Την Ειρήνη Παππά την είδα για πρώτη φορά στο σπίτι του Βαγγέλη Παπαθανασίου στο Παρίσι το 1993. Ήρθε απευθείας από τη Ρώμη, μαζί της είχε φέρει την ωραιότερη τούρτα κάστανο που έχω φάει ποτέ. Στην παρέα κυριαρχούσε το αγέρωχο βλέμμα της και το δυνατό της γέλιο. Την χάζευα με θαυμασμό από απόσταση. Ενδιάμεσα πήγαινα κρυφά στη κουζίνα προς το ψυγείο και έτρωγα λίγο από το ονειρεμένο γλυκό κάστανο.
Στην παρέα βρισκόταν και ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο οποίος διηγούνταν ιστορίες με ζωηρή φωνή και η Ειρήνη γελούσε με την καρδιά της και τον πείραζε με αστεία σχόλια. Η οικειότητα μιας ομάδας φίλων που έχουν ζήσει πολλά.
Κάποια στιγμή το μάτι της ηθοποιού πέφτει σε ένα σκίτσο του Βαγγέλη Παπαθανασίου, που είχα φτιάξει για τα γενέθλιά του και του το είχα κάνει δώρο. Με ενθουσιασμό με ρωτάει εάν μπορώ να κάνω και το δικό της. Η απεριόριστη χαρά μου σε συνδυασμό με τη συστολή της ηλικίας μου με έκανε να μην δώσω απάντηση και να χαμογελάσω δειλά.
Ποιος θα το φανταζόταν ότι χρόνια αργότερα, στην Αθήνα, θα ξανασυναντούσα την Ειρήνη Παππά για μια φωτογράφιση πορτραίτου. Η αυστηρή, δυναμική της μάτια δεν είχε αλλάξει. Της είπα για την πρώτη μας συνάντηση, το Παρίσι, τον Βαγγέλη και τη τούρτα κάστανο από τη Ρώμη... Οι αναμνήσεις τις γλύκαναν το αγέρωχο βλέμμα της. Βυθίστηκε σε μια καρέκλα στη μέση του τίποτα και χαμογέλασε.
Η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε η επιθυμία της να τής κάνω το πορτραίτο, τελικά εκπληρώθηκε.
