Από αύριο Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου, ο Χρήστος Λούλης θα είναι ο Μακχίθ στην Όπερα της Πεντάρας, το αριστουργηματικό έργο των Μπρεχτ και Βάιλ που σκηνοθετεί στο θέατρο Παλλάς ο Γιάννης Χουβαρδάς. Ένας Μακχίθ σύγχρονος που θα μπορούσε να κυκλοφορεί στους δρόμους μιας σύγχρονης μεγαλούπολης.
Πώς σας φαίνεται που θα υποδυθείτε έναν τόσο διάσημο σε ερμηνείες αλλά και σε αναλύσεις ρόλο;
Το θεωρώ για άλλη μια φορά πολύ προκλητικό. Κυρίως γιατί αυτός ο ρόλος, όπως και μια σειρά άλλων έχουν ένα νόημα και για εμάς τους ηθοποιούς να τους σκεφτούμε, όχι μόνο να τους παίξουμε.
Σας ενδιαφέρει το πόσο αρέσει ένας ρόλος;
Έχουμε προσωπική εμπλοκή με τους ρόλους μας, οπότε όταν διαβάζουμε τις κριτικές, καλές ή κακές, ενώ χαιρόμαστε όταν αρέσουμε στον κόσμο, σκεφτόμαστε και ένα μάταιο κάπως «και ποιός νοιάζεται;». Έχει να κάνει με τη βαθύτερη φύση μας, είναι το ερώτημα που μας απασχολεί σχετικά με αυτό που κάνουμε: Αν δηλαδή θέλουμε οι παραστάσεις μας να έχουν να πουν κάτι.
Εσείς πώς θέλετε να φεύγει ο κόσμος από την παράσταση;
Ακούστε, αυτό είναι πάντα ένα δίλημμα. Προτιμώ να φύγει ο κόσμος και απλώς να έχει περάσει καλά, ή να συμβεί κάτι, που θα τον κάνει να δει κάπως αλλιώτικα τα πράγματα, θα του αλλάξει τη ζωή; Εννοώ ότι υπάρχουν παραστάσεις που σε βγάζουν λίγο από ένα «ζαχαρένιο κύκλο» που υπάρχει μεταξύ ηθοποιών, κοινού, σκηνοθετών. Εγώ προσωπικά επιθυμώ να κάνω κάτι -και δεν ξέρω αν τα έχω ποτέ καταφέρει-, που να μπαίνει βαθιά στο μυαλό του θεατή, είναι το ιδανικό μου.
Σας έχει συμβεί ποτέ αυτό βλέποντας μια παράσταση;
Έχω αισθανθεί τη δύναμη της τέχνης. Υπάρχουν κάποιες φορές που ξυπνάς με «άλλο μάτι». Σπάνια, αλλά μπορεί να συμβεί. Υπάρχουν πολύ λίγες παραστάσεις που «δουλεύουν» μετά από αρκετό χρόνο. Η τέχνη έχει τη δύναμη της πρωινής υγρασίας. Ότι και να κάνει θα το κάνει πολύ σιγά, θα γίνει σκουριά ή θα παγώσει και θα σκίσει το μάρμαρο. Αλλά τίποτα δε θα είναι πια ίδιο.
Αυτό προϋποθέτει και τη δική μας επιθυμία να αλλάξουμε;
Βέβαια. Πρέπει να θέλεις και εσύ να αλλάξεις. Δηλαδή το μάρμαρο πρέπει να ΄χει ήδη μια χαραμάδα για να διαβρωθεί. Να θέλει κανείς να είναι ανοιχτός, δεκτικός. Νομίζω ότι μια μεγάλη μάχη που δίνουμε είναι σε σχέση με τη ροή του χρόνου. Μέσα σε αυτόν αδυνατούμε να αντιληφθούμε τον εαυτό μας γιατί έχουμε ανάγκη από σταθερές. Που δεν υπάρχουν, αλλά και δε μπορούμε να το αντιληφθούμε, δε θέλουμε.
Στη δουλειά σας ενδιαφέρει η σταθερότητα; Να συνεργάζεστε με τους ίδιους ανθρώπους , να αναπτύσσετε έναν κοινό κώδικα;
Εγώ πάντα αναζητώ να βρω συμμάχους. Η δουλειά μας βασίζεται στη χημεία των ανθρώπων και αν εγώ μπορώ να δουλέψω με τρόπο δημιουργικό και ελεύθερο, για ποιό λόγο να μη δουλεύω σταθερά με κάποιους και για ποιό λόγο να μη γίνουμε και φίλοι αν ταιριάζουμε; Είναι αυτό που απαντώ και σε όσους μιλούν για παρέες και κλίκες στο θέατρο. Τέχνη μπορείς να κάνεις μόνο με συμμάχους. Ακόμα και οι μεγάλοι δημιουργοί, από τον Μολιέρο και τον Σαίξπηρ μέχρι την Μνουσκίν και τον Κουν αυτό έκαναν.
Το να αρέσετε σας ενδιαφέρει; Ή το ξέρετε;
Το ξέρω ότι αρέσω σε κάποιους αλλά αυτό δεν αρκεί να με γεμίσει. Όταν ήμουν πιο μικρός επένδυα σε αυτό. Πίστευα ότι αν έχω την αποδοχή του κόσμου θα ήταν όλα εντάξει. Το ένιωσα αυτό, την αποδοχή και το χειροκρότημα και όταν ξύπνησα την επόμενη ημέρα αναρωτήθηκα τι κάνω. Και πήγα ξανά στην πρόβα μου. Κάποιες στιγμές το ότι σε χειροκροτούν σε γεμίζει. Κάποιες στιγμές μόνο.
Μέχρι τώρα υπάρχουν όνειρα που ματαιώθηκαν;
Το να ζήσω έξω. Μου άρεσε το φευγιό. Αν ήμουνα είκοσι χρονών και με την κατάσταση που επικρατεί θα έφευγα χωρίς δεύτερη κουβέντα ή σκέψη. Υπάρχουν κάποιες ιδέες που ηττήθηκαν αλλά δε με νοιάζει. Προτιμώ να μην ταυτίζομαι με ιδέες και όνειρα και να μπορώ να αλλάξω. Όμως σε καμία περίπτωση δε νιώθω ηττημένος. Είμαι ακόμα ακμαίος και κάνω μια δουλειά που με ενδιαφέρει πολύ. Και το παρόν και η εξέλιξή της.
Τι τύπος είναι ο Μακχίθ στην Όπερα της Πεντάρας;
Ο Μακχίθ είναι ένα κυνικός. Λέει ότι αυτό που σε κάνει να περνάς καλά είναι το χρήμα και στη ζωή πρέπει να περνάς καλά. Λέει ότι ο νόμος υπάρχει για να τον ξεγελάς, να μη τον ακούς. Λέει ότι είναι μαγκιά να επιβιώνεις. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές στιγμές που οι άνθρωποι νιώθουν έτσι.
Εσείς τι λέτε;
Λέω ότι δε μπορώ να ταυτιστώ με την αδικία που βλέπω γύρω μου καθημερινά. Υπάρχει ένα σύστημα απέναντι στο οποίο δεν εθελοτυφλώ, ούτε μου αρέσει. Αλλά δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Ακόμα και η Όπερα της Πεντάρας που είναι ένα έργο που ασχολείται με τους φτωχούς και το βίο τους, με την κατάσταση μιας ολόκληρης κοινωνίας, γράφτηκε για να το δουν τα αφεντικά, γιατί αυτά έφταναν στο θέατρο, όχι οι φτωχοί.
Έχετε σκεφτεί τι είναι αυτό που θέλετε να αποφύγετε στη ζωή;
Το περιττό θέλω να αποφύγω.
Θέατρο Παλλάς
Η Όπερα της Πεντάρας των Μπρεχτ-Βάιλ
Συντελεστές-Διανομή
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Ενορχηστρωτική επιμέλεια – διεύθυνση ορχήστρας : Θοδωρής Οικονόμου
Πρωταγωνιστούν:
Μακχήθ: Χρήστος Λούλης
Κυρία Πίτσαμ: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Κύριος Πίτσαμ: Άγγελος Παπαδημητρίου
Τζέννυ: Λυδία Φωτοπούλου
Αφηγητής, Αστυνόμος Μπράουν: Νίκος Καραθάνος
Πόλλυ: Νάντια Κοντογεώργη
Λούσυ: Κίκα Γεωργίου
Παίζουν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί:
Αντίνοος Αλμπάνης, Μιχάλης Αφολαγιάν, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Ελίζα Γεροντάκη, Έφη Γούση, Μαριάννα Καβαλλιεράτου, Βασίλης Κουκαλάνι, Ελένη Μπούκλη , Βασίλης Μυλωνάς, Νέστορας Κοψιδάς, Μαρία Νίκα, Γιώργος Τζαβάρας
