Αυτό και αν είναι ο ορισμός του My funny Valentine. O Ανδρεάς Πολυζωγόπουλος θα ανέβει στη σκηνή του Half Note με την τρομπέτα του, παρέα με τον Γιώργο Κοντραφούρη στο πιάνο και τον Κώστα Κωνσταντίνου στο κοντραμπάσο για να αποτίσουν φόρο τιμής στον σπουδαίο Chet Baker που καθόρισε τον ρου της τζαζ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια εκπληκτική βραδιά σε μια ταράτσα του Μετς σε ένα Sofar event (σ.σ: μυστικές συναυλίες). O Πολυζωγόπουλος με την απίστευτη τρομπέτα του και ηλεκτρονικούς ήχους για συνοδεία, στο βάθος η Ακρόπολη. Μια εμπειρία τόσο σπουδαία που με έκανε να νιώσω φευγαλέα σα μέρος μιας μεγαλύτερης πραγματικότητας.
O Ανδρέας Πολυζωγόπουλος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα νέα κεφάλαια στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σύγχρονη Ελληνική, και όχι μόνο, jazz σκηνή. Γεννημένος σ’ ένα μικρό χωριό της Ηλείας ξεκίνησε την πορεία του στη μουσική παίζοντας κιθάρα, μέχρι που ανακάλυψε στα 18 του, την τρομπέτα. Σπούδασε jazz τρομπέτα στο κονσερβατόριο του Amsterdam, πλάι σε ονόματα όπως ο Paolo Fresu & ο Markus Stockhausen. Από τα πρώτα του βήματα ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος έδειξε ότι είναι ξεχωριστός και το 2008 ηχογραφεί το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο "Perfumed Dreams” με το μουσικό σχήμα του Poly Quartet και κερδίζει την πρώτη θέση στον διαγωνισμό Motives For Jazz του Βελγίου. Το 2010 θα γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ορχήστρας Τζαζ Νέων.
Έχει ηχογραφήσει 5 προσωπικά άλμπουμ και συμμετάσχει σε περίπου 60 ηχογραφήσεις μέχρι σήμερα. Τα τελευταία χρόνια περιοδεύει και διακρίνεται στο εξωτερικό, σε club και μεγάλα Φεστιβάλ. Έχει συνεργαστεί με τους Jaques Morelembaum, Michel Portal, Tony Lakatos, Gunter "Baby” Sommer, Mode Plagal, Ψαραντώνη, Σαβίνα Γιαννάτου, Μαρία Φαραντούρη, Dulce Pontes, Δημήτρη Καλαντζή, Βαγγέλη Κατσούλη, Γιώργο Κοντραφούρη, Τάκη Μπαρμπέρη, Θαν. Παπακωνσταντίνου κ.α.
Τώρα, η τρομπέτα του θα υποκλιθεί στον "ποιητή της τζαζ", όπως θα τον χαρακτηρίσει ο Πολυζωγόπουλος.
-Στις 14 Φεβρουαρίου θα αποτίσετε φόρο τιμής σ’ έναν θρύλο της τζαζ. Πώς θα περιγράφατε το σύμπαν του και τι συγκινεί ιδιαίτερα εσάς προσωπικά;
Ο Miles Davis ήταν για μένα ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω τρομπέτα αλλά όσο περνούν τα χρόνια νιώθω όλο και περισσότερο πιο κοντά στον Chet Baker. Έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια στο Άμστερνταμ, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες, ήρθα σε επαφή με μουσικούς που είχαν παίξει πολύ μαζί του και μου διηγήθηκαν διάφορες ιστορίες. Επίσης ο Chet ζούσε και ήταν πολύ ενεργός σε αυτές τις τρεις πόλεις κι έτσι και για μένα ήταν διαφορετική εμπειρία να ακούω έναν δίσκο του περπατώντας μια συννεφιασμένη μέρα στις Βρυξέλλες. Αυτό νομίζω τον έφερε ακόμα πιο κοντά μου. Στο μουσικό κομμάτι τώρα, ο Chet είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της τζαζ! Ο ήχος του, η απλότητά του, οι μελωδίες και τα κομμάτια που επιλέγει παίξει, η ειλικρίνειά του, με ενέπνευσαν από νωρίς και μου έδειξαν τον δρόμο για να βρω κι εγώ τη δική μου φωνή. Ακούγοντάς τον μπαίνω σε μια ιδιαίτερη κατάσταση και γι'αυτό έχω ονομάσει και το πρότζεκτ "Chet's Mood".
-Πώς θα προσεγγίσετε το αφιέρωμα και τι πιστεύετε ότι φέρνει ο καθένας από τους τρεις σας σε αυτή τη μουσική στιγμή;
Είναι τεράστια χαρά μου να παρουσιάζω αυτό το υλικό με τον Γιώργο Κοντραφούρη στο πιάνο και τον Κώστα Κωνσταντίνου στο κοντραμπάσο. Έχουν βαθιά γνώση της τζαζ είναι πολύ ανοιχτοί σε ιδέες και "cool", μια λέξη που χαρακτήριζε και το παίξιμο του Chet.
Τελευταία μου αρέσει πολύ να παίζω χωρίς τύμπανα και μάλιστα επέλεξα να ηχογραφήσω και το τελευταίο μου άλμπουμ με ένα τέτοιο σχήμα. Αν δείτε την δισκογραφια του Chet τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά χωρίς τύμπανα. Λέει σε μια συνέντευξή του πως προτιμούσε να παίζει έτσι, χωρίς τους "περιττούς" ήχους των πιατινιών ... Αλήθεια είναι πως με ένα τέτοιο σχήμα ακούγεται η κάθε λεπτομέρεια, παίζουμε σε πιο χαμηλές εντάσεις και είμαστε πιο συγκεντρωμένοι στο ρυθμό.
-Τι σας έχει προσφέρει η jazz ως μονοπάτι στη ζωή σας;
Η jazz σα μουσικό στυλ μου προσφέρει την απόλυτη ελευθερία! Μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράζομαι όπως ακριβώς νιώθω την κάθε στιγμή. Βέβαια για να φτάσω στο σημείο αυτό έχω μελετήσει και συνεχίζω να μελετώ άπειρες ώρες, αλλά αυτό μου αρέσει γιατί νιώθω πολύ τυχερός που έχω βρει κάτι που αγαπώ τόσο πολύ. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ πως και πολλές από τις επιλογές μου στη ζωή έχουν να κάνουν με την ελευθερία και την λήψη αποφάσεων την τελευταία στιγμή, χωρίς προγραμματισμό, άρα υπάρχει μια ταύτιση. Πέρα απ' αυτό όμως η jazz μου δίνει τη δυνατότητα να συναναστρέφομαι με καταπληκτικούς, δημιουργικούς ανθρώπους, να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέες μουσικές και μέρη. Διώχνει τη ρουτίνα από την καθημερινότητά μου.
-Πώς βλέπετε να εξελίσσεται η σκηνή της jazz τα τελευταία χρόνια;
Με τα χρόνια κι επειδή η τζαζ διδάσκεται πλέον στα πανεπιστήμια, νιώθω πως έχει γίνει αρκετά εγκεφαλική μουσική και έχει χαθεί λίγο το αγνό συναίσθημα που βρίσκεται στα blues και είναι κύριο συστατικό της. Η ανάγκη των μουσικών να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο πολλές φορές τους οδηγεί σε πιο πολύπλοκα μονοπάτια με αποτέλεσμα να δημιουργούν μουσική για μουσικούς. Στην Ευρώπη υπάρχει περισσότερος λυρισμός και αυτός είναι και ο δρόμος που μου ταιριάζει κι έχω επιλέξει.
-Στο τελευταίο σας άλμπουμ υπάρχουν και κομμάτια που αποτελούν αναφορά και στη γενέτειρά σας, στους ανθρώπους σας. Είστε παράλληλα ένας καλλιτέχνης που έχει ταξιδέψει πολύ, έχει ζήσει στο εξωτερικό. Επηρεάζουν τον ήχο, αλλά και την προσωπικότητά σας οι τόποι; Νιώθετε για παράδειγμα πως ίσως ήταν διαφορετικός ο ήχος σας αν είχατε μείνει στο Άμστερνταμ;
Σίγουρα επηρεάζουν αλλά νομίζω ότι τα παιδικά βιώματα είναι πολύ σημαντικά. Ήδη από την εποχή που σπουδαζα στο Άμστερνταμ, αναζητώντας τον ήχο μου, ένιωθα πως το "χρέος" μου - όπως λέει κι ο Καζαντζάκης στην Ασκητική - είναι να παίζω κι ο κόσμος να μπορεί να μυρίσει τη θάλασσα. Αυτό με οδηγεί από τότε στο ηχοχρωματικό ταξίδι της τρομπέτας και είναι απόρροια της παιδικής μου ηλικίας. Αν είχα γεννηθεί και μεγαλώσει στο Άμστερνταμ σ' ένα αστικό περιβάλλον, τότε πολύ πιθανό να έπαιζα διαφορετικά.
-Η μουσική σας έχει επηρεαστεί και από τις πνευματικές σας αναζητήσεις. Πώς ξεκίνησε αυτό το "ταξίδι"; Της ενδοσκόπησης, του διαλογισμού; Τι περιλαμβάνει και πώς το φροντίζετε;
Ξεκίνησε το 2002 όταν πρωτοάκουσα ζωντανά τον Markus Stockhausen σε μια εκκλησία στην Ουτρέχτη. Μετά από μία μαγική συναυλία, του ζήτησα να κάνω μερικά μαθήματα μαζί του και του περιέγραψα κάτι που μου είχε συμβεί ακούγοντας τη μουσική του μερικά χρόνια πριν. Με είχε πάρει ο ύπνος ακούγοντας ένα άλμπουμ του και όταν ξύπνησα μερικά λεπτα αργότερα, ένιωσα πως είχα ταξιδέψει σ' έναν άγνωστο τόπο. Όταν λοιπόν τον επισκέφθηκα, πέρα από το μάθημα που κάναμε με εισήγαγε στη γιόγκα και τον διαλογισμό και αυτό ηταν κάτι που άλλαξε τη ζωή μου. Αργότερα πήγα στην Ινδία για λίγο και μερικά χρόνια έπειτα έκανα και έναν δεκαήμερο σιωπηλό διαλογισμό (Vipassana) ο οποίος με ενέπνευσε για το άλμπουμ "Anicca" που σημαίνει προσωρινότητα. Δυστυχώς δεν έχω πειθαρχία τον τελευταίο καιρό και αυτό είναι προϋπόθεση για να δεις οφέλη από τον διαλογισμό αλλά αρκούν δύο τρεις, μέρες για να ξαναμπώ σε αυτή την κατάσταση. Να βλέπω δηλαδή τα πράγματα πιο ξεκάθαρα σα να κοιτάζω απ' έξω τη ζωή μου, να είμαι πιο ήρεμος και να παίρνω σωστές αποφάσεις.
-Τι σας μαγεύει στη μουσική των Pink Floyd (για εμένα το κορυφαίο συγκρότημα όλων των εποχών);
Και για μένα : ) Όπως ο Chet και ο Miles είναι ποιητές της jazz, αντίστοιχα οι Pink Floyd είναι ποιητές της Rock. Η μαγεία στη μουσική για μένα είναι να κλείνεις τα μάτια και να ταξιδεύεις, να πηγαίνεις σε μέρη που μόνο με τη μουσική μπορείς να πας κι αυτό μου συνέβη από την αρχή με τους Floyd χωρίς να το σκεφτώ και να το αναλύσω. Άκουγα όλες τις γνωστές μπάντες της εποχής αυτής από μικρός, χάρις στον θείο μου που έκανε εκπομπή κάθε Κυριακή στο ράδιο Κρέστενα, αλλά ανάμεσα στα εντυπωσιακά και τεχνικά παιξίματα των Led Zeppelin και Deep Purple (έπαιζα κιθάρα τότε) με μάγευε περισσότερο η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι Pink Floyd. Ο συνολικός τους ήχος, ο χώρος που άφηναν, τα εφέ, το μυστήριο και αργότερα όταν ξεκίνησα να μαθαίνω αγγλικά οι στίχοι ...
-Ο κόσμος των μουσικών μοιάζει κάπως μυστηριώδης σε εμάς τους υπόλοιπους, ιδίως η διαδικασία της σύνθεσης που μόνο με την ποίηση μπορεί ίσως να παραλληλιστεί. Μοιάζει σαν μια παράλληλη πραγματικότητα που ίσως να κατανοήσαμε κάπως μέσα από την ταινία της Βjork (Χορεύοντας στο σκοτάδι). Πώς θα περιγράφατε τη δημιουργική σας διαδικασία;
Συμβαίνει με διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά. Μου έχει τύχει να τραγουδάω μια μελωδία πάνω στη μηχανή, να τραγουδώ τη μελωδία σε ένα όνειρό μου, να κλείνω το τηλέφωνο φορτισμένος και το πρώτο πράγμα που παίζω να γίνεται κομμάτι και να έχω βάλει στόχο να γράψω μια ολοκληρωμένη σύνθεση σε μία ώρα. Επίσης παίζω συγχορδίες στην κιθάρα και το πιάνο κι έπειτα γράφω μελωδίες από πάνω, πειραματίζομαι με διαφορετικά όργανα (καλίμπα) αλλά κάθε φορά που γράφω κάτι καλό νομίζω πως από πίσω κρύβεται μια δυνατή εμπειρία που έχω βιώσει πρόσφατα.
Θα σας πω για το κομμάτι μου The Coldest Summer. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από ένα άρθρο που διάβασα σ’ ένα περιοδικό πριν μερικά χρόνια. Περιμένοντας σ’ ένα ραδιόφωνο της Ρόδου για μια συνέντευξη είδα ένα άρθρο που με την επικεφαλίδα "Το πιο κρύο Καλοκαίρι" αναφερόταν στους πρόσφυγες που χάνονται κάθε χρόνο στο Αιγαίο. Μετά από μερικούς μήνες κι εν μέσω μιας ευρωπαϊκής περιοδείας, βρισκόμουν στο Ρότερνταμ και είδα τυχαία στο internet το ντοκιμαντέρ "4.1 miles” της Δάφνης Ματζιαράκη. Μεταξύ άλλων εστιάζει στον Καπετάνιο Κυριάκο Παπαδόπουλο, που με αυταπάρνηση προσπαθεί να σώσει όσους περισσότερους πρόσφυγες μπορεί. Δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και μετά από λίγα λεπτά ξεκίνησα να γράφω το κομμάτι σ’ ένα μικροσκοπικό πλήκτρο που κουβαλάω μαζί μου στα ταξίδια. Το τελείωσα μέσα σε μερικές ώρες, σαν κάτι να με καθοδηγούσε και εγώ ήμουν απλά ο αγωγός αυτής της ενέργειας.
-Μπορείτε να καταλάβετε την προσωπικότητα κάποιου ακούγοντας μόνο τη μουσική του; Ποιο κομμάτι σας θα επιλέγατε για να "συστηθείτε" εσείς π.χ στον Miles Davis;
Ναι! Κι όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Καταπληκτική ερώτηση για τον Miles! Δε θα επέλεγα κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά θα έπαιζα κάτι μπροστά του, για να ακούσει ότι ξεκίνησα επηρεασμένος από κείνον αλλά τώρα έχω ανακαλύψει έναν αρκετά διαφορετικό ήχο. Ελπίζω να του άρεσε και να καθόμασταν μετά να πιούμε παρέα ένα τζιν τόνικ και να τα πούμε.
-Τι σας απασχολεί τον τελευταίο καιρό ως ιδέα για τη μουσική σας;
Αν κι έχουν περάσει μόλις τρεις μήνες από την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ "Petrichor" το οποίο θα παρουσιάζουμε για αρκετό καιρό ζωντανά, σκέφτομαι ήδη το επόμενο πρότζεκτ. Κι επειδή η πολλή σκέψη τρώει τον αφέντη, οργανώνω κάποιες πιο πειραματικές συναυλίες με διαφορετικούς μουσικούς για να ακούσω στην πράξη αυτά που φαντάζομαι και να δω πως λειτουργούν. Πάντως σίγουρα το επόμενο άλμπουμ μου θα είναι αρκετά διαφορετικό και θα έχει σίγουρα και τύμπανα.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
