«Δεν θέλω να πω πολλά, γιατί το ζητούμενο είναι να το δείτε μόνοι σας και να κάνετε τους δικούς σας καλλιτεχνικούς παραλληλισμούς/συνειρμούς. Θα πω απλώς ότι είναι ένα αμάλγαμα νταρντανοπαροξυσμού και αεροπλανικής αθλητικής πλαστικότητας, σα να κατάπιε η Κλόε Καρντάσιαν τον Χάρη Ρώμα λίγες στιγμές αφότου ο τελευταίος χώνεψε τον Ιωάννη Μελισσανίδη. Κι όλα αυτά υπό την επήρεια πολύ κακής βότκας, από αυτές που μερικά κωλόμπαρα κρύβουν κάτω από το μπαρ και φυλάνε για ειδικές περιστάσεις. Μοναδικό για το μάτι, λυτρωτικό για την ψυχολογία» γράφει ο λατρεμένος thecurlysue, στη σελίδα του, στο φέισμπουκ.
Σε ποιους θα ρίχναμε το φταίξιμο της μπαταρισμένης περιρρέουσας ατμόσφαιρας όλοι εμείς οι ορθώς κομβιωμένοι;
Δε θα διαφωνήσω. Αντιθέτως, θα γελάσω με τον τόσο εύστοχο παραλληλισμό Καρντάσιαν/Ρώμα. Θα ήθελα όμως, ταυτόχρονα, να επισημάνω το εξής γλυκόπικρο: Εάν δεν υπήρχαν αυτοί οι αβίαστα γενναιόδωροι στην αμεσότητα άνθρωποι, αυτοί οι αλλόκοτα ψυχοθεραπευμένοι, που δεν ντρέπονται να κυκλοφορήσουν ακάλυπτοι από την μπέρτα του καθωσπρεπισμού, αυτοί οι τολμηροί της άδηλης οικειότητας συνάνθρωποι, με ποιους θα ασχολούμασταν όλοι εμείς οι άψογοι; Σε ποιους θα ρίχναμε το φταίξιμο της μπαταρισμένης περιρρέουσας ατμόσφαιρας όλοι εμείς οι ορθώς κομβιωμένοι; Ποιους θα εξέπληττε δυσάρεστα η, προ πολλού, απατηλή λάμψη της ντελαπαρισμένης ελληνικής καλαισθησίας και η σαρωτική καθιέρωση της τηλεοπτικής υποκουλτούρας;
(Στο σημείο αυτό, να σημειωθεί, υπέρ του ίδιου του όρου υποκουλτούρα, ότι το 1995, η κοινωνιολόγος, Σάρα Θόρντον, περιέγραψε το «κεφάλαιο της υποκουλτούρας» ως την πολιτιστική γνώση και τα βασικά αγαθά που αποκτήθηκαν από τα μέλη μιας υποκουλτούρας, ανεβάζοντας τη θέση τους και βοηθώντας τους να διαφοροποιηθούν από τα μέλη άλλων ομάδων).
Διαβάζω στο βιογραφικό της Έρρικας, το οποίο έχει αναρτηθεί στο ίντερνετ καιρό τώρα, το εξής αποσαφηνιστικό και διευκρινιστικό: «...η εμπειρία δέκα χρόνων από τον πρωταθλητισμό και η ενασχόλησή της με εναλλακτικές μορφές ψυχοθεραπείας, την οδήγησαν, το 2004 να ξεκινήσει μια μελέτη με πρόθεση να αποδείξει ότι όταν οι σκέψεις μας έχουν θετική κατεύθυνση, τα συναισθήματά μας είναι θετικά και ανοιχτά και όταν εμπιστευτούμε ότι είμαστε μια ολότητα που δημιουργεί την πραγματικότητά μας, τότε το σώμα μας κάνει θαύματα...». Μετά από αυτό, οποιοδήποτε μπούλινγκ μοιάζει με γιαγιαδίστικη συμβουλή τύπου «στα έλεγα εγώ». Η Πρεζεράκου χόρεψε έτσι ασύνταχτα γιατί εμπιστεύτηκε την ολότητα της πραγματικότητας και το σώμα της έκανε θαύματα. Αλλά όπως έλεγε και η μητέρα Τερέζα περισσότερα δάκρυα χύνονται για τα θαύματα που πραγματοποιήθηκαν παρά για τα άλλα που δεν έγιναν.
Επιμύθιο: Το παραπάνω κείμενο δεν κράζει κανέναν. Απλά πέφτει στην γλυκιά παγίδα να ασχοληθεί με τα κακώς κείμενα.
