Ήταν Μάιος του 1957, όταν στο Port Philip Bay της Μελβούρνης, έφτανε το ισπανικό πλοίο "Μπεγκόνια", που φιλοξενούσε στο κατάστρωμά του τις ελπίδες και τα όνειρα 900 Ελληνίδων νεαρών γυναικών, οι οποίες έφταναν στην Αυστραλία με μια βαλίτσα όνειρα, για ένα καλύτερο αύριο και την ελπίδα να συναντήσουν στην ξενιτιά τους μελλοντικούς συζύγους τους και να δημιουργήσουν μαζί τους τις δικές τους ελληνικές οικογένειες.
Κορίτσια από κάθε γωνιά της Ελλάδας ξεκινούσαν για το ταξίδι της ζωής τους, με μια βαλίτσα όνειρα και τη φωτογραφία του γαμπρού στο χέρι! Φτάνοντας στον προορισμός τους, τις υποδεχόταν οι μελλοντικοί τους σύζυγοι και με την υπογραφή του σ΄ένα πρόχειρο χαρτί, εξασφάλιζαν την παραμονή τους στη χώρα, μέχρι να γίνει ο γάμος! Κάποιες από αυτές τις νύφες είχαν αρραβωνιαστεί πριν να φύγει ο γαμπρός για την Αυστραλία. Άλλες δεν γνώριζαν προσωπικά τον γαμπρό αλλά είχαν ανταλλάξει φωτογραφίες. Τέλος υπήρχε και μία τρίτη κατηγορία, ήταν οι κοπέλες που έφυγαν από την Ελλάδα μαζί με τις οικογένειές τους αναζητώντας μία καινούργια ζωή στην Αυστραλία. Εκείνες βρήκανε γαμπρό μέσα από προξενιό όταν έφτασαν στην καινούργια τους πατρίδα.
Το ντοκιμαντέρ για τις θαρραλέες νύφες
Η καταπληκτική ιστορία των 900 Ελληνίδων νυφών που ταξίδεψαν στην Αυστραλία πριν από περισσότερα από εξήντα χρόνια το 1957 με το πλοίο Begona για να συναντήσουν τους μελλοντικούς τους συζύγους ήταν το θέμα ενός μίνι ντοκιμαντέρ του αυστραλιανού τηλεοπτικού δικτύου SBS.
Η δημοσιογράφος Rhiannon Elston πήρε συνέντευξη από μερικές από τις γυναίκες που ταξίδεψαν με θάρρος χιλιάδες μίλια από τα σπίτια τους για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στην άλλη άκρη του πλανήτη. Ανάμεσα στους επιβάτες της Begona ήταν και η Αναστασία Τσιόρβα. Έπλευσε από το λιμάνι του Πειραιά για να συναντήσει έναν άντρα που είχε επιλέξει να παντρευτεί γνωρίζοντάς τον μόνο από μια ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Η Αναστασία Τσιόρβα ήταν μια από τις τυχερές. Μετά από σχεδόν έναν ολόκληρο μήνα στη θάλασσα, συνάντησε τον μελλοντικό σύζυγό της αφού το πλοίο έφτασε στον κόλπο Port Philip της Μελβούρνης. Είχε αγκυροβολήσει στο Fremantle της Δυτικής Αυστραλίας τέσσερις ημέρες νωρίτερα.
"Ήμουν στην κορυφή του πλοίου…είχε μερικά λουλούδια και με φώναξε "Αναστασία! Αναστασία!" Και τον κοιτάω και σκέφτηκα, "Α, ναι, είναι ωραίος", θυμάται.
Η Βαλερί Ρεντούλας ήταν μια από τις νεότερες γυναίκες, μια που επιβιβάστηκε στο πλοίο σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών. "Ήρθα για να βρω σύζυγο, αλλά αρχικά ήθελα να δουλέψω και να βγάλω κάπποια χρήματαν. Τότε όλοι ήθελαν να φύγουν για κάπου καλύτερα", είπε.
Η Βαλερί έγινε μητέρα και απόκτησε πολλά παιδιά και εγγόνια και ομολόγησε πως ήταν πολύ χαρούμενη που εγκαταστάθηκε και έχτισε μια ζωή στην Αυστραλία. Αλλά αυτό είχε και ένα κόστος.
"Αφήσαμε τη μαμά και τον μπαμπά, δεν τους ξαναείδαμε για είκοσι χρόνια, αυτό ήταν το χειρότερο πράγμα, αλλά όλα τα άλλα ήταν καλά", λέει.
Ο Πήτερ Φωτάκης έχει κάνει ένα εκτενές ρεπορτάζ ερευνώντας το ιστορικό ταξίδι που έκαναν οι νεαρές γυναίκες πριν από τόσα χρόνια. Και λέει: "Υπήρχαν τρεις κατηγορίες: αυτές που αρραβωνιάστηκαν πριν φύγουν, αυτές που παντρεύτηκαν με φωτογραφία (με πληρεξούσιο, χωρίς να είναι παρών το ζευγάρι μαζί) και φυσικά οι άλλεςε που ήρθαν για οικογενειακούς λόγους και βρήκαν σύζυγοι εδώ". Ωστόσο υπάρχει και μια τραγική διάσταση σε όλο αυτό, μια που κάποια από τα κορίτσια δεν ήθελαν να φύγουν καθόλου από την Ελλάδα και δεν είχαν λόγο για το τι θα τους συνέβαινε. "Ουσιαστικά πούλησαν τα κορίτσια οι οικογένειές τους για να έρθουν εδώ, να παντρευτούν με φωτογραφία και να μην επιστρέψουν ποτέ", λέει ο Φωτάκης.
Μαθήματα αγγλικών πριν την επιβίβαση
Όταν έφτασαν στο λιμάνι υπήρχαν περίπου 4.000 άνθρωποι να περιμένουν. Οι μισοί ήταν ελεύθεροι άντρες που προσπαθούσαν από τις σκάλες να ανέβουν επάνω στο καράβι και φώναζαν "Θέλω γυναίκα, έλα να με παντρευτείς…". Αλλοι πάλι απογοητεύτηκαν, γιατί η φωτογραφία τους είχε εξαπατήσει και το κορίτσι δεν έμοιαζε με αυτό που τους περίμενε στο λιμάνι. Το ίδιο βέβαια συνέβη και με τις κοπέλες. Μερικές κοπέλες άρχιζαν να σκίζουν τις φωτογραφίες, έριχναν τα λουλούδια και τις σοκολάτες στο λιμάνι. Είχαν βέβαια την ευκαιρία, αν δεν ήθελαν να μείνουν στην Αυστραλία, να γυρίσουν σε ένα μήνα πίσω στην Ελλάδα. Κάποια από τα κορίτσια δεν ήθελαν καθόλου να έρθουν στην Αυστραλία. Ήταν και πολύ μικρές 16-17 χρονών και έμεναν συνέχεια κλεισμένες στην καμπίνα. Κάποιες ήρθαν να τις βγάλουν από τις καμπίνες, γιατί δεν μπορούσαν να βγουν μόνες τους. Ήταν τόσο στεναχωρημένες που δεν έτρωγαν καθόλου και ήταν πολύ αδύναμες.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, πολλά προξενιά της εποχής πέτυχαν, ενώ άλλα προξενιά δεν "ανέβηκαν" ποτέ τα σκαλιά της εκκλησίας. Πολλές νύφες κατέληξαν μόνες και απογοητευμένες, άλλες συντετριμμένες έβαζαν τα κλάματα και άλλες επαναστατούσαν ενάντια στα "πρέπει" της εποχής.
Πολλές όμως -αν όχι οι περισσότερες- έσκυψαν σιωπηλά το κεφάλι και υπέμειναν τη μοίρα που άλλοι καθόρισαν για εκείνες.
