Νικήτρια δύο Όσκαρ για τις ερμηνείες της στις ταινίες «Fargo» (1996) και «Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι» (2017), υποψήφια για το αγαλματίδιο της Ακαδημίας για τους εξίσου καθηλωτικούς ρόλους στα φιλμ «Σχεδόν διάσημοι» (2000), «Άνιση μάχη» (2005), η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ πέρα από χαρισματική ηθοποιός και σύζυγος του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Τζόελ Κοέν είναι προικισμένη και με μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, ένα μέρος της οποίας ξετύλιξε σε μια νέα, σπάνια συνέντευξη που έδωσε στη «Vogue».
Για τον οσκαρικό ρόλο της Μαρτζ Γκούντερσον στο «Fargo», της εγκύου αστυνομικού που διερευνά μια υπόθεση ανθρωποκτονίας, σχολίασε πως θα την ακολουθεί «μέχρι τον τάφο μου», και αποδίδει ένα μέρος της επιτυχίας της στο σενάριο, που έγραψε ο Τζόελ Κοέν, σύντροφός της εδώ και 38 χρόνια, μαζί με τον αδερφό του, Ίθαν. «Ο ρυθμός της διαλέκτου ήταν γραμμένος στο σενάριο» λέει χαρακτηριστικά. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η σεναριακή ανατροπή, η κατάρριψη ενός σεξιστικού κλισέ, το γεγονός ότι το μυστήριο λύνεται από μια γυναίκα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Στον ρεαλισμό της ερμηνείας έπαιξε ρόλο και η πρόσθετη κοιλιά, γεμισμένη με καναβούρι. «Ήταν αληθινά βαριά. Άλλαξε εντελώς τις κινήσεις μου».
Για τον οσκαρικό ρόλο της Μαρτζ Γκούντερσον στο «Fargo», της εγκύου αστυνομικού που διερευνά μια υπόθεση ανθρωποκτονίας, σχολίασε πως θα την ακολουθεί «μέχρι τον τάφο μου»
Γεννήθηκε το 1957, σε μονογονεϊκή οικογένεια, ως Σίνθια Αν Σμιθ, και σε ηλικία ενάμιση έτους υιοθετήθηκε από τους Βερνόν και Νορίν ΜακΝτόρμαντ, οπότε απέκτησε το όνομα με το οποίο καθιερώθηκε παγκοσμίως στον κόσμο της υποκριτικής. Ένα ζευγάρι «της εργατικής τάξης, μορφωμένο», με προβλήματα γονιμότητας, που ανέλαβε εννέα αναδοχές παιδιών, με αυτήν της Φράνσις να καταλήγει σε υιοθεσία.
Ένας καθηγητής της στο Κολέγιο Μπέθανι στη Δυτική Βιρτζίνια ήταν αυτός που της πρότεινε να ταξιδέψει στη Δραματική Σχολή του Γέιλ για μια οντισιόν, σε ηλικία 22 ετών. Μετά την αποφοίτησή της μετακόμισε μόνιμα στη Νέα Υόρκη, όπου έπιασε δουλειά ως ταμίας σε σουπερμάρκετ.
Η πρώτη της ταινία, που θα καθόριζε όχι μόνο την επαγγελματική αλλά και προσωπική διαδρομή της, ήταν ένα φιλμ των αδελφών Κοέν, «Μόνο αίμα» (1984). Στη διάρκεια των γυρισμάτων στο Τέξας, ζήτησε από τον Τζόελ να της συστήνει μερικά βιβλία να διαβάσει κι εκείνος της έδωσε ένα κουτί με μυθιστορήματα των Ρέιμοντ Τσάντλερ και Ντάσιελ Χάμετ. Τη συμβούλευσε ωστόσο να κάνει την αρχή με το βιβλίο του Τζέιμς Μ. Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές». «Είναι ένα από τα πιο καυτά βιβλία που υπάρχουν» είπε στη συνέντευξή της στη Vogue. «Με ξελόγιασε με τα βιβλία που μου σύστησε. Κι εγώ τον ξελόγιασα προσκαλώντας τον στο σπίτι μου να τα συζητήσουμε».
Η πρώτη της ταινία, που θα καθόριζε όχι μόνο την επαγγελματική αλλά και προσωπική διαδρομή της, ήταν ένα φιλμ των αδελφών Κοέν, «Μόνο αίμα» (1984).
Όταν επέστρεψαν στη Νέα Υόρκη, άρχισαν να συγκατοικούν. «Συνειδητοποίησα τότε ότι μπορούσα να έχω μια σχέση με πάθος και βάθος, η οποία όμως θα ήταν ταυτόχρονα λειτουργική. Σκέφτηκα, πωπω, τελικά δεν είναι απαραίτητο να σου γίνει τέτοια εμμονή [μια σχέση] ώστε να μην μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου». Στο «Fargo», μάλιστα, υπάρχει μια συγκινητική σκηνή που συνδέεται άμεσα με τη σχέση τους. Όταν ο σύζυγος της Μαρτζ, Νορμ, τρίβει την κοιλιά της και λέει «δύο μήνες ακόμα», το ζευγάρι επίσης τότε περιμένει να αποκτήσει παιδί: τον Πέδρο, που η ΜακΝτόρμαντ και ο Κοέν υιοθέτησαν ακριβώς δύο μήνες μετά το γύρισμα.
Παρόλο που δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ η υποκριτική ικανότητά της, η διαδρομή της στον κινηματογράφο δεν ήταν σπαρμένη με ροδοπέταλα, λόγω της εξωτερικής της εμφάνισης. «Δεν ήμουν ωραία, δεν ήμουν χαριτωμένη, δεν ήμουν όμορφη, δεν είχα το σώμα» λέει χαρακτηριστικά. Ο Κοέν ήταν αυτός που τη βοήθησε να μην παίρνει προσωπικά την απόρριψη.
Κάποια αρχαία ελληνικά θέατρα είχαν έναν τομέα για σοβαρά ασθενείς: «Η ακουστική ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε να θεραπευτούν μέσα από το δράμα»
Στην νέα της ταινία «Nomadland» σε σκηνοθεσία της 38χρονης Κλόι Ζάο, που απέσπασε τον Χρυσό Λέοντα στη Μόστρα, υποδύεται τη Φερν, η οποία χρεοκοπεί και αρχίζει να περιπλανιέται, μέσα σε ένα βαν, στην αμερικανική δύση. Η ηρωίδα της φέρει πολλές ομοιότητες με τη γυναίκα που θα ήθελε να γίνει όταν κλείσει τα 65, όπως είχε πει, λίγο μετά τα 40, στον Κοέν: «Στα 65 μου, θα αλλάξω το όνομά μου σε Φερν, θα καπνίζω Λάκι Στράικ, θα πίνω ουίσκι, θα αγοράσω ένα RV και θα πάρω τους δρόμους». Κατά κάποιον τρόπο, στα 63 της, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα, έστω και μέσα από έναν ρόλο.
Στην εποχή της πανδημίας και της κρίσης στον πολιτιστικό τομέα, η ΜακΝτόρμαντ αντιμετωπίζει το θέατρο σαν θεραπεία, όχι σαν απειλή, εμπνευσμένη από τους αρχαίους Έλληνες. Όπως είπε στη συνέντευξή της, κάποια αρχαία θέατρα είχαν έναν τομέα για σοβαρά ασθενείς: «Η ακουστική ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε αυτοί οι άνθρωποι, που βρίσκονταν εκεί ξαπλωμένοι, να θεραπευτούν μέσα από το δράμα και τη συλλογική εμπειρία».
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
Φωτό: EPA/CLAUDIO ONORATI
