Στο δικό τους παράλληλο σύμπαν δεν υπάρχουν παγκόσμιες γιορτές βάσει φυλετικών ρόλων. Δεν αναγνωρίζεται ως αληθής η φράση «οι γυναίκες ερωτεύονται με το μυαλό και οι άντρες με το σώμα», ούτε ενισχύεται ως προβλεπέ παράδοση τα κορίτσια να φοράνε ροζ και τα αγόρια σιέλ. Όσο για τις ηλικίες, φυσικά και υπάρχουν αλλά δεν αποτελούν παρά ένα βαρετό θέμα συζήτησης. Μόνο τα φύλλα των δέντρων ενδύονται χρώματα και χρόνια, ανάλογα με τις εποχές. Τα άλλα φύλα, τα αρσενικά, τα θηλυκά, τα αρσενικοθήλυκα, δεν μπαίνουν κάτω από μπέρτες. Δε χωρούν τα ένστικτά τους. Οι γυναίκες με αντρικά παντελόνια, οι άντρες με μακριά κόμη και όλα τα ενδιάμεσα αυτών, αποφεύγουν να κάνουν σημαία το φύλο τους.
Συχνά αναρωτιούνται γιατί το πατρικό σπίτι να λέγεται έτσι και όχι μητρικό για παράδειγμα ή αδελφικό; Σπάνε το κεφάλι τους να καταλάβουν τον λόγο που η φράση «πάτερ φαμίλιας» ορίζει τον αρχηγό μιας οικογένειας. Η «μήτηρ φαμίλια» τι κάνει; Αφού αυτή η μήτηρ έχει πάρει -στις ισχνές μεν, καλογυμνασμένες δε- πλάτες της το βάρος των οικονομικών του σπιτιού της. Κι αφού έχει τρέξει πολλά κουλουάρ στην ιεραρχία του επαγγελματικού τερέν. Κι αφού έχει αποδείξει ότι είναι ζόρικη.
Η γυναίκα, μητέρα, κόρη, αδερφή, σύζυγος, σύντροφος, συνάδελφος. Ο άντρας, πατέρας, γιος, αδερφός, σύζυγος, σύντροφος, συνάδελφος. Τόσοι πολλοί ρόλοι, τόσος λίγος χρόνος για ανούσιες διακρίσεις.
«Είχε ωραίο, αντρικό κούρεμα» έλεγαν οι γιαγιάδες στις ρούγες, όταν ήθελαν να περιγράψουν κάποιον ντελικανή. «Φορούσε ένα λουλουδάτο, θηλυκό φόρεμα» συμπλήρωναν για να αποκρυπτογραφήσουν το στυλ κάποιας λεγάμενης της εποχής.
«Ή θα γίνεις άντρας και θα μάθεις να μην κλαις», σούλεγε αφρίζοντας και χτυπώντας όπου έβρισκε, «ή θα σε σκοτώσω από τώρα μια και καλή, να σε κλάψω και να σε ξεχάσω, άναντρους σαν τον προκομμένο τον πατέρα σου δεν χρειάζεται άλλους η κοινωνία — πες μου, θα γίνεις άντρας; Πες: «Θα γίνω άντρας! » Πες το γιατί δε θα βγεις ζωντανός απ' τα χέρια μου, σήμερα θάν' το τέλος σου!» Κι έλεγες: — «Ναι μανούλα μου, θα γίνω». — «Και δε θα ξαναχαζέψω στο δρόμο». — «Και δε θα ξαναχαζέψω!» — «Ούτε θα με πιάνουν κορόιδο οι αλήτες να μου κλέβουν τα ρέστα μου!» — «Όχι μανούλα μου, όχι!...» — «Άντε τώρα, ξεκουμπίσου από μπροστά μου πριν μετανιώσω, τράβα να πλύνεις τα μούτρα σου, και να μην ακούσω τσιμουδιά! — που να μην έσωνα και να μην έφτανα να σ' είχα γεννήσει!...» έγραφε ο Κώστας Ταχτσής, στα Ρέστα, δίνοντας λογοτεχνικά το στίγμα των στερεότυπων στην οικογενειακή γαλούχηση.
Αυτές οι γυναίκες, όμως, οι σύγχρονες Αμαζόνες, που δίνουν το χέρι τους σαν άντρες και περπατούν σαν ελαφίνες, δεν γνωρίζουν από τέτοιους διαχωρισμούς. Κερδίζουν τα εδάφη τους στηριζόμενες στην ισότητα και την αξιοσύνη. Αυτές οι γυναίκες έχουν καταλάβει κάτι που ίσως κάποιες άλλες -ίσως και όχι-, ακόμα το αγνοούν.
*Το κείμενο αυτό αμφισβητεί τον ίδιο του τον τίτλο, γιατί το να δίνεις το χέρι σου σαν άντρας είναι ίδιο με το να δίνεις το χέρι σου σαν γυναίκα.