Χαίρονται -ή κάνουν ότι χαίρονται- στη Νέα Δημοκρατία επειδή σε όλες τις δημοσκοπήσεις η απόσταση από το δεύτερο κόμμα παραμένει 15%, ίσως και κάπως παραπάνω. "Στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές" υπολογίζουν "θα θέσουμε τα κρίσιμα διλήμματα. Θα αυξήσουμε τη συσπείρωση των ψηφοφόρων μας. Θα πιάσουμε και με λίγη τύχη θα ξεπεράσουμε το 33% του 2019."
Στη θέση τους θα ανησυχούσα. Θα κοίταζα πέρα από τις τρέχουσες κομματικές επιδιώξεις μου, τη μεγάλη εικόνα. Και θα συνειδητοποιούσα πως στην Ελλάδα διαμορφώνεται ένας καινούργιος αντισυστημισμός, πιο ύπουλος, πιο επικίνδυνος από ό,τι έχουμε ζήσει ποτέ στο παρελθόν.
Από τη χρεοκοπία του 2010 μέχρι την κωλοτούμπα του 2015, οι δυνάμεις που κατήγγελλαν το "σύστημα" και επαγγέλλονταν την ανατροπή του, ο Σύριζα κατά βάση του Αλέξη Τσίπρα, άρθρωναν έναν λόγο ανεδαφικό, εμπρηστικό, διχαστικό, ο οποίος ωστόσο παρέμενε πολιτικός. Μιλούσαν επί της ουσίας, με επιχειρήματα που μπορούσε κανείς να τα συζητήσει και να τα αντικρούσει. Έταζαν λαγούς με πετραχείλια, πως θα χτυπάνε το ταμπούρλο και οι διεθνείς αγορές θα χορεύουν. Και εσύ απεδείκνυες -σε ώτα, έστω, μη ακουέντων- γιατί αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο. Υπόσχονταν ότι θα αυξήσουν τους μισθούς και τις συντάξεις, πως θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ – "με τι λεφτά;" τους ρωτούσες "πώς θα γεμίσετε τα άδεια ταμεία;" Ακόμα και ο παρολίγον μοιραίος Βαρουφάκης έλεγε ένα παραμύθι με αρχή, μέση και τέλος. Σού έδινε τη δυνατότητα να το αποδομήσεις.
Σήμερα; Σήμερα ο Σύριζα μεταλλάσσεται με ταχύτητα ιλιγγιώδη σε ένα αλλόκοτο τσίρκο. Ανοίγει τις διαδικασίες για την επιλογή υποψηφίων για τις ευρωεκλογές και εκδηλώνουν ενδιαφέρον οι πιο απροσδόκητες φάτσες. Κάποιοι που έχουν κάνει καρριέρα στα μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης. Ο γιός ενός επιχειρηματία νυχτερινών κέντρων, ολίγον ηθοποιός, ολίγον παίκτης ριάλιτι, καλοφτιαγμένο -ούτε συζήτηση- το παλικάρι πλην εύκολα θα υποψιαζόσουν ότι απλώς είδε φως και μπήκε.
Στο κέντρο της σκηνής το "one man show" του Στέφανου Κασσελάκη. Ο οποίος μας έχει βγάλει ψεύτες. Μας έχει κόψει το γέλιο. Διότι εμείς το νομίζαμε αυτονόητο ότι ο κόσμος θα τον έπαιρνε με τις ντομάτες βλέποντας τον να ακκίζεται σε κάθε ευκαιρία, να εργαλοποιεί τα πάντα, την παρωδία στρατιωτικής θητείας, το σκυλάκι του, την ερωτική του ταυτότητα ακόμα-ακόμα - εκεί οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι, πιστεύαμε, θα αγανακτούσαν. Και όμως… Αυτό το νούμερο -δεν θα φοβηθώ τη λέξη-, που οι πολιτικές του θέσεις είναι από αφελέστατες μέχρι εξοργιστικές, που έφτασε σε σημείο να υποστηρίξει την ευγονική, "θέλουμε με τον Τάιλερ δυό γιούς που να μας μοιάζουν", αυτό το νούμερο κάνει γκελ! Έχει εντυπωσιακή πέραση, λένε κατ’ιδίαν οι δημοσκόποι, ιδίως στα μεσαία στρώματα και προπαντός στις γυναίκες. Παίρνει ψήφους ακόμα και από τον Βελόπουλο!
Διόλου παράξενο το τελευταίο. Οι θέσεις του Κασσελάκη έχουν συχνά οσμή άκρας, τραμπικής, δεξιάς. Για να μην πω φασισμού, όταν ιδίως μιλάει για την "αδιαμεσολάβητη σχέση του λαού με τον ηγέτη".
Και ο Βελόπουλος εντούτοις καλά κρατεί. Σε περοχές της Βόρειας Ελλάδας έχει, μαθαίνω, κλειδώσει τη δεύτερη θέση. "Αγάντα μην έρθει στις ευρωεκλογές τρίτος ο Βελόπουλος και τέταρτο το Πασόκ…" μού έλεγε τις προάλλες μια εξαιρετικά έμπειρη δημοσιογράφος. Δεν πάει να θυμίζουμε εμείς το φάρμακο της φαλάκρας και τις επιστολές του Ιησού.
Τα παιδία παίζει; Οι πολίτες το έχουν ρίξει στην πλάκα; Θα ψηφίσουν όποιον τους διασκεδάζει περισσότερο;
Προσωπικά δεν θα είχα καμία αντίρρηση. Αρκεί η χώρα να είχε λύσει τα βασικά της προβλήματα, να είχε μπει το νερό για τα καλά στο αυλάκι, και να είχαμε άρα την πολυτέλεια να στέλνουμε στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο παράξενα πουλιά με ταλέντο κονφερασιέ. Στην Ελβετία, ο διάλογος είχε προ λίγων ετών ανάψει για το εάν πρέπει ή όχι οι κτηνοτρόφοι να κόβουν τα κέρατα των αγελάδων. Είχε διεξαχθεί και δημοψήφισμα με αυτό ακριβώς το ερώτημα. Στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε, δυστυχώς, ασύγκριτα σοβαρότερα προβλήματα.
Η διαχειριστική επάρκεια, η ικανότητα να φέρνει σε πέρας το κυβερνητικό έργο - έστω και με ασύγγνωστα λάθη και ύποπτες ενδεχομένως παραλείψεις- αποτελεί το ισχυρότερο επιχείρημα της Νέας Δημοκρατίας. Και τον πιο πειστικό ισχυρισμό του Πασόκ για τη διεκδίκηση της δεύτερης θέσης.
"Εμείς, με όλα μας τα στραβά, είμαστε επαγγελματίες της πολιτικής. Περιλαμβάνουμε στους κόλπους μας -για το αλατοπίπερο- και μερικούς καραγκιόζηδες. Δεν δίνουν όμως εκείνοι τον τόνο. Από τον Κυριάκο Πιερρακάκη στο υπουργείο Παιδείας μέχρι τον Γιάννη Μανιάτη στο ευρωψηφοδέλτιο του Πασόκ, από τον Θοδωρή Λιβάνιο ως τη Ρόζα Βρεττού, διαθέτουμε στελέχη σοβαρά και καταρτισμένα. Πέραν ημών το χάος. Με εξαίρεση το ΚΚΕ, το οποίο ωστόσο στον δικό του πλανήτη, και τον "Κόσμο" του Πέτρου Κόκκαλη που -φευ- δεν καταγράφεται καν ακόμα στις δημοσκοπήσεις… Τι έχουμε άρα να φοβηθούμε;"
Το χάος έχουν να φοβηθούν. Την αντισυστημική ψήφο που αποτάσσεται τη στοιχειώδη λογική, χλευάζει την πραγματικότητα και μετατρέπει τον δημόσιο χώρο σε ένα "freak show". Για να κερδίσει ο πιο φανταχτερός. Που είναι συνήθως και ο πιο ανισόρροπος.
Το είδαμε το 2016 στην Αμερική, κινδυνεύουμε να το ξαναδούμε στις προεδρικές εκλογές του 2024. Το είδαμε σχετικά πρόσφατα στην Αργεντινή. Εκεί ο Χαβιέρ Μιλέι, ο υποψήφιος με το αλυσσοπρίονο, θριάμβευσε υποσχόμενος ότι θα κλείσει την κεντρική τράπεζα και θα καταργήσει το εθνικό νόμισμα. Από την πρώτη μέρα της θητείας του, ξεκίνησε τις "θεραπείες-σοκ" με αποτέλεσμα ο πληθωρισμός να διπλασιαστεί, τα ποσοστά φτώχειας να εκτιναχθούν, ο λαός να βγει στους δρόμους. Με την εξαίρεση του Έλον Μασκ, ο οποίος διέκοψε -δήλωσε- τη σεξουαλική πράξη για να παρακολουθήσει μια ομιλία του, ουδείς άλλος αισιοδοξεί για την πορεία της Αργεντινής όσο κρατάει ο Χαβιέρ Μιλέι το τιμόνι.
Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή, θα μού πείτε. Είστε απολύτως σίγουροι ότι δεν κινδυνεύει να γίνει εάν σε κάποια φάση ζοριστούν υπερβολικά οι πολίτες και αποφασίσουν να βουτήξουν όχι στο κενό αλλά στο τραμπολίνο του τσίρκου; Ο Θεός να μας φυλάει.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας.
Πηγή: The Capital
