Ποτέ άλλοτε, στη μέχρι τώρα ζωή μου, δεν είχα νιώσει στο πετσί μου την έννοια της λέξης αναμονή. Είχα, φυσικά, άπειρες φορές, αναμείνει ανέμελη στο ακουστικό μου, είχα ξεροσταλιάσει στην ουρά της εισόδου μιας συναυλίας ή ενός φεστιβάλ, καρτερούσα και προσδοκούσα τα επόμενα, ήμουν σε μόνιμη επιφυλακή για τα νέα καλέσματα των καιρών, περίμενα με αγωνία τα πάντα εκτός από αυτό που ήρθε. Μία ώρα κενή. Μια μουγκή χρονική στιγμή. Μια μετάβαση.
Λέμε ότι είναι πρόσκαιρο, ότι θα περάσει. Φυσικά, αυτό ευχόμαστε. Αυτό αναμένουμε. Κι αυτή η εφήμερη και αγωνιώδης λαχτάρα κατακάθεται γύρω μας σαν τη λίμνη με τα νούφαρα του Κλοντ Μονέ, μας περιβάλλει με τη γλυκόπικρη εναλλαγή συναισθημάτων της, μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι ίσως η ελάσσονος στιγμή είναι πιο σημαντική από τον πανδαμάτορα χρόνο. Η ταχύτητα αλλάζει σταδιακά και σταθερά, βίαια στην αρχή, σαν ατζαμής οδηγός που μαθαίνει να κατεβάζει από τρίτη σε δευτέρα, πιο συνειδητοποιημένα στη συνέχεια, μέχρι που φτάνει στην αταραξία. Η αναμονή υπάρχει, είναι πάντα εκεί, αλλά δεν βράζει σαν αυγό στους 70 βαθμούς Κελσίου. Δεν δημιουργεί το τρέμουλο στο στήθος και το μπούκωμα στα τσάκρα. Δε βαριέται να περιμένει.
«Για να κυριαρχήσουμε στις αλλαγές, πρέπει να ανακτήσουμε τη βραδύτητα, τον προβληματισμό και την ενότητα. Εκεί θα βρούμε πραγματική ανανέωση» -Guttorm Fløistad
«Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα αλλάζουν. Ο ρυθμός αλλαγής αυξάνεται. Αν θέλετε να σταθεροποιηθείτε καλύτερα, επιταχύνετε. Αυτό είναι το μήνυμα του σήμερα. Θα ήταν ωστόσο χρήσιμο να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι οι βασικές μας ανάγκες δεν αλλάζουν ποτέ. Η ανάγκη να εκτεθούμε και να μας εκτιμήσουν. Η ανάγκη να ανήκουμε. Η ανάγκη για εγγύτητα και φροντίδα, και για λίγη αγάπη. Αυτό δίνεται μόνο μέσω της βραδύτητας στις ανθρώπινες σχέσεις. Για να κυριαρχήσουμε στις αλλαγές, πρέπει να ανακτήσουμε τη βραδύτητα, τον προβληματισμό και την ενότητα. Εκεί θα βρούμε πραγματική ανανέωση» λέει ο Guttorm Fløistad, Νορβηγός φιλόσοφος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Όσλο ισορροπώντας με μαεστρία την 4G ταχύτητα της εποχής και το ουρανοκατέβατο slow down. Από την άλλη το βιβλίο του Καναδού δημοσιογράφου, Carl Honoré, του 2004, In Praise of Slow, εξερεύνησε για πρώτη φορά πώς η αργή φιλοσοφία μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε τομέα της ανθρώπινης προσπάθειας και επινόησε τη φράση «αργή κίνηση». Οι Financial Times έγραψαν ότι το βιβλίο είναι «για το slow movement αυτό που είναι το Κεφάλαιο για τον κομμουνισμό».
Ο Honoré περιγράφει το slow movement κάπως έτσι: «Είναι μια πολιτιστική επανάσταση ενάντια στην ιδέα ότι η ταχύτητα είναι πάντα καλύτερη. Η αργή φιλοσοφία δεν είναι να κάνουμε τα πάντα με ρυθμό σαλιγκαριού. Έχει να κάνει πάντα με τη σωστή ταχύτητα. Εξοικονόμηση ωρών και λεπτών και όχι καταμέτρηση αυτών. Κάνουμε τα πάντα όσο καλύτερα γίνεται, αντί για όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Πρόκειται για την ποιότητα σε σχέση με την ποσότητα σε όλα, από τη δουλειά έως το φαγητό μέχρι τη γονική μέριμνα».
Μετά από ένα σχεδόν μήνα καραντίνας, το sequel δηλαδή, γιατί τον «πιλότο» τον ζήσαμε τον Μάρτιο, ένα τριπλό κάταγμα μεταταρσίου που με κράτησε ακίνητη για έναν ακόμα μήνα και μια πομπική στοίχιση δίμηνης τηλεργασίας, έμαθα, επιτέλους, έστω και με το ζόρι, τι σημαίνει αναμονή. Και μπορώ να πω ότι το ευχαριστιέμαι κάπως.
Φωτό: @johnmoeses
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
