«Έψαχνα να βρω ένα όπλο να το βάλω στο στόμα μου...». Ο άνθρωπος που στα 53 του ντύνει με τούλια τις κυρίες της Αθήνας είναι ο ίδιος που στα 25 του ζήτησε να βρει διέξοδο στο θάνατο βουτώντας στο κενό από τα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Υπάρχουν σημεία - καμπές στη ζωή μας; Αν ναι, για τον Βασίλη Ζούλια το μεγαλύτερο ήταν όταν εθισμένος στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ, ένιωσε να φθάνει στο ναδίρ μ' αυτή την απόπειρα αυτοκτονίας - όταν είχε συλληφθεί με μια ποσότητα ουσιών κι ήταν να οδηγηθεί στον Κορυδαλλό. Ο Θεός, όμως, κι ο ίδιος, είχαν άλλα σχέδια για τον εαυτό του. Ο Βασίλης Ζούλιας σώθηκε και απ' αυτή κι από άλλες απόπειρες που είχαν προηγηθεί. Κι ήταν τότε του πρωτοπέρασε από το μυαλό η ιδέα μήπως και να πάρει τη ζωή του αλλιώς.
Η Έλλη Στάη γράφει για τον Βασίλη Ζούλια:
Το πόσο δύσκολο είναι να ξεπεράσεις έναν εθισμό όπως είναι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, μόνο αυτός που έχει παλέψει μόνος με το «θηρίο» μπορεί να νιώσει την έκταση.
Αλλά και όσοι έχουμε βρεθεί κοντά σε ανθρώπους που πάσχουν από κάτι αντίστοιχο, μπορούμε απλώς να καταλάβουμε το μέγεθος της πάλης.
Ο Βασίλης Ζούλιας, που σε εμάς είναι γνωστός μέσα από τα αέρινα νοσταλγικά του ρούχα μιας πιο «αθώας» εποχής, μας συγκλονίζει με την ωμή περιγραφή της πάλης του με τον εθισμό. Κι ακόμη πιο πολύ, για το πώς κατάφερε να τον βάλει στην άκρη και να κερδίσει το κέντρο της ζωής, της δικιάς του ζωής.
Μια ιστορία που αξίζει να την πει, μια ιστορία που αξίζει να την μάθουμε. Γιατί ο άνθρωπος, μέσα σε αυτή την ιστορία, μας περιγράφει τι σημαίνει μαχητής της ζωής.
Η εξομολόγηση του Βασίλη Ζούλια στο TheTOC
Σήμερα, 24 χρόνια καθαρός, ο Βασίλης Ζούλιας μιλά με ανατριχιαστική λεπτομέρεια αλλά και διδακτική αυτογνωσία στο TheTOC για το μάθημα της ζωής του με αφορμή τη συμμετοχή του στο βιβλίο της δημοσιογράφου Μαρία Λεμονιά μαζί με τη δική της ιστορία του πως έχασε 26 κιλά για ανθρώπους που πάλεψαν και νίκησαν στη ζωή. Ο Βασίλης Ζούλιας δεν μιλά, λοιπόν, μόνο για το αν η μόδα είναι ματαιότης τον καιρό της κρίσης, για την «προδοσία» της «Πρώτη Φορά Αριστερά» και για τι είναι η αληθινή κομψότητα - και ποια ελληνίδα, μεταξύ άλλων, τη συμβολίζει. Μιλά και για τον πόνο του ναρκομανή, για τον συναισθηματικό πάτο, τα άγρια eighties που τον βύθισαν στις ουσίες, την ερωτική απόρριψη αλλά και τη μαγική εκείνη στιγμή της παραδοχής. Τη στιγμή που είπε: «Είμαι ο Βασίλης κι είμαι ναρκομανής κι αλκοολικός». Κι από τότε άλλαξαν όλα.
Στη περίπτωση της Μελάνια Τραμπ, λείπει η κουλτούρα κι είναι σαν να θέλει να κρύψει κάτι από το παρελθόν της. Γι’ αυτό είναι πολύ προσεκτικά ντυμένη και πολύ καλυμμένη.
Έχετε πει ότι ο κόσμος της μόδας δεν είναι τόσο λαμπερός όσο φαίνεται. Εννοείτε, δηλαδή, ότι γενικά τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως δείχνουν;
«Ναι, αυτό εννοώ. Ποτέ κανείς δεν καταλαβαίνει κοιτώντας την ωραία βιτρίνα ενός μαγαζιού τι γίνεται από πίσω. Ποτέ δεν καταλαβαίνει κανείς βλέποντας μια ωραία φωτογράφηση κι ένα μοντέλο στην πασαρέλα τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει μ’ αυτό το μοντέλο. Η εικόνα είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα».
Μας έχετε κάνει να ξαναγαπήσουμε την παλιά Αθήνα με εικόνες τελειότητας και φινέτσας.
«Εντάξει, εγώ είμαι ένας αθεράπευτα ρομαντικός τύπος, έχω στηρίξει τη δουλειά μου στην κομψότητα μιας άλλης εποχής – προσαρμοσμένης στο σήμερα – κι έχω στήσει όλη μου την επιχείρηση με όλη μου την αγάπη πάνω σ’ αυτό: Στην κομψότητα, στη θηλυκότητα και στη νοσταλγία. Nοσταλγώ τις κομψές γυναίκες του παρελθόντος. Κι αυτό είναι που έχουν ερωτευθεί οι γυναίκες που με ακολουθούν, οι πελάτισσές μου, τη μαγεία. Πολλοί ντύνουν διάφορες γυναίκες αλλά εκείνες έχουν ένα δικό τους, μοναδικό κι αξεπέραστο στυλ. Μια απ’ αυτές στις γυναίκες είναι η Ελλη Στάη: Είναι ο εαυτός της κάθε φορά. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο...»
Σήμερα συναντάτε τέτοιες κομψές γυναίκες;
«Υπάρχουν. Ας πάρω ένα παράδειγμα, τη Μελάνια Τραμπ που έχει σαν πρότυπο τη Τζάκι Κένεντι και προσπαθεί με όλη της τη δύναμη να κοπιάρει το στυλ της Τζάκι. Κάνει μια προσπάθεια να γίνει κομψή».
Δεν είναι κομψή;
«Όχι, δεν είναι κομψή, διότι το να είσαι κομψός είναι και θέμα κουλτούρας. Αυτό δεν είναι κάτι που αγοράζεται ή πουλιέται. Γι αυτό στην τέλεια εμφάνιση που είχε στην ορκωμοσία του Τραμπ έκανε ένα σοβαρό λάθος: Ντύθηκε by the book αλλά εξέπεμπε κάτι φοβισμένο. Ηταν όλα μονόχρωμα. Δεν έβαλε τη δική της πινελιά. Θα μπορούσαν δηλαδή τα γάντια και οι γόβες να ήταν διαφορετικό χρώμα. Δεν ήταν ανάγκη να ήταν όλα γαλάζια. Στη δική της περίπτωση, λοιπόν, λείπει η κουλτούρα κι είναι σαν να θέλει να κρύψει κάτι από το παρελθόν της. Γι’ αυτό είναι πολύ προσεκτικά ντυμένη και πολύ καλυμμένη αν δείτε».
Σε σχέση με την προκάτοχό της τι σχόλιο θα κάνατε;
«Η Μισέλ ήταν μια γυναίκα που είχε κουλτούρα, ήταν πολύ σοφιστικέ, είχε αυτοπεποίθηση, είχε το δικό της, προσωπικό στυλ. Ακόμα κι αν είχε βοήθεια από στιλίστες, αυτό δεν φαινόταν. Πολλοί ντύνουν διάφορες γυναίκες αλλά εκείνες έχουν ένα δικό τους, μοναδικό κι αξεπέραστο στυλ. Μια απ’ αυτές στις γυναίκες είναι η Ελλη Στάη: Είναι ο εαυτός της κάθε φορά. Δεν ξέρω αν ντύνεται με στιλίστες ή όχι, αλλά πάντα έχει το δικό της, προσωπικό στυλ. Αυτό δεν πετυχαίνεται εύκολα ξέρετε. Λίγες γυναίκες έχουν αυτό το προνόμιο. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, ίσως, σε μια γυναίκα σε σχέση με το στυλ: Να είναι ο εαυτός της και να μη θέλει να είναι καμία άλλη».
Ας έρθουμε σε εσάς κι ας μιλήσουμε για τα παιδικά σας χρόνια. Ο χωρισμός των γονιών σας που σας βρήκε σε μικρή ηλικία σας σφράγισε;
«Κοιτάξτε, δεν είμαι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο παιδί που του συμβαίνει αυτό. Είχα κι εγώ τα τραύματά μου όπως πάρα πολλοί άλλοι. Φυσικά με επηρέασε σαν παιδάκι. Ενιωσα την απώλεια και την εγκατάλειψη από μικρή ηλικία (αναφέρομαι στον πατέρα μου). Ξέρετε, καμιά φορά μπορεί οι γονείς να είναι εκεί αλλά να απέχουν συναισθηματικά. Ο πατέρας μου δεν ήταν ούτε φυσικά ούτε συναισθηματικά παρών. Δηλαδή ένιωσα ολοκληρωτική εγκατάλειψη».
Τον έχετε συγχωρέσει;
«Φυσικά και τον έχω συγχωρέσει και τον αγαπώ γιατί μπόρεσα και συγχώρεσα τον εαυτό μου μέσα στην πορεία της ζωής μου, οπότε είχα χώρο να συγχωρέσω κι άλλους».
Ο πατέρας μου δεν ήταν ούτε φυσικά ούτε συναισθηματικά παρών όταν ήμουν παιδί. Δηλαδή ένιωσα ολοκληρωτική εγκατάλειψη
Φέρνετε την κουβέντα στην περιπέτεια που είχατε με την εξάρτησή σας από τα ναρκωτικά – να μη φοβόμαστε τις λέξεις: Από την ηρωΐνη;
«Δεν διαχωρίζουμε τις ναρκωτικές ουσίες. Ολες οι ουσίες είναι οι ίδιες, συμπεριλαμβανομένου και του αλκοόλ και των χαπιών και της ινδικής κάναβης και του «χόρτου». Το πιο είναι το drug choice του καθενός, αυτό είναι κάτι άλλο…».
Τώρα πως βρεθήκατε εσείς «μπλεγμένος»; Αυτό συνέβη στη δεκαετία του ’80 μια άγρια δεκαετία;
«Πράγματι, ήταν μια άγρια δεκαετία. Εγώ είμαι eighties survivor – έτσι λέγομαι. Ηταν η εποχή που είχαν μπει τα ναρκωτικά για τα καλά στην Ελλάδα. Ένας drug addict δεν υπήρχε περίπτωση να μην έβρισκε… Τελοσπάντων, εγώ έτυχε να μεγαλώνω, η εφηβεία μου να συμπέσει με εκείνη τη σκληρή δεκαετία του drugs, sex and roc&roll. Προσγειώθηκα πολύ νωρίς στο χώρο της μόδας. Μόλις 16 χρονών να φανταστείτε έκανα την πρώτη μου επαγγελματική φωτογράφηση».
Ισως φταίει αυτό που «μπλέξατε»; Ότι ήσασταν μικρός και δεν μπορούσατε να φιλτράρετε τα ερεθίσματα;
«Όχι βέβαια. Ποτέ δεν φταίει αυτό. Πιστεύω ότι γεννιέσαι με μια προδιάθεση και στη συνέχεια συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση και τα γεγονότα. Τα ναρκωτικά ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Προηγούνται πολλά συναισθήματα. Τώρα που είμαι 24 χρόνια και 4 μήνες καθαρός, έχω καταλάβει ότι τα ναρκωτικά ήταν απλά το σύμπτωμα… Τα συναισθήματα που είχαν προηγηθεί ήταν φόβος, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενοχή, ντροπή, έλλειψη. Αυτά».
Γιατί κύριε Ζούλια φόβο κι ενοχή; Ξεκινούσατε μια λαμπρή πορεία στο χώρο.
«Αυτά τα συναισθήματα, όμως, υπάρχουν. Είχα φόβο, είχα ενοχή ότι έκανα κάτι παράνομο, είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση γιατί κάθε άνθρωπος που παίρνει ουσίες δεν έχει καλή εικόνα για τον εαυτό του – έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Χωρίς να θέλω να συγκριθώ, έτσι ήταν κι η Ειμι Γουάινχάουζ, η Μπίλι Χόλιντεϊ, ο Μάικλ Τζάκσον. Τους έλεγαν ότι είναι οι καλύτεροι κι εκείνοι δεν πίστευαν ότι ήταν αρκετά καλοί. Ο ναρκομανής έχει την αίσθηση ότι δεν είναι αρκετά καλός, ότι δεν αξίζει. Και γι’ αυτό αυτοκαταστρέφεται».
Τι είναι αυτό που σε κάνει να «κολλάς» με τα ναρκωτικά;
«Σταματάει ο πόνος. Ο ναρκομανής «γιατρεύεται» εκείνη τη στιγμή από έναν έντονο συναισθηματικό πόνο. Πολλές φορές φτάνω στο σημείο να πω «ευτυχώς που υπήρξαν τα ναρκωτικά» (αν κι έχω κάνει απόπειρες αυτοκτονίας) διότι υπήρξε, έστω και πρόσκαιρη, «ανακούφιση» του πόνου. Βέβαια, με τα χρόνια βλέπει κανείς ότι ο πόνος δεν μπορεί να καλυφθεί με τις ουσίες. Αυτό το κατάλαβα καθαρός που χρειάστηκε να βιώσω όλα αυτά τα συναισθήματά μου από την αρχή χωρίς ουσίες. Δηλαδή, να ερωτεύεσαι, να σε εγκαταλείπουν αλλά να βιώνεις όλο αυτό τον πόνο χωρίς ουσίες αυτή τη φορά. Η να χάνεις τη δουλειά σου, ή ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Πρέπει να τα βιώσεις σε όλο τους το μεγαλείο τα συναισθήματα αυτά, ατόφια, ολόκληρα. Πολλές φορές φτάνω στο σημείο να πω "ευτυχώς που υπήρξαν τα ναρκωτικά" (αν κι έχω κάνει απόπειρες αυτοκτονίας) διότι υπήρξε, έστω και πρόσκαιρη, «ανακούφιση» του πόνου».
Μιλήσατε για απόπειρες αυτοκτονίας. Υπήρξε κι άλλη εκτός από εκείνη που πηδήξατε στο κενό από τα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων όταν κρίθηκε ότι πρέπει να πάτε φυλακή για μια ποσότητα ναρκωτικών - για την οποία σπανίως έχετε μιλήσει;
«Ναι, είχα κάνει κι άλλες απόπειρες, αλλά θα τις έλεγα απόπειρες προσοχής, όχι αυτοκτονίας. Αυτό που αναφέρατε ήταν το ναδίρ γιατί πραγματικά ήθελα να τελειώνει: Δεν ήθελα ούτε να πάω στη φυλακή, ούτε να βγω έξω. Και μετά απ’ αυτή την απόπειρα το 1988 άλλαξε η στάση του δικαστικού σώματος απέναντι στους χρήστες διότι είχα πιαστεί με μια μικροποσότητα και η θέση μου δεν ήταν να πάω στον Κορυδαλλό. Και τότε ο Εισαγγελέας είχε έρθει στο νοσοκομείο που νοσηλευόμουν, μου είχε ζητήσει συγγνώμη κι είχε αλλάξει τη στάση του με ανθρώπους σαν κι εμένα».
Και κάνατε μια βουτιά στο κενό. Ούτε μέσα, ούτε έξω…
«Ναι, η βουτιά στο κενό έγινε. Αλλά ο Θεός ήθελε να ζήσω. Είχε άλλα σχέδια. Κι έτσι έγινε, έζησα. Σήμερα λέω "Δόξα τω Θεώ"».
Πως κανείς βρίσκει τη δύναμη να ανέλθει από τον πάτο;
«Ναι, φτάνεις σ’ ένα συναισθηματικό πάτο και μετά ζητάς βοήθεια. Εγώ βρέθηκα σ ένα πρόγραμμα 12 βημάτων. Δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα γι’ αυτό. Δυστυχώς, βέβαια, συνέχισα να πίνω και μετά τη βουτιά στο κενό – αλλά έφτανα, πλέον, προς το τέλος. Το επόμενο στάδιο ήταν ότι έψαχνα να βρω ένα όπλο να το βάλω στο στόμα μου. Μέχρι που κάποιος φίλος με πήγε σε μια ομάδα απεξάρτησης που μόλις είχε ξεκινήσει τότε. Ετσι περίπου συμβαίνει. Ημουν έτοιμος κι αφέθηκα. Σήμερα αυτές οι μονάδες από 4 στην Αθήνα και 1 στη Θεσσαλονίκη που ήταν τότε έχουν φτάσει τις 150 σ’ όλη την Ελλάδα κι αυτό είναι υπέροχο. Βλέπουμε ένα σωρό ανθρώπους που αναζητούν βοήθεια και τη βρίσκουν χωρίς κόστος».
Είπατε ποτέ «Είμαι ο Βασίλης κι είμαι ναρκομανής»;
«Ναι, αυτό το παραδέχτηκα αν και η φύση της αρρώστιας είναι να μην παραδεχτείς τίποτα. Αυτή είναι η μαγική στιγμή που θα πεις: «Είμαι ο Βασίλης κι είμαι ναρκομανής κι αλκοολικός». Μόλις κάνεις αυτή την παραδοχή και κάνεις και τη δουλειά που πρέπει - διότι θέλει πολύ δουλειά, πρέπει να πάρεις τη ζωή σου απ' την αρχή απ' όπου και να την έχεις αφήσει - είναι ΟΚ. Εγώ το ΟΧΙ μου το είπα 28η Οκτωβρίου του 1992. Ημουν τότε 29 χρονών...Το επόμενο στάδιο ήταν ότι έψαχνα να βρω ένα όπλο να το βάλω στο στόμα μου...».
Τι έχει συμβεί από τότε μέχρι σήμερα;
«Καταρχήν έχουν συμβεί τα πάντα σε σχέση με όλα μου τα όνειρα. Δηλαδή να αγαπηθώ με ίσους όρους σε μια αγάπη που δεν θα είναι ελλειμματική. Εχω καταφέρει πολλά σε σχέση με τα επαγγελματικά μου, αλλά και να ευχαριστηθώ απλά πράγματα της ζωής που δεν μπορούσα παλιότερα. Η πρώτη μου συγκίνηση καθαρός ήταν όταν μια Κυριακή σηκώθηκα, είχε ήλιο, κάπνιζα τότε και ήπια τον καφέ μου στη βεράντα: Εκλαψα από συγκίνηση. Αυτά τα απλά πράγματα εξακολουθώ να απολαμβάνω και σήμερα και να είμαι ευγνώμων για την κάθε μέρα που ξυπνάω. Και φυσικά, είμαι ευγνώμων και για όλες τις δυσκολίες που ήταν μεταμφιεσμένα δώρα. Διότι αυτός είναι ο τρόπος που διαλέγω να βλέπω τις δυσκολίες: Οτι εκεί κρύβεται κάτι καλό, ή ότι απ' αυτές κάτι θα μάθω και θα προχωρήσω ένα βήμα παρακάτω...»
Στην προσωπική σας ζωή είστε γεμάτος κι ευτυχής;
«Πως αλλιώς όταν σε εγκαταλείπουν από μια ερωτική σχέση κι αμέσως βρίσκεις κάποιον που είναι απόλυτα διαθέσιμος; Το μυστικό είναι να μείνεις μετά στη διαθέσιμη σχέση. Πρέπει κανείς να σταματά να τρέχει πίσω από βρύσες που δεν τρέχουν, ενώ δίπλα υπάρχει ένας καταρράκτης...»
Κι όλα αυτά θα τα γράφετε για πρώτη φορά στο βιβλίο που ετοιμάζει η Μαρία Λεμονιά για ανθρώπους που πάλεψαν στη ζωή και βγήκαν νικητές...
«Ναι, θα τα γράψω διότι έτσι μου ζήτησε η Μαρία και την ακούμε τη Μαρία... Μου λένε πολλές φορές να γράψω ένα βιβλίο. Και πήρα την απόφαση τώρα να γίνει αυτό. Ο μόνος λόγος που το κάνω είναι ότι μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος που να ταυτιστεί μ' αυτό που λέω και να ζητήσει βοήθεια. Κι ένας φτάνει. Ξέρετε πόσο πολλοί είναι ο ένας;»
Μοιάζετε τελικά ένας πολύ δυνατός άνθρωπος που ασχολείται, ωστόσο, μ' αυτό τον τόσο εύθραυστο και ντελικάτο κόσμο της μόδας...
«Η μόδα ήταν η αγάπη μου πάντα δεν σταμάτησα να δουλεύω από 15 χρονών».
Σε μια χώρα με τόσο βαθιά ύφεση δεν φαντάζει λίγο ματαιότητα ο κόσμος της μόδας;
«Να σας πω μόνο ότι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Αγγλική Vogue φωτογράφιζε μοντέλα στα συντρίμμια από τις βόμβες. Η γυναίκα δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να ονειρεύεται τη στιγμή που θα παντρευτεί, θα βαφτίσει, θα βγει. Κι έτσι στηρίζει την παγκόσμια οικονομία. Γι αυτό πρέπει αυτή την εποχή να στηρίζουμε τα ελληνικά προϊόντα διότι τα χρήματα αυτά επιστρέφουν σε εμάς. Πίσω λοιπόν, απ' αυτή την τεράστια βιομηχανία κρύβονται εργατικά χέρια κι άνθρωποι που πληρώνονται. Να γιατί ακόμη και η όποια ματαιότητα της μόδας που λέτε κρύβει έναν πολύ σημαντικό σκοπό».
Εσείς, ως επαγγελματίας έχετε βιώσει την κρίση; Και πως την αντιμετωπίζετε;
«Φυσικά. Υπάρχει κανένας Ελληνας που δεν έχει βιώσει την κρίση; Την αντιμετωπίζω με τον καλύτερο τρόπο: Σηκώνομαι, ντύνομαι, ξυρίζομαι και πάω στη δουλειά μου να την κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Κι υπάρχουν τρεις τιμές στα ρούχα μας. Υπάρχει το ακριβότερο, το δείγμα της επίδειξης που έχει γίνει με τα καλύτερα υλικά και μετά υπάρχουν δυο επιλογές: Μια φθηνότερη και μια ακόμη φθηνότερη. Εχουμε κρατηθεί σε ένα επίπεδο ας πούμε το ίδιο με πέρσι. Ελπίζουμε να συνεχίσουμε αν κι ο κύριος Τσίπρας έχει άλλα σχέδια. Δεν ξέρουμε πως το πάει το έργο...»
Η Πρώτη Φορά Αριστερά πρόδωσε όλους τους επαναστάτες αριστερούς με την αίσθηση τιμιότητας και δικαίου κι ήρθε για να μας μάθει πως να επιβιώνουμε στα δύσκολα.
Αλήθεια, πως σας φάνηκε η Πρώτη Φορά Αριστερά;
«Πρώτη φορά αριστερά είναι απλά η δοκιμασία της γενιάς μας...Οι πρόγονοί μας πέρασαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο, τα Δεκεμβριανά, τη Χούντα. Εμείς την είχαμε περάσει μέλι, άντε λίγο Κυπριακό - όσοι το θυμόμασταν - λίγο Πολυτεχνείο και μετά τα χρόνια της Μαρμότας... του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Ηταν η ώρα της Αριστεράς, λοιπόν, μόνο που αυτή δεν είναι η ρομαντική Αριστερά του παρελθόντος, δεν έχει καμία σχέση με τα τραγούδια του αγώνα του Θεοδωράκη. Πρόδωσε όλους τους επαναστάτες αριστερούς με την αίσθηση τιμιότητας και δικαίου κι ήρθε για να μας μάθει πως να επιβιώνουμε στα δύσκολα. Πως να ζούμε χάνοντας κεκτημένα χρόνων μαζί με όποια αξιοπρέπεια είχε απομείνει στους συνταξιούχους μας (βλ. ασφαλιστικό). Και το μεγαλύτερο μάθημα: Να προσέχουμε που βάζουμε την υπογραφή και τη ψήφο μας. Σκληρό μάθημα ζωής η Πρώτη Φορά Αριστερά κι ας είναι η τελευταία...»
Άλλο η βιτρίνα και άλλο το από μέσα, όχι μόνο στη μόδα αλλά και στην πολιτική, λοιπόν.
«Μα παντού... Δηλαδή, αν με δει εμένα κάποιος κομψό και καλοντυμένο στο δρόμο πιστεύετε ότι θα μπορέσει να καταλάβει τι έχω τραβήξει;».
