Το 2023 ήταν αναμφισβήτητα η χρονιά της Σάντρα Χιούλερ, αφού πήγε στο Φεστιβάλ των Καννών με δύο ταινίες (Ανατομία μιας πτώσης της Ζιστίν Τριέ και Ζώνη ενδιαφέροντος του Τζόναθαν Γκλέιζερ) και έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα για την πρώτη και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής για τη δεύτερη.
Παρ’ όλα αυτά, για τους περισσότερους η Σάντρα Χούλερ παραμένει μια άγνωστη, ένα αίνιγμα. Όσα γνωρίζουμε για εκείνη χωράνε σε μια μικρή παράγραφο: Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία και ήταν 10 ετών όταν είδε να πέφτει το τείχος του Βερολίνου. Στα 28 της έκανε εντυπωσιακή είσοδο στο γερμανικό σινεμά κερδίζοντας, το 2006, την Αργυρή Άρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για τον ρόλο της στην πρώτη της κινηματογραφική ταινία, το Requiem του Hans-Christian Schmid.
"Όταν η ταινία προσκλήθηκε στο φεστιβάλ, όλη η ομάδα ήταν σε τρομερή ευφορία, εκτός από εμένα" λέει. "Δεν ήξερα τι είναι η "Μπερλινάλε”. Δε γνώριζα ότι το Βερολίνο είχε ένα τόσο μεγάλο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου". Για εκείνη τότε η ζωή της ήταν το θέατρο, στο οποίο είχε αφιερώσει 12 χρόνια. Ακόμα όμως κι αν θυμάται αυτή την πρώτη συμμετοχή της σε φεστιβάλ σαν ένα αστείο, τους τελευταίους έξι μήνες η Σάντρα Χούλερ έχει προσκληθεί σε όλα τα φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο και πλέον στρέφει το βλέμμα στα Όσκαρ. Έχει καμιά ευκαιρία να κερδίσει το πρώτο της; Ναι, λένε οι πιο έμπειροι σινεκριτικοί.
Οι υποψηφιότητές της στα Gotham (τα βραβεία των κριτικών της Νέας Υόρκης) και στις Χρυσές Σφαίρες (όπου η ίδια δεν κέρδισε για την ερμηνεία της, αλλά η Ανατομία μιας πτώσης πήρε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας) τη βάζουν για τα καλά στο παιχνίδι. Την απασχολεί αυτό; Φαίνεται να υπάρχει κάτι μέσα της που αντιστέκεται και της υπενθυμίζει ότι η ζωή βρίσκεται αλλού.
Τη συναντήσαμε ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό στο σπίτι της στη Λειψία μαζί με τη μικρή της κόρη. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο σκύλος ήθελε να βγει έξω, μετά να μπει μέσα, μετά να ξαναβγεί και οι δικές του αιτήσεις ήταν αυτές που έδωσαν τον ρυθμό στην κουβέντα μας.
Πώς ήταν αυτά τα δύο τελευταία χρόνια;
Έχεις δίκιο, δεν ήταν μια χρονιά τρελή, αλλά δύο! Η εντύπωση, αν όχι η βεβαιότητα, ότι συμμετείχα σε κάτι ιδιαίτερο ξεκίνησε πριν από τις Κάννες. Τώρα, εδώ στο σπίτι μου, κοιτάζω το χιόνι που πέφτει πυκνό και ξαφνικά έχω την αίσθηση ότι μπορώ να αρχίσω να κοιτάζω προς τα πίσω. Δεν είναι κάτι που συνηθίζω να κάνω, δεν είναι στον χαρακτήρα μου, αλλά τώρα το χιόνι το επιτρέπει, είναι κι αυτή η συνέντευξη... Τι συνέβη, λοιπόν; Μια καταιγίδα... Έτσι το αισθάνομαι. Μια υπέροχη καταιγίδα, στην οποία είχα την τύχη να εμπλακώ, αλλά καταιγίδα σίγουρα. A wild year.
Θέλεις να πεις "έντονο";
Ας πούμε ότι αυτή η χρονιά ήταν μαγική. Και τα δύο σενάρια ήρθαν σ’ εμένα με διαφορετικό τρόπο. Η Ζιστίν μου έδωσε το δικό της απευθείας. Διάβασα το σενάριο της Aνατομίας μιας πτώσης μονομιάς, σε ένα απόγευμα, και το βράδυ απάντησα με e-mail ότι ήθελα να το κάνω. Δέχτηκα γιατί το σενάριο είναι εκπληκτικό, αλλά και γιατί είχε σε πολλά σημεία προκλήσεις για μένα.
Η πρώτη ήταν το ότι έπρεπε να παίξω σε μια γλώσσα που δεν είναι δική μου, κάτι που ήθελα να αντιμετωπίσω... Ο χαρακτήρας δεν είναι διάφανος, και αυτό επίσης δε συναντάται τόσο συχνά. Κι όμως, κανείς μας δεν είναι ξεκάθαρος. Προσωπικά, έχω μια κλίση προς την ασάφεια.
Διάβασε περισσότερα στο madamefigaro.gr
