Η Κρίστα Πέφγκεν (16 Οκτωβρίου 1938 - 18 Ιουλίου 1988), γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομα Nico, υπήρξε τα πάνυα: τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, μουσικός, μοντέλο, ηθοποιός. Είναι γνωστή τόσο για τη συνεργασία της με τους Velvet Underground όσο και για το προσωπικό της έργο. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες, όπως στη Ντόλτσε βίτα του Φεντερίκο Φελίνι (1960) και στο Τσέλσι Γκέρλς (1966) του Άντι Γουόρχολ. Είναι γνωστή τόσο για τη συνεργασία της με τους Velvet Underground όσο και για το προσωπικό της έργο. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες, όπως στη Ντόλτσε βίτα του Φεντερίκο Φελίνι (1960) και στο Τσέλσι Γκέρλς (1966) του Άντι Γουόρχολ.
Ήταν στενή φίλη με τον Γουόρχολ, με τη μεσολάβηση του οποίου ηχογράφησε φωνητικά για τρία τραγούδια του πρώτου άλμπουμ των Velvet Underground, The Velvet Underground & Nico (1967).
Βοήθησε τους Velvet Underground να ηχογραφήσουν ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ της σύγχρονης εποχής, αλλά όπως διευκρινίζεται στη νέα βιογραφία της, η Nico παραμένει ένα αίνιγμα, καθώς εξακολουθεί να αποτελεί θέμα συζητήσεων πότε και πού γεννήθηκε η γερμανίδα καλλιτέχνης.
H Nico γεννήθηκε ως Christa Päffgen, στην Κολωνία, στις 16 Οκτωβρίου του 1938, από γονείς με ισπανική και γιουγκοσλαβική καταγωγή και μεγάλωσε με τραυματικό τρόπο στα ερείπια της Γερμανίας του Χίτλερ.
Οι φρικαλεότητες που υπέστη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα επακόλουθα τους την στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής της.
Σε ηλικία 16 ετών, η Nico μετακόμισε στο Παρίσι και έγινε μοντέλο της Vogue.
Τότε απέκτησε το μονολεκτικό όνομα, που της έδωσε ο φωτογράφος μόδας Χέρμπερτ Τομπίας και άρχισε να χτίζεται ο μύθος της. Το όμνομα αυτό ήταν φόρος τιμής στον φίλο του τον ελληνοαιγύπτιο σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη.
Νομαδικό, ανήσυχο πνεύμα, έκανε παρέα με τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ στο Παρίσι στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και φλέρταρε με τον Λέοναρντ Κοέν και τον Μπομπ Ντίλαν.
Ερωτεύτηκε τον Αλέν Ντελόν και γέννησε τον γιο τους, Κριστιάν Ααρόν Μπουλόν το 1962, τον οποίο ονόμασε Άρι. Ο Ντελόν, τότε ο πιο διάσημος ηθοποιός της μεγάλης οθόνης στη Γαλλία, αρνήθηκε την πατρότητα παρόλο που η ομοιότητά του με τον Άρι ήταν αναμφισβήτητη. Το αγόρι μεγάλωσε με τους γονείς του Γάλλου ηθοποιού.
Τα χρόνια που πέρασε με τους Velvet Underground ήταν μάλλον μια περίοδος κακομεταχείρισης.
Η Τζένιφερ Μπικερντάικ, ιστορικός της rock and roll λέει για την Nico: "Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της ως σόλο καλλιτέχνης σε περιοδείες, αποφασισμένη να κάνει μουσική, υπομένοντας άδειες αίθουσες συναυλιών, θαυμαστές που την πρόσβαλαν αντιμέτωπη με τη συχνά επικίνδυνη πραγματικότητα του ότι γίνεται μία καλλιτέχνης που μεγαλώνει και εθίζεται στα ναρκωτικά.
Δημιούργησε μαγευτικά και μοναδικά έργα που ενέπνευσαν μια γενιά καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένων των Henry Rollins, Morrissey, Siousxie Sioux and the Banshees και Iggy Pop" υπογραμμίζεται.
Η πλούσια καλλιτεχνική πορεία
Αφού εμφανίστηκε σε αρκετές τηλεοπτικές διαφημίσεις, το 1958 η Νίκο πήρε ένα ρόλο στην ταινία του Αλμπέρτο Λατουάντα Λα Τεμπέστα και το 1959 σε μια μουσική ταινία με τον Μάριο Λάντζα. Το 1960 συμμετείχε στην ταινία του Φεντερίκο Φελίνι Ντόλτσε βίτα. Εκείνη την περίοδο, η Νίκο μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου πήρε μαθήματα υποκριτικής με τον Λι Στράσμπεργκ και όπου γνωρίστηκε με τον Τζιμ Μόρισον. Το 1963 βρισκόταν σε συχνά ταξίδια ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι, όπου πρωταγωνίστησε στην ταινία Strip-Tease, του Ζακ Πουατρενώ, στην οποία ερμήνευσε το βασικό τραγούδι της ταινίας, που ήταν γραμμένο από τον Σερζ Γκενσμπούρ, αλλά η ηχογράφηση αυτή κυκλοφόρησε τελικά μόλις το 2001.
H σύνδεση της Νίκο με το Παρίσι ήταν εξαιρετικά σημαντική κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, καθώς έλαβε χώρα η μακρά σχέση της με τον κινηματογραφιστή Φιλίπ Γκαρέλ. Από το 1970 έως το 1979 έκαναν επτά ταινίες. Ο Γκαρέλ το 1991 αφιέρωσε την ταινία του J'entends plus la guitare στη μνήμη της.
Στην προσωπική της ζωή, εκτός από τον Τζιμ Μόρισον και τον Μπράιαν Τζόουνς, ως στενοί φίλοι της αναφέρονται και οι Μπομπ Ντύλαν, Λου Ριντ, Τζον Κέιλ, Ίγγι Ποπ, Τιμ Μπάκλεϊ, Τζάκσον Μπράουν.
Συνεργάστηκε στενά και ερωτεύτηκε τον Γάλλο σκηνοθέτη Φιλίπ Καρέλ με τον οποίαν ζούσαν σ’ ένα τεράστιο loft στο Παρίσι, χωρίς έπιπλα και με τους τοίχους βαμμένους μαύρους. Σύμφωνα με την ίδια, ήταν αυτός που την εισήγαγε στην ηρωίνη. Για πάνω από 15 χρόνια η Νίκο ήταν τοξικομανής και μάλιστα είχε παρασύρει και τον γιο της. Όταν ο γιός της είχε πέσει σε κώμα από την ηρωίνη, η Nico πήγαινε στο νοσοκομείο και ηχογραφούσε τους ήχους που έκαναν τα μηχανήματα που τον κρατούσαν στη ζωή, για να τα ενσωματώσει στα άλμπουμ της.
Η Νίκο πέθανε στην Ίμπιζα της Ισπανίας τον Ιούλιο 1988 έπειτα από καρδιακή προσβολή που υπέστη ενώ έκανε ποδήλατο, που είχε ως συνέπεια την πτώση της και τον σοβαρό τραυματισμό της στο κεφάλι. Την εποχή αυτή είχε εγκαταλείψει την κακιά συνήθειά της, την ηρωίνη και είχε στραφεί σε υγιεινό τρόπο ζωής.
