Η Πάολα Κορτελέζι, δημιουργός της ταινίας, είναι διάσημη ηθοποιός, σκηνοθέτρια και τραγουδίστρια στην Ιταλία που επιφύλαξε στη χώρα της μια μεγάλη έκπληξη: την ταινία "Πάντα υπάρχει το αύριο". Το έργο έσπασε κυριολεκτικά τα ταμεία εξοβελίζοντας τα μεγαθήρια του Χόλιγουντ, Barbie και Οπενχάιμερ από την πρώτη θέση.
Γιατί η Κορτελέζι (σκηνοθέτρια, σεναριογράφος και πρωταγωνίστρια της ταινίας) έβαλε ένα επικό στοίχημα και το κέρδισε. Πώς; Παίζοντας. Παίζοντας με τα στερεότυπα που έχουμε όλοι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, παίζοντας με τη φόρμα της ταινίας καθώς αναπολεί το νεορεαλιστικό στιλ των μεγάλων Ιταλών μαιτρ για να προτείνει στο κοινό μια πολύ μοντέρνα ταινία και παίζει βέβαια αριστοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει πως μία ιστορία ενδοοικογενειακής βίας θα μπορούσε να διακωμωδηθεί; Το "Πάντα υπάρχει το αύριο" είναι μια βαθιά αισιόδοξη ταινία που μιλάει για την ελπίδα και το δικαίωμα κάθε γυναίκας σ’ ένα καλύτερο αύριο και για τη δύναμή της να το κατακτήσει προτείνοντας μάλιστα πολύ πονηρά, τον τρόπο, στο τέλος. Εκεί που η καρδιά των θεατών κοντεύει να σπάσει από την αγωνία.
Βρισκόμαστε στη Ρώμη του 1946. Σε μια Ιταλία βυθισμένη στην ήττα της, μες στη φτώχεια, με τους ανθρώπους να προσπαθούν να βρουν και πάλι τον βηματισμό τους υπό την επίβλεψη των αμερικανικών δυνάμεων, νέων στρατιωτών δηλαδή που ονειρεύονται κι εκείνοι τους δικούς τους. Σε δυο κάμαρες ζει η Ντέλια και ο σύζυγός της Ιβάνο με τα τρία τους παιδιά, μια μεγαλύτερη κόρη, της "παντρειάς" και δύο μικρότερα αγόρια, αθώους εκκολαπτόμενους δυνάστες. Μαζί τους και ο άρρωστος πατέρας του Ιβάνο, ακόμη χειρότερος και από τον γιό του. Γιατί ο γιος του είναι "ο άντρας ο πολλά βαρύς". Το στερεότυπο που άντρα "παλαιάς κοπής" που απαιτεί μια δούλα στο σπίτι, για την οποία δεν έχει προφανώς ούτε έναν καλό λόγο, αντ’ αυτού την χτυπά και την υποτιμά. Το έχουμε δει στη γενιά των παππούδων μας αυτό το στιλ που σήμερα φαίνεται παρωχημένο έως και γελοίο, αλλά δυστυχώς η ειδησεογραφία μας αποδεικνύει πως καλά κρατεί. Ο Ιβάνο που "κουράζεται", όταν βλέπουμε την Ντέλια να δουλεύει τετραπλά μέσα και έξω από το σπίτι. Ο Ιβάνο που θα εισπράξει τα λεφτά από τη σύζυγο και την κόρη του για να πάει "να παίξει χαρτιά" περφουμαρισμένος από την ίδια του τη γυναίκα που οφείλει και να τον ντύσει και να τον στολίσει. Ο Ιβάνο που ορίζει τους κανόνες, ο Ιβάνο έτοιμος διαρκώς να βιαιοπραγήσει. Ο Ιβάνο που όμως δεν θα συμπαθήσει το κοινό ούτε για μια στιγμή μέσα από το βλέμμα της Κορτελέζι.
Έπειτα, είναι η Μαρτσέλλα, η κόρη του ζευγαριού, ένα τριαντάφυλλο που ανθίζει, βαθιά ερωτευμένη με έναν νεαρό ανώτερης από τη δική τους τάξη. Ένα "θαύμα" για όλη την οικογένεια θα ήταν αυτός ο γάμος. Η Μαρτσέλλα που κακίζει τη μητέρα της για το γεγονός ότι υπομένει την άθλια συμπεριφορά του πατέρα της. Ένα κορίτσι που περιμένει διακαώς από το θηλυκό της πρότυπο να αλλάξει τον δρόμο, για να περπατήσει κι εκείνη σε αυτόν. Δεν ξέρει όμως τι είναι διατεθειμένη να κάνει η μητέρα της όταν αντιλαμβάνεται πως και ο νεαρός είναι ένας ακόμη άνδρας της εποχής που θέλει την κόρη της "δική του", "μόνο για εκείνον" (ξέρουμε καλά πια πόση βία υπόσχεται αυτή τη φράση).
Η Ντέλια όμως μέσα της έχει λόγο να ελπίζει. Έναν παλιό παιδικό έρωτα που συναντά στον δρόμο της και της λέει: "μια στιγμή γύρισα το βλέμμα μου αλλού και σε έκλεψε εκείνος". Ένας άνδρας που μοιάζει διαφορετικός και που τώρα ετοιμάζεται να φύγει στον Βορρά να βρει μια καλύτερη δουλειά, μα δεν βρίσκει τα λόγια για να της πει όσα θέλει. "Αν δεν μπορείς να τα πεις, γράψε μου γράμμα". Κάποια στιγμή, η Ντέλια όντως θα λάβει έναν φάκελο με το δικό της όνομα και θα το φυλάξει σαν θησαυρό. Στο δικό της κουτάκι, με τα ελάχιστα χρήματα που κατορθώνει να βάζει στην άκρη κρυφά. "Μα πώς λες ότι κλέβεις χρήματα;" την ρωτάει η φίλη της (ένας υπέροχος δεύτερος χαρακτήρας στην ταινία) "αφού τα βγάζεις εσύ;". Καλό το ερώτημα.
Η Κορτελέζι δημιουργεί ένα αυθάδικο διαμαντάκι. Τολμά όπως έχει επιτραπεί μόνο σε άνδρες σκηνοθέτες να τολμήσουν, έχει το θάρρος να αποδώσει τη σκηνή της βίας ως χορογραφία, ενώ αποδίδει συγκλονιστικά την ερωτική συνεύρεση του Ιβάνο και της Ντέλιας, μεταξύ άλλων. Χαρίζει όμως και γέλιο. Όπως άλλωστε έχει δηλώσει η ίδια, "το χιούμορ μπορεί να είναι ένα όχημα για να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία που διαφορετικά θα απωθούσε τον κόσμο. Θέλαμε οι άνθρωποι να γελούν όσο είναι στον κινηματογράφο και αργότερα να σκεφτούν μετανιωμένοι "Θεέ μου, δεν έπρεπε να χαμογελάσω με αυτό”!".
Και μας χαρίζει την πιο ωραία ανατροπή που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, υπενθυμίζοντάς μας πιο είναι πραγματικά το απόλυτο όπλο των γυναικών.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
