Η Δανάη Στράτου αυτή την εποχή συμμετέχει στην έκθεση "Tale of Two Cities", με έργα Ελλήνων και Αιγύπτιων καλλιτεχνών.
Ένα ακόντιο, ως γλυπτό στη αυλή του Μουσείου της Ακρόπολης, παραπέμπει όχι στο αρχαίο μας κλέος αλλά στο βλέμμα ψηλά, στο όραμα μιας νεαρής καλλιτέχνιδας που το φιλοτέχνησε πριν από χρόνια, ατενίζοντας το μέλλον της. Τελειόφοιτος τότε της Καλών Τεχνών, η Δανάη Στράτου, είδε σ' αυτό το τόσο αφαιρετικό και γλυπτικό όπλο, την ζωή της, το μέλλον της, το πρώτο της άλμα στην Τέχνη. Το επανεκθέτει τώρα, στην έκθεση "Tale of Two Cities", με έργα Ελλήνων και Αιγύπτιων καλλιτεχνών που επιχειρούν έναν πολιτισμικό διάλογο ανάμεσα στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια που διήρκησε χιλιάδες χρόνια. Συμμετέχουν επίσης οι Mahmoud Said, Papageorge, Κώστας Βαρώτσος, Omar Tousson, Said Badr και Karim El Hayawan. Γι' αυτήν την συμμετοχή της αλλά και για το πλούσιο έργο της μιλήσαμε με την Δανάη Στράτου που προφανώς παρακολουθεί πάντα το ακόντιο της στο υπερβατικό του ταξίδι.
Συστήστε μας το έργο που εκθέτετε στην έκθεση της Ακρόπολης. Με ποιο σκεπτικό το επιλέξατε; Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να εκπέμψετε με το συγκεκριμένο έργο;
ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΟΥ: Το έργο που εκτίθεται τώρα στην αυλή του Μουσείου της Ακρόπολης, είναι το "Javelin ΙΙ" (ακόντιο) αφού πρόκειται για την δεύτερη και μεγαλύτερη σε διαστάσεις εκδοχή του έργου που είχα καταθέσει στην πτυχιακή μου εργασία, τελειώνοντας την Σχολή Καλών Τεχνών. Πρόκειται για ένα ακόντιο έτσι όπως το ξέρουμε από τον αθλητισμό αλλά σε μια πιο γλυπτική και αφαιρετική φόρμα που στηρίζεται σ' έναν κάθετο άξονα και μια επίπεδη βάση. Το είχα εμπνευστεί ως στοιχείο της νεότητάς μου και των ονείρων μου αφού τότε ξεκινούσα τα πρώτα μου βήματα στον κόσμο της τέχνης που τόσο επιθυμούσα. Αλλά ήταν και η εποχή που η Σοφία Σακοράφα είχε κάνει παγκόσμιο ρεκόρ σ αυτό το άθλημα. Η ομορφιά της και η δυναμικότητά της με είχαν επίσης εμπνεύσει για αυτό το γλυπτό.
Το παρουσίασα πάλι στην συγκεκριμένη έκθεση επειδή το θέμα της όπως το σκέφτηκαν οι Αιγύπτιοι διοργανωτές της είναι "Tales of Two Cities" , της Αθήνας και της Αλεξάνδρειας και η επανασύνδεσή τους και πάλι μετά από τόσους αιώνες. Η έκθεση στη συνέχεια θα μεταφερθεί στην Αλεξάνδρεια και πρέπει να σας πω πως τώρα, εδώ στην Αθήνα, το ακόντιο σκοπεύει την Αλεξάνδρεια ενώ εκεί, θα σκοπεύει την Αθήνα. Αυτός ο συμβολισμός σκέφτηκα ότι θα ενώσει τις δυο ιστορικές πόλεις γι αυτό και επέλεξα αυτό το έργο για την συγκεκριμένη έκθεση.
Μιλώντας λίγο γενικότερα για το έργο σας, τι θέλετε να εισπράττει ο θεατής του από την θέα του, τι θα σας ενδιέφερε να "παίρνει μαζί του" φεύγοντας από μια έκθεση σας.
Αυτό είναι κάτι που με απασχολούσε πάντα γι αυτό και προσπαθώ με όποιο τρόπο μπορώ να εντάξω τον θεατή μέσα στο έργο μου για να συμμετέχει όχι μόνο νοητικά και πνευματικά αλλά ακόμη και σωματικά μετατρέποντας την πρόσληψη του έργου σε μια προσωπική του εμπειρία. Δεν θέλω να είμαι εγώ αυτή που θα του υποδείξει τι να πάρει μαζί του φεύγοντας αλλά να είναι ο ρυθμός του έργου που θα τον προκαλέσει να αναπτύξει μια σχέση μαζί του. Όλα τα έργα μου διαθέτουν έναν ρυθμό ως απαραίτητο στοιχείο για να διευκολύνουν την οικειοποίηση τους από τον επισκέπτη, ένα ρυθμό που μπορεί να είναι ακόμη και σωματικός.
Φέρνοντας παραδείγματα μέσα από τα έργα μου, το "The River of Life" που είναι επτά ταυτόχρονες προβολές με την ροή επτά ποταμών, διέθετε αυτή ακριβώς την ροή που σε έβαζε μέσα στο έργο, ενώ το "Globalising Wall" διέθετε μια συνεχή προβολή εικόνων σαν να βλέπεις τον κόσμο από ένα βαγόνι τρένου. Και αυτή ακριβώς η παράθεση ήταν ο ρυθμός του έργου που σου τραβούσε την προσοχή και την σκέψη. Και ο ήχος, η ηχητική σύνθεση φυσικά που την χρησιμοποιώ συχνά στα έργα μου, δημιουργεί τον δικό της ρυθμό για να μπει ο θεατής στο περιεχόμενο τους και να το απολαύσει. Θεωρώ ότι η δουλειά μου απευθύνεται στους πάντες, σ ένα παιδί ή σ ένα ενήλικα, ακόμη και σ αυτούς που δεν έχουν επαφή με την τέχνη, έτσι ώστε ο καθένας να δημιουργεί την δική του σχέση και την δική του εμπειρία, κατακτώντας τελικά το έργο με όποιον τρόπο μπορεί.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η αποστολή της (σύγχρονης) τέχνης στην εποχή μας που μοιάζει να είναι χαοτική και παραδομένη σε μια μάλλον αδιέξοδη ψηφιακή χοάνη.
Πιστεύω ότι η τέχνη είναι μια πρωτογενής και διαχρονική ανάγκη για τον άνθρωπο και είναι αυτό ακριβώς που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα άλλα όντα. Το βλέπουμε στα Κυκλαδικά Ειδώλια, το βλέπουμε στις σπηλαιογραφίες παντού στη γη. Προφανώς νιώθαμε την ανάγκη να εκφραστούμε μέσα από την ζωγραφική, την γλυπτική, τον χορό…και αυτή η ανάγκη συνεχίζεται. Όσο υπάρχει ανθρωπότητα, η τέχνη θα συνεχίσει να υφίσταται και να αποτυπώνεται. Φυσικά κάθε εποχή είχε την δική της σχέση με την τέχνη. Άλλοτε την ευνοούσε, άλλοτε την περιόριζε, όμως αυτό δεν την σταμάτησε ποτέ. Γι αυτό και η τέχνη περιγράφει και αποτυπώνει την ιστορία της ανθρωπότητας. Πιστεύω ότι θα συνεχίσει να υπάρχει παράλληλα με τον άνθρωπο και πέρα από την Τεχνητή Νοημοσύνη και τις όποιες εφαρμογές της. Είναι και αυτή ανθρώπινο δημιούργημα και δεν θα αυτονομηθεί ποτέ. Φυσικά η κακή χρήση της απειλεί και την δημοκρατία, και την ειρήνη και την ίδια την ζωή. Αλλά πιστεύω στην πρωτογενή ανάγκη του ανθρώπου να είναι δημιουργικός, να δίνει λύσεις και να παράγει πάντα τέχνη ως απάντηση σε όλα.
Σύμφωνα με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Vital Space που έχετε συν-ιδρύσει, θεωρείται ότι τα έργα τέχνης μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο". Μήπως αυτό περιορίζει το εύρος της, προσδίδοντάς της έναν διδακτικό χαρακτήρα; Μια "χρησιμότητα" ή ακόμη και μια πρακτικότητα;
Αυτό είναι ένα σημαντικό ερώτημα και δικαίως τίθεται κάθε φορά. Προσωπικά δεν πιστεύω καθόλου στην διδακτικότητα της τέχνης, αντίθετα μάλιστα, μ' ενδιαφέρει και το επιδιώκω το έργο μου να είναι ανοικτό σε πολλές και διαφορετικές ερμηνείες και βεβαίως να επιδιώκει τον διάλογο με τον θεατή. Αντιλαμβάνομαι το έργο τέχνης σαν μια δυνατότητα να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, μέσα από αυτό το ίδιο, από την δυνατότητα του να φωτίσει και να αποκαλύψει τα θετικά στοιχεία του θεατή του, τα πλέον ανθρώπινα, συμβάλλοντας στην πληρέστερη "περιγραφή" της εποχής και της ιστορικής στιγμής. Θα έλεγα ότι το έργο εισχωρεί μέσα μας ερήμην των αντιστάσεών μας ή της αναλυτικής μας σκέψης, και πέρα από διδακτισμούς και νουθεσίες. Μέσω της ενσυναίσθησης μας βοηθάει να καταλάβουμε καλύτερα τα φαινόμενα και αν μπορούμε να ξεκινήσουμε ατομικά ή συλλογικά, εκείνες τις δράσεις που χρειάζονται για να φτάσουμε σε κάτι καλύτερο.
Διάβασε περισσότερα στο madamefigaro.gr
