Η Έμιλι Άσερ, συγγραφέας του μυθιστορήματος Wild Ground, αφηγείται στη στήλη της εφημερίδας The Guardian "Η στιγμή που με άλλαξε για πάντα" αφηγείται τη στιγμή της γέννας της μικρότερης αδερφής της εξηγώντας πως άλλαξε για πάντα τη δική της ζωή.
"Δεν θυμάμαι την ακριβή στιγμή που η αδελφή μου μου ζήτησε να γίνω τη συνοδεύσω κατά τη διάρκεια του τοκεκού. Ίσως ήταν κάτι που είπαμε έτσι κάποια στιγμή, αφού πάντα στεκόμασταν η μία προς την άλλη σε στιγμές ανάγκης. Η σκέψη αυτή με ενθουσίασε και με τρόμαξε. Ήμουν απλώς μια "φευγάτη" 21χρονη, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα ήταν ένας ρόλος που θα έπρεπε να εκπληρώσω.
Η αδελφή μου έμεινε έγκυος στα 16, όταν εγώ βρισκόμουν στο δεύτερο έτος του πτυχίου μου στην Καλών Τεχνών στο Σάλφορντ και εκείνη ζούσε με τον πατέρα μας. Ήταν το 2006 και η ζωή μου κυλούσε στον ρυθμό νυχτερινών εξόδων, μεθυσιών και νουντλς, που διακόπτονταν μόνο από ένα αραιό ωρολόγιο πρόγραμμα και περιστασιακή δουλειά σε μπαρ για να διατηρώ υπό έλεγχο την υπερανάληψη.
Είχα λίγο-πολύ κόψει τους δεσμούς μου με τη μικρή εμπορική πόλη στο Δυτικό Γιορκσάιρ όπου είχα μεγαλώσει- το διαζύγιο των γονιών μου λίγα χρόνια νωρίτερα σήμαινε ότι δεν υπήρχε πλέον αυτό που λέμε "πατρικό", το σπίτι της οικογένειας. Η ζωή μου ήταν έξαλλη πια και τα πάρτι είχαν γίνει μέρος της προσωπικότητάς μου. Μέσα από όλα αυτά, η αδελφή μου και εγώ παραμείναμε κοντά: και οι δύο λίγο ηδονίστριες, και οι δύο λίγο κατεστραμμένες από τη διάλυση της οικογένειάς μας. Ένα μωρό δεν ήταν κάτι που είχα φανταστεί για καμία από εμάς.
Πήρα άδεια για να μπορέσω να είμαι μαζί της στη γέννα, αλλά η ημερομηνία στα μέσα Σεπτεμβρίου που είχαμε σημειώσει στο ημερολόγιο ήρθε και έφυγε χωρίς κανένα σημάδι τοκετού. Και η επόμενη. Και τη μεθεπόμενη. Πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα προτού η αδελφή μου, ισορροπώντας ένα μπολ με Weetos στην κοιλιά της, μου πει ήρεμα ότι οι συσπάσεις της είχαν αρχίσει.
Οι πρώτες ώρες ήταν σαν να στεκόμαστε στην ουρά για το τρενάκι του λούνα παρκ. Η τρελή προσμονή, τα νεύρα. Όσο όμως προχωρούσε ο τοκετός, η διάθεση γινόταν όλο και πιο ζοφερή. Οι γιατροί στο νοσοκομείο της πρόσφεραν κάθε φάρμακο και παρέμβαση που υπήρχε, αλλά η αδελφή μου τα αρνήθηκε όλα, διευκολύνοντας τις συσπάσεις της μόνο με αέριο και αέρα. Μπορεί να ήταν νεότερη από κάθε άλλη μητέρα σε εκείνο τον θάλαμο, αλλά η πίστη της στον εαυτό της ήταν απαράμιλλη- η δύναμή της ήταν κάτι που πλησίαζε το υπερφυσικό.
Όταν έμαθα ότι η αδελφή μου ήταν έγκυος, το πρώτο μου συναίσθημα ήταν... φόβος. Ανησυχούσα για το τι θα έλεγαν οι άλλοι, πώς θα της συμπεριφέρονταν. Αυτό με χαρακτήριζε. Πάντα με απασχολούσε υπερβολικά η γνώμη των άλλων, αλλάζοντας σαν χαμαιλέοντας προκειμένου να προσαρμοστώ. Ζήλευα την αυθεντικότητα της αδελφής μου, την ικανότητά της να κινείται στον κόσμο ανεμπόδιστη από τη γνώμη των άλλων. Όμως, καθώς την έβλεπα να βηματίζει, να κουνιέται και να ταλαντεύεται μέσα στην αυξανόμενη ένταση των συσπάσεών της, ένιωσα να με κατακλύζει υπερηφάνεια. Καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, είχα δει πώς ο κόσμος την κοίταζε αφ' υψηλού- ήμουν έξαλλη με τον τρόπο που της μιλούσαν και με τις συμπεριφορές που κυμαινόταν από συγκαταβατική έως απαξιωτική. Ποτέ δεν υποτάχθηκε στις κρίσεις κανενός. Πάντα κρατούσε ψηλά το κεφάλι της, ξεπερνώντας ό,τι της έκαναν.
Τελικά, στις 10.18 μ.μ. εκείνο το βράδυ, παρακολούθησα με δέος, σοκ και εντελώς ακατανόητο τρόπο την αδελφή μου να φέρνει στον κόσμο τον απερίγραπτα τέλειο ανιψιό μου, μόνη της. Τους προηγούμενους μήνες, μου είχε διδάξει τόσα πολλά για την ανθεκτικότητα, την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη. Αλλά το να βρεθώ μπροστά στο ωμό και αιματηρό θαύμα μιας νέας ζωής άλλαξε την οπτική μου με τρόπο που δεν μπορούσα να είχα φανταστεί ποτέ. Το θαύμα της ύπαρξής μας, το πόσο τελείως τρελό είναι το γεγονός ότι ο καθένας από εμάς είναι εδώ, με χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία.
Κρατώντας τον ανιψιό μου στην αγκαλιά μου λίγο αργότερα, ένιωσα ένα άμεσο κύμα αγάπης. Πόσο παράξενο ήταν να κοιτάζω το μικροσκοπικό του πρόσωπο και να βλέπω την αδελφή μου, τη μαμά, τον μπαμπά, τα αδέλφια μου. Τον εαυτό μου. Η άφιξή του μας ένωσε ξανά, αν και με διαφορετικό τρόπο.
Όταν επέστρεψα στο πανεπιστήμιο περίπου μια εβδομάδα αργότερα, κάτι μέσα μου είχε αλλάξει. Βλέποντας τη μικρή μου αδελφή να μετατρέπεται από ένα ανέμελο κορίτσι σε μητέρα, κατάλαβα την έννοια του χρόνου. Ξαφνικά, η κάθε μέρα μου φαινόταν πολύτιμη, ενώ οι γνώμες των άλλων λιγότερο. Αντί για άσκοπες φλυαρίες με αγνώστους σε πάρτι, αποζητούσα την ολοκλήρωση στις αλληλεπιδράσεις μου. Άρχισα να επικεντρώνομαι στο πτυχίο μου και ανέλαβα μια πρακτική άσκηση διδασκαλίας δημιουργικών τεχνών σε ένα γυναικείο σωφρονιστικό ίδρυμα.
Η αδελφή μου μετακόμισε στο δικό της σπίτι, μια μικρή ταράτσα στον ίδιο δρόμο με το δημοτικό μας σχολείο. Το να περνάω χρόνο με τον ανιψιό μου έγινε προτεραιότητα. Συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γίνω κάποια που θα μπορούσε να θαυμάζει, κάποια για την οποία θα ήταν περήφανος.
Είχα αποτύχει στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, αλλά αποφοίτησα ένα χρόνο μετά τη γέννηση του ανιψιού μου με άριστα και αισθανόμουν πιο δυνατή από ποτέ. Έκτοτε, έχω βιώσει την ίδια αίσθηση έκπληξης και γείωσης με τον ερχομό των τριών δικών μου παιδιών, με την ανάμνηση της υπερβατικής δύναμης της 16χρονης αδελφής μου να με βοηθάει σε κάθε μια από τις γεννήσεις τους.
Ο ανιψιός μου διαβάζει τώρα για τις εξετάσεις του, έχοντας λαμπρό μέλλον μπροστά του, ενώ η αδελφή μου, η οποία έχει μεγαλώσει δύο απίστευτους γιους, έχει πάρει πτυχίο νομικής. Τόσες πολλές φορές τα τελευταία 18 χρόνια, έχω αναρωτηθεί πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η ζωή μου αν δεν ήμουν εκεί για να δω τον ανιψιό μου να έρχεται στον κόσμο, πού θα μπορούσε να με είχε οδηγήσει ο απερίσκεπτος δρόμος που ακολουθούσα. Κάθε φορά, μου θυμίζουν αυτό που έμαθα εκείνη τη νύχτα: την τρελή μαγεία της ζωής και τη σημασία του να κάνουμε τον χρόνο μας εδώ να μετράει".
Πηγή: The Guardian
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
