Ένα νέο και ομολογουμένως πολύ δυνατό ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Κρίστοφερ Ριβ έκανε πρεμιέρα στο φετινό κινηματογραφικό φεστιβάλ Sundance Film Festival και οι θεατές το υποδέχθηκαν με δάκρια και παρατεταμένα χειροκροτήματα
Το "Super/Man: The Christopher Reeve Story" , όπως είναι ο τίτλος της ταινίας, καταγράφει την καριέρα, αλλά και την ακτιβιστική δράση του ηθοποιού ο οποίος ενσάρκωσε τον "Superman" (1978), πριν και μετά το ατύχημα που το 1995 τον άφησε παράλυτο από τον λαιμό και κάτω.
Η ταινία, σε σκηνοθεσία των Ian Bonhôte και Peter Ettedgui, περιλαμβάνει πλούσιο υλικό από το προσωπικό αρχείο του Ριβ, καθώς και συνεντεύξεις από τα τρία παιδιά του, αλλά και ηθοποιούς που βρέθηκαν κοντά του, από την αρχή της καριέρας του μέχρι το τραγικό τέλος.
Ο Ριβ, ο οποίος πέθανε το 2004 σε ηλικία 52 ετών, σε αυτό το ντοκιμαντέρ μοιάζει να έχει ρόλο αφηγητή της ίδιας της ζωής του, καθώς για το φιλμ έχει γίνει χρήση από δύο ηχητικά των απομνημονευμάτων του.
Η τραγική ιστορία ενός ανθρώπινου υπερήρωα
Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1994, μια εποχή που ο Ριβ αναπολούσε ως μια εποχή κατά την οποία τόσο η προσωπική όσο και η επαγγελματική του ζωή ήταν "απόλυτα ισορροπημένες, αλλά σε μια στιγμή όλα άλλαξαν".
Αν και ήταν αλλεργικός στα άλογα, από το 1984 και μετά λάτρεψε την ιππασία σε τέτιοι βαθμό, ώστε να συμμετέχει σε διαγωνισμούς ιππασίας.
Και μετά ήρθε ο Μάιος του 1995, όπου ο ηθοποιός σε ηλικία 45 ετών έπεσε από το άλογο και από τη μια στιγμή στην άλλη η ζωή του βρέθηκε παράλυτος.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο νοσοκομείο, του ήταν αδύνατο να "πάψει να κάνει σκοτεινές σκέψεις" με τις παραισθήσεις να επιδεινώνουν την ψυχολογική του κατάσταση και χωρίς να μπορεί να κάνει την παραμικρή κίνηση από τον λαιμό και κάτω. Όπως αποκαλύπτεται τώρα, όσο ο Ριβ βίωνε αυτή την τραγωδία, στην οικογένεια του είχαν ξεσπάσει σφοδρές αντιπαραθέσεις, αναφορικά με το αν έπρεπε να κρατηθεί στη ζωή σε αυτή την κατάσταση και με την ίδια του τη μητέρα να υποστηρίζει ακριβώς αυτή την απόφαση, το να βγει δηλαδή από τη μηχανική υποστήριξη.
Τα πρώτα νηφάλια λόγια του ήταν προς τη σύζυγό του Ντάνα: "Ίσως πρέπει να με αφήσουμε να φύγω". Μ’ εκείνη να του απαντά "Είσαι ακόμα εσύ και σ’ αγαπώ".
Είναι αξιοσημείωτο ότι λιγότερο από ένα χρόνο μετά, ο Ριβ βρίσκεται στη σκηνή των Όσκαρ και οι συνάδελφοι του τον υποδέχονται με θερμά χειροκροτήματα. Μαθαίνει στον μικρότερο γιο του, Γουίλ, ποδήλατο και τον ακολουθεί με το μηχανοκίνητο αναπηρικό του αμαξίδιο, ενθαρρύνοντας τον. Με έναν άλλο τρόπο, γίνεται και πάλι σούπερ ήρωας.
Η ταινία περιγράφει λεπτομερώς πόσο δύσκολη ήταν η ζωή του Ριβ μετά το ατύχημα, επηρεάζοντας τα πάντα στο σώμα και τον οργανισμό του, την κίνηση και την επικοινωνία με το περιβάλλον: όλα είχαν υποστεί σημαντική βλάβη, από το έντερο και την ουροδόχο κύστη του μέχρι το δέρμα και την ομιλία του. "Ήταν τόσο τρομοκρατημένος ότι θα μπορούσε να πεθάνει ανά πάσα στιγμή", θυμάται η φίλη του και βραβευμένη ηθοποιός, Γκλεν Κλόουζ.
Όμως, η αποθεραπεία έγινε ένα μαγικό μέρος για εκείνον, σπρώχνοντάς τον μακριά από την απομόνωση στην οποία τον έστειλε το ίδιο του το σώμα, ενώ την ίδια εποχή είχε αρχίσει να εκφράζεται και δημοσίως η στήριξη από συναδέλφους του φημισμένους ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η Κάθριν Χέπμπορν, αλλά και από καλλιτέχνες όπως ο Πολ Μακάρτνεϊ. Βέβαια, η στήριξη αυτή ερχόταν σε μία χρονική συγκυρία που η κατ’ οίκον θεραπεία του ξεπερνούσε πλέον τις 400.000 τον χρόνο,
Ταυτόχρονα, μαζί με εκείνον η κοινή γνώμη μάθαινε πόσο αβίωτη είναι η ζωή ενός ατόμου με αναπηρία και πόσο ακατάλληλο μέρος ο κόσμος για να ζει κάποιος που έχασε σχεδόν το 100% της αρτιμέλειάς του.
Η δυνατή φιλία με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς
Άλλο κεφάλαιο στη ζωή του Ριβ ήταν η φιλία του με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, με τον οποίο αποφοίτησαν μαζί, ήταν συγκάτοικοι, με κοινά όνειρα να καταξιωθούν σε μία σκληρή βιομηχανία και παρέμειναν φίλοι ως το τέλος. Μέχρι τότε, ο Γουίλιαμς, διοργάνωνε κάθε χρόνο ένα μεγάλο πάρτι υποστήριξης, στην επέτειο ατυχήματος του κολλητού του φίλου. Τα συγκλονιστικά πλάνα μετά τον θάνατο του Ριβ δείχνουν έναν καταρρακωμένο Γουίλιαμς να παλεύει να σταθεί στα πόδια του.
"Πάντα πίστευα ότι αν ο Κρις ήταν ακόμη εδώ, τότε ο Ρόμπιν θα ήταν ακόμη ζωντανός", ακούγεται να αναφέρει η Γκλεν Κλόουζ. Το ντοκιμαντέρ κλείνει με ελπίδα, με μια κινηματογραφική ωδή στην κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Ριβ και δεν είναι άλλη από το ίδρυμα που δημιουργήθηκε στο όνομά του και με τα τρία παιδιά του να συνεχίζουν το έργο του. Ως αποφώνηση οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ επέλεξαν να κλείσουν με τον Ριβ να απαντά στην ερώτηση "τι σημαίνει ήρωας για εκείνον". Η απάντηση διαφέρει καθώς δίνει μια άλλη πριν το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή και κάτι εντελώς διαφορετικό, όταν πια ήταν καθηλωμένος και απολύτως εξαρτώμενος από τους δικούς του ανθρώπους.
"Ήρωας είναι ένα συνηθισμένο άτομο που βρίσκει τη δύναμη να επιμένει και να υπομένει παρά τα αξεπέραστα εμπόδια", ακούγεται να λέει.
