Άλλοι το είδαν με τα μάτια τους να συμβαίνει, άλλοι το παρακολούθησαν στο βίντεο που βαϊράλιασε στο διαδίκτυο, όλοι έμειναν με το στόμα ανοικτό. Ο Διονύσης Σαββόπουλος θέλοντας να «τιμήσει» τον Γιάννη Ζουγανέλη, ο οποίος υποστήριξε με την παρουσία του την οργάνωση «Όλοι μαζί μπορούμε», αντάμα με την υπερπερσόνα του Νιόνου, του κεντρικού άξονα της συναυλίας, έκανε το εξής: μπούκαρε στη σκηνή, διέκοψε την περφόρμανς του Ζούγα και τον έλουσε με αγκάθινα καλολογικά στοιχεία. Μεταξύ άλλων του είπε ότι σκότωσε το τραγούδι και ότι ο επόμενος καλλιτέχνης θα είναι σοβαρός καταδεικνύοντας την ασοβαροσύνη και την επιθεωρησιακού τύπου προσέγγιση του προηγούμενου. Όλα αυτά με γέλιο και αβρότητα, με αστική ευγένεια που δε σήκωνε αμφισβήτηση προσβλητικής συμπεριφοράς.
Άλλωστε η κατά μέτωπο, έστω και βελούδινη προσβολή δεν ήταν ποτέ συνώνυμο της πηγαίας σάτιρας. Ξέρω ’γω;
Ο Ζουγανέλης έφυγε με ένα sodade μειδίαμα -καμία σχέση με την λυπημένη υπηρηφάνεια της Ζεζάρια Εβόρα όταν τραγουδούσε το ομώνυμο κομμάτι. Η πρώτη αντίδραση όλων ήταν το πάγωμα, οι σκέψεις έτρεχαν να ταξινομηθούν, τα βλέμματα έκοβαν κίνηση στα συναισθήματα των δύο πρωταγωνιστών, επί σκηνής. Ο θύτης και το θύμα; Και οι δύο θύτες; Και οι δύο θύματα; Ή και οι δύο καλλιτέχνες, αλλόκοτοι, απρόβλεπτοι και τελικά showmen;
Ο Γιάννης Ζουγανέλης ξεκαθάρισε το τοπίο, την επομένη. «Το κόψιμο ήταν προσχεδιασμένο, δεν μου αξίζει όλο αυτό» είπε και έβαλε την υποσημείωση: «Αποδέχτηκα την πρόταση του Διονύση Σαββόπουλου να συμμετάσχω στη συναυλία γιατί τη θεώρησα πολύ τιμητική. Κι εκείνος αποδέχτηκε τη δική μου να φτιάξω ένα κείμενο και να διασκευάσω το κομμάτι του "Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε" στο "Το χειμώνα ετούτο ... μας ξαναπηδήξανε...." κάνοντας σάτιρα σ' αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τις "εισαγόμενες" πολιτικές. Κι ήταν προσχεδιασμένο αφού ολοκληρώσω το κείμενο και το διασκευασμένο τραγούδι, να έρθει στη σκηνή και να πει: "Πω πω, μου το χάλασες το κομμάτι..." Ήταν προβαρισμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν υπήρχε τίποτα που δεν είχε προετοιμαστεί» εξηγεί ο κ. Ζουγανέλης στο thetoc.gr
Μέχρι εδώ καλά και ουδείς ψόγος περί τούτου. Το μούδιασμα σαν τσίμπημα τσούχτρας που ακολούθησε το σκηνοθετημένο γκαγκ, όμως, κερώνοντας το κοινό που ένιωσε ένα σάστισμα και μια ντροπιαστική στενοχώρια, σαν να έκανε αυτό κάτι κακό, πώς μπορεί να ερμηνευτεί; Τίποτα παιγνιώδες δεν είχε η λεκτική μπάτσα του Νιόνιου στον Ζούγα. Και δεδομένου ότι όλα τα επί σκηνής ευρήματα έχουν ως αποτέλεσμα την καλοπέραση των θεατών, αυτό το συγκεκριμένο μήπως υπερέβη τα εσκαμμένα φλερτάροντας έντονα με το ατυχές; Άλλωστε η κατά μέτωπο, έστω και βελούδινη, προσβολή δεν ήταν ποτέ συνώνυμο της πηγαίας σάτιρας. Όταν ένα ανέκδοτο χρειάζεται εξήγηση, τότε το χιούμορ έχει πάει περίπατο. Ξέρω ’γω;
Δείτε το απόσπασμα από τη συναυλία:
