σακελλάριου στον καλλιτεχνικό χώρο ξεκίνησε το 1935 με την οπερέτα "Ο βασιλιάς του χαλβά", που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το ένστικτο του Φίνου σχετικά με τον Σακελλάριο, αποδείχτηκε αλάνθαστο. Ο ίδιος είχε αναφέρει για την απήχηση του έργου, πως η παράσταση κράτησε για ένα χρόνο, τη στιγμή που οι υπόλοιπες διαρκούσαν το πολύ έναν μήνα.
Εκτός απ’την συνεργασία του με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, εργάστηκε και με τους περισσότερους επιθεωρησιακούς συγγραφείς της εποχής του. Έγραψε, μόνος ή συνεργαζόμενος, περίπου 200 θεατρικά έργα και 60 κινηματογραφικά σενάρια. Γνωστότερα απ’ αυτά είναι: Οι Γερμανοί ξανάρχονται, Ένας ήρως με παντούφλες, Ένα βότσαλο στη λίμνη, Σάντα Τσικίτα, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Δεσποινίς ετών 39, Ούτε γάτα, ούτε ζημιά, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Η θεία απ’ το Σικάγο, Η καφετζού, Η κυρά μας η μαμή, Ο Ηλίας του 16ου, Το ξύλο βγήκε απ’τον Παράδεισο, Τα κίτρινα γάντια, Αλίμονο στους νέους, Η Αλίκη στο ναυτικό, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Το δόλωμα, Υπάρχει και φιλότιμο.
Τα 2.000 τραγούδια
Έγραψε, επίσης τους στίχους -μόνος, με τον Γιαννακόπουλο ή με άλλους- σε περίπου 2.000 τραγούδια, πολλά από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως "Άστα τα μαλλάκια σου", "Θα σε πάρω να φύγουμε", "Μάρω-Μάρω μια φορά είν’ τα νιάτα", "Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα" , "Το μονοπάτι", "Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα", "Ένα βράδυ που ‘βρεχε", "Άρχισαν τα όργανα", "Έχω ένα μυστικό", "Υπομονή", "Σήκω χόρεψε συρτάκι" και πολλά άλλα. Συνεργάστηκε με ευρεία γκάμα συνθετών (από τον Νίκο Χατζηαποστόλου και τον Θεόφραστο Σακελλαρίδη, ως τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Γιάννη Σπανό). Ιδιαίτερα σημαντικές για το ελληνικό τραγούδι ήταν οι συνεργασίες του με τον Κώστα Γιαννίδη και τον Μιχάλη Σουγιούλ. Σπουδαία -και εξαιρετικά επιτυχημένα- ήταν και τα τραγούδια που έγραψε με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Έγραφε για τον Αλέκο Σακελλάριο, ο Φρέντυ Γερμανός: "ο Αλέκος Σακελλάριος μοιάζει με την Αμερική! Πρώτα ανακαλύφθηκε από τους Ινδιάνους και μετά από τους Ευρωπαίους. Στην περίπτωση του Αλέκου οι Ινδιάνοι ήταν το πλατύ και μεγάλο κοινό, που τον έκανε πολύ γρήγορα, με το αλάθητο ένστικτο του, εθνικό συγγραφέα της ελληνικής κωμωδίας: "Ποιος το έγραψε; Ο Σακελλάριος. Εντάξει πάμε"! Ήταν μια φράση που την άκουγες πολύ συχνά στη διάρκεια του ‘50 και στη δεκαετία του ‘60. Και οι Ευρωπαίοι; οι Ευρωπαίοι ήταν η βλοσυρή μας διανόηση που δεν ήθελε να ανακαλύψει τον Σακελλάριο. Δεν της άρεσε που έβγαζε γέλιο δεν του δεν τους συγχωρούσε αυτόν τον ευθύβολο τρόπο με τον οποίο επικοινωνούσε με το κοινό του. Ως γνωστό για μια μερίδα ψυχασθενών διανοουμένων μας, η επικοινωνία είναι ποινικό αδίκημα".
Οι τρεις γάμοι
Ο Σακελλάριος είχε παντρευτεί τρεις φορές: πρώτη του σύζυγος ήταν η Ματούλα Ντάβαρη, δεύτερη σύζυγός του ήταν η ηθοποιός Νίκη Λινάρδου και τρίτη η Τίνα Βρετού· είχε αποκτήσει δύο κόρες.
Παρόλο που ο Αλέκος Σακελλάριος έκανε τρεις γάμους και απέκτησε δύο κόρες, η προσωπική του ζωή δεν απασχολούσε πολύ τα μέσα της εποχής. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε με την τρίτη του σύζυγο, Κωνσταντίνα Βρεττού- Σακελλάριου, μέχρι που έφυγε από τη ζωή στις 28 Αυγούστου του 1991.
Ο Αλέκος Σακελλάριος πέθανε μια μέρα σαν σήμερα 28 Αυγούστου από έμφραγμα του μυοκαρδίου· ήταν ένας έφηβος ετών 78.
