Γνωριστήκαμε τυχαία στο ξενοδοχείο όπου διέμεινα προς το τέλος του καλοκαιριού, στη Δράμα. Η Μαρία Καλοτραπέζη εργάζεται εκεί στην καθαριότητα του καταλύματος. Αρχίσαμε να μιλάμε για τους πόνους της μέσης- τι έχετε εσείς, τι έχω εγώ, τι σας είπε ο γιατρός- ο γνωστός τρόπος να κάνεις φιλίες στη μέση ηλικία. Όμως, καθώς μιλούσαμε άρχισε να ξεδιπλώνεται η ιστορία της που έχει γράψει η ίδια με θάρρος και επιμονή που εντυπωσιάζει. Δώσαμε ραντεβού για αργότερα, όταν θα ήταν εκτός υπηρεσίας.
Η Μαρία κατάγεται από ένα κοντινό χωριό, την Αδριανή Δράμας. Κάποτε, όταν ήταν ακόμη μικρή η περιοχή έβριθε από βιοτεχνίες ενδυμάτων που έραβαν τα ρούχα και τα εξήγαγαν στο εξωτερικό. Όλες οι γυναίκες έβρισκαν δουλειά τότε. Εκείνη ήταν μόλις 14 ετών όταν άρχισε να δουλεύει, αφού στην οικογένεια υπήρχε ένα πρόβλημα υγείας και έπρεπε να βρεθούν χρήματα για την επιβίωσή της. Έτσι, το παιδί αναγκάστηκε να αφήσει τότε το σχολείο. "Μου άρεσε πολύ το σχολείο, αλλά για λόγους βιοποριστικούς αναγκάστηκα να δουλέψω. Δούλευα σε βιοτεχνία ενδυμάτων, δύσκολο για ένα παιδί. Τα ράβαμε εδώ και έφευγαν για τη Γερμανία. Τότε υπήρχαν 3 βιοτεχνίες για 800 άτομα, το 1987 δεν υπήρχε πρόβλημα δουλειάς στη Δράμα".
Νυχτερινό σχολείο διέθετε μόνο η πόλη της Δράμας και δεν ήταν εφικτό για ένα παιδί να διανύει αυτή την απόσταση. Έτσι, το όνειρο να τελειώσει το Γυμνάσιο και το Λύκειο μπήκε στον πάγο. "Αργότερα παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια, έκανα τον γιο μου, τον Γαβριήλ. Στα 34 μου, όταν πήρα δίπλωμα οδήγησης, αποφάσισα να πάω στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας και να κάνω τις τάξεις του Γυμνασίου" μας αφηγείται. Το παιδί το κρατούσε η γιαγιά της, η οποία μεγάλωσε και την ίδια. "Ο Γαβριήλ πρέπει να ήταν 3-4 ετών τότε. Κάποιες, ελάχιστες φορές τον πήρα μαζί στην τάξη. Καθόταν ήσυχος και ζωγράφιζε".
Ποιο ήταν το κίνητρό της; "Πάντα ήθελα να συνεχίσω το σχολείο. Με ενοχλούσε και το γεγονός πως οι συνομήλικοί μου είχαν όλοι αποφοιτήσει. Δεν ήταν πια οι εποχές που ήταν εντάξει να μην έχεις τελειώσει το σχολείο. Όμως, ποτέ δεν μού είπε κανείς τίποτα, κανείς δεν με έκανε να νιώσω άσχημα. Εγώ δεν ένιωθα καλά" απαντά. Ποιο ήταν το όνειρό της; Να γίνει αρχιτέκτονας.
Τα πράγματα όμως θα άλλαζαν ξανά. Ξανά λοιπόν pause. "Όταν ήταν περίπου έξι ετών το παιδί, χώρισα. Είχα προλάβει να ολοκληρώσω το Γυμνάσιο, αλλά όχι και να πάω στο Λύκειο. Ο πρώην σύζυγός μου είχε ζητήσει να σταματήσω, γιατί εκείνη την περίοδο έπρεπε να ταξιδεύει και εκείνος πολύ για τη δουλειά. Προφανώς δεν ήταν ο λόγος της διάστασης αυτό. Τώρα όμως, ούσα μόνη, έπρεπε να ρίξω το βάρος στην ανατροφή του παιδιού και σε όσα χρειαζόταν εκείνος, έπρεπε να προχωρήσει σωστά- αυτό που στερήθηκα εγώ" θα πει η Μαρία.
"Στο μεταξύ όμως άρχισαν να κλείνουν οι βιοτεχνίες της περιοχής. Πολλές μετέφεραν την έδρα τους στη Βουλγαρία για να επιβιώσουν. Τι να έκανα λοιπόν; Άλλαξα επάγγελμα και άρχισα να ασχολούμαι με την καθαριότητα" εξηγεί. Δύσκολη δουλειά, απαιτητική. Μια δουλειά που αρχίζει τα ξημερώματα και απαιτεί πολλή προσπάθεια μες στην ημέρα. Η Μαρία επικέντρωσε στην πορεία του παιδιού. Και οι προσπάθειες απέδωσαν… οικογενειακά, αφού ο γιός της πέρασε στο Οικονομικό Τμήμα του ΑΠΘ. Και έτσι μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη. "Δεν με πίκραινε που είχα σταματήσει εγώ, το μόνο που ήθελα ήταν να προχωρήσει εκείνος σωστά" τονίζει.
Το σύνδρομο του empty nest ήταν εκείνο που την επανέφερε στον δρόμο της. Για να μην είναι μόνη μες στο σπίτι, "γέμισε" τα απογεύματα με…σχολείο. Επέστρεψε στα θρανία και ξεκίνησε το Λύκειο. Στόχος της ήταν να πάρει το απολυτήριο. "Δεν έχανα ούτε ένα μάθημα, και στην παράδοση ήμουν πολύ συγκεντρωμένη. Ξυπνούσα τα χαράματα, δούλευα εντατικά, επέστρεφα σπίτι για λίγο να ξεκουραστώ και να κάνω ένα μπάνιο και μετά σχολείο" θυμάται η Μαρία.
Ήταν δύο καθηγήτριές της που της "έδωσαν τα φτερά", όπως λέει χαρακτηριστικά η ίδια για να συνεχίσει. Να συνεχίσει; Σε τι; Μα, στο Πανεπιστήμιο. Φόρτσαρε λοιπόν η Μαρία. Για φροντιστήριο; Ούτε λόγος. Μία εβδομάδα πήρε άδεια για να διαβάσει όσο προλάβαινε. Και πέρασε στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στη Σχολή Κοινωνικών, Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών. Έτσι, η Μαρία διαβάζει το βράδυ κι αγχώνεται για τα μαθήματα όπως κάθε καλή φοιτήτρια.
Τι σημαίνει για εκείνη αυτή η διαδρομή; "Το ότι τέλειωσα το σχολείο μού προσέφερε ολοκλήρωση. Είναι ένα προσωπικό στοίχημα, κι όταν κανείς το κερδίζει, νιώθει ωραία" σημειώνει.
"Και για αυτό μοιράζομαι την ιστορία μου: για να επιδιώξει κανείς τα όνειρα που έχει σε όποια ηλικία και αν είναι. Δεν μπόρεσα να γίνω αρχιτέκτονας, γιατί απαιτούσε άλλες βάσεις, όμως σπουδάζω και θέλω να προσφέρω" μας λέει η Μαρία. Όσο για το παιδί της βρίσκεται με υποτροφία στη Δανία. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε να πάει και εκείνη.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
