"Ενώ αγκάλιαζα σφιχτά το πρωτότοκο, έχανα το δεύτερο παιδί μου": Όταν η Μέγκαν Μαρκλ μίλησε για το μωρό που έχασε

"Η απώλεια ενός παιδιού μας προκαλεί ανυπόφορη θλίψη": Η δούκισσα του Σάσεξ είχε μιλήσει για την εμπειρία που είχε βιώσει μυστικά το καλοκαίρι του 2019.

«Ενώ αγκάλιαζα σφιχτά το πρωτότοκο, έχανα το δεύτερο παιδί μου»: Η άγνωστη αποβολή της Μέγκαν Μαρκλ

Η Μέγκαν Μαρκλ σε άρθρο της στους New York Times το 2020, με τίτλο "Οι απώλειες που μοιραζόμαστε", ειχε αποκαλύψει την επώδυνη αποβολή που είχε βιώσει το καλοκαίρι του 2019, την οποία είχε αποφασίσει, να κρατήσει μακριά από τη δημοσιότητα.

"Ενώ άλλαζα πάνα [στον Άρτσι], ένιωσα μια δυνατή κράμπα. Έπεσα στο πάτωμα, χωρίς να τον αφήσω από την αγκαλιά μου, μουρμουρίζοντάς του ένα νανούρισμα για να μας ηρεμήσω και τους δύο, με τον χαρούμενο τόνο του τραγουδιού σε δριμεία αντίθεση με την αίσθησή μου πως κάτι δεν πήγαινε καλά" αφηγείται, σπαρακτικά, και προσθέτει: "Ενώ αγκάλιαζα σφιχτά το πρωτότοκό μου παιδί, γνώριζα ότι έχανα το δεύτερο".

"Έπεσα στο πάτωμα, χωρίς να τον αφήσω από την αγκαλιά μου, μουρμουρίζοντάς του ένα νανούρισμα, με τον χαρούμενο τόνο του σε δριμεία αντίθεση με την αίσθησή μου πως κάτι δεν πήγαινε καλά"

Όλα συνέβησαν ένα πρωινό του Ιουλίου του 2019, που ξεκίνησε "φυσιολογικά όπως κάθε μέρα". Η δούκισσα του Σάσεξ ξύπνησε, τάισε τα σκυλιά τους και συμμάζεψε τα ρούχα και τις μπογιές του Άρτσι προτού "μαζέψω τα μαλλιά μου σε αλογοουρά και βγάλω τον γιο μου από την κούνια του".

Μετά την αποβολή, όπως προσθέτει: "Ώρες αργότερα, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, κρατώντας το χέρι του συζύγου μου. Ένιωσα την παλάμη του να με σφίγγει και φίλησα τα μάγουλά του, μουσκεμένα από τα δάκρυα και των δυο μας. Το βλέμμα μου κόλλησε στους ψυχρούς, λευκούς τοίχους. Αναρωτήθηκα πώς θα το ξεπερνούσαμε".

Η Μαρκλ εξηγεί ότι αποφάσισε να μοιραστεί την εμπειρία της για να ενθαρρύνει και άλλους να μιλήσουν για τη δική τους. "Η απώλεια ενός παιδιού μας φορτώνει με μια σχεδόν ανυπόφορη θλίψη, την οποία βιώνουν πολλοί, αν και λίγοι μιλούν γι’ αυτήν. Μέσα στον πόνο της δικής μας απώλειας ανακαλύψαμε, με τον σύζυγό μου, ότι σε ένα δωμάτιο με 100 γυναίκες, 10 με 20 από αυτές είχαν βιώσει μια αποβολή. Κι όμως παρά τη δραματική κοινοτοπία αυτής της απώλειας, το θέμα παραμένει ταμπού, φορτισμένο με ενοχές, να διαιωνίζει έναν κύκλο μοναχικού πένθους".