Μια δημοσίευση του Χρήστου Χωμενίδη για την πυρηνική οικογένεια, την υιοθεσία και το αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να αναπτύσσει και να απολαμβάνει την προσωπικότητα του δίχως να βλάπτει τους άλλους.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΟΠΩΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ
"Εάν με ρωτούσατε τι παραβιάζει, τι στραμπουλάει την ανθρώπινη φύση, η ομοφυλοφιλία ή η υποχρέωση συζυγικής πίστης, θα σας απαντούσα το δεύτερο. Ο άνθρωπος -θα υποστήριζα- είναι ζώο πολυγαμικό, ευλογημένο με τη δυνατότητα της σεξουαλικής ηδονής, φτιαγμένο για να εξερευνά και να πειραματίζεται. Δεν έχει ωστόσο ανάγκη από ένα ταίρι; Προφανώς. Αρκεί η σχέση του μαζί του να είναι σχέση και όχι δεσμός με την έννοια του ασφυκτικού ελέγχου, της παραβίασης της ιδιωτικής σφαίρας, της κτητικότητας, η οποία φτάνει κάποτε σε σημείο ευνουχισμού.
Εάν με ρωτούσατε, θα σάς έλεγα πως θεωρώ την πυρηνική οικογένεια ό,τι πιο αποτυχημένο έχει κατεβάσει η κούτρα μας. Μαμά, μπαμπάς, παιδιά, εγκατεστημένοι σε ένα σπίτι που από φωλιά καταντάει φάκα, να αλληλοσπαράσσονται, να ενοχοποιεί ο ένας τον άλλον για τις ματαιώσεις του.
Μέχρι πριν από λίγες σχετικά δεκαετίες, οι άνθρωποι ζούσαν σε ευρύτερα σχήματα. Η γιαγιά και ο παππούς δεν αντιμετωπίζονταν σαν απόμαχοι, δεν εξοστρακίζονταν, δεν προσδοκούσαν από εκείνους μονάχα ένα χαρτζιλίκι κι άμα δεν είχαν να το δώσουν, να αισθάνονται άχθος αρούρης. Συμμετείχαν οι "γέροι" αποφασιστικά στο μεγάλωμα των εγγονιών τους ενώ οι γονείς ίδρωναν για τον επιούσιο. Στο τραπέζι κάθονταν αι γενεαί πάσαι. Και η αιωνόβια προγιαγιά, πρόσωπο ιερό-αγγελιοφόρος από το μακρυνό παρελθόν. Και η θεία που χήρεψε πρόωρα. Και ο θείος ο οποίος δεν παντρεύτηκε ποτέ διότι την είχε δει αλλιώς, ό,τι και αν σήμαινε το αλλιώς. Τα παιδιά άκουγαν από όλους ιστορίες, μάθαιναν τη ζωή από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Τι συζητούσαν στα τραπέζια; Ζητήματα της καθημερινότητας, ευτράπελα και σοβαρά, πολιτική και μπάλα. Κανείς πάντως δεν έκανε ψυχικό στριπτίζ λες και βρισκόταν στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Για τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά, υπήρχαν οι φιλενάδες και οι κολλητοί.
Εξιδανικεύω; Πιθανόν. Όσες πάντως δυναμικές γυναίκες γνωρίζω, έχουν κλεισμένη στην καρδιά τους μια γιαγιά που τους στάθηκε σαν δεύτερη μάνα. Μια θεία έστω. Κι όσοι άντρες τα καταφέρνουν στη ζωή απεχθάνονται τον ναρκισσιστικό μηρυκασμό του παρελθόντος. Το να μιλάς για τα πρώτα νιάτα σου, να μνημονεύεις τους πεθαμένους σου, είναι ωραίο πράγμα. Το να περιφέρεις αενάως ανεπούλωτα τραύματα, να σκιαμαχείς με τους γονείς σου επειδή δεν σε ανέθρεψαν με προοδευτικές παιδαγωγικές αρχές -πού να τις είχαν ψυλλιαστεί; άνθρωποι του μόχθου ήταν- καταντάει γελοίο. Τριάντα, σαράντα, πενήντα χρονών κοντεύεις, προχωρά επιτέλους μπροστά!
Αυτά φρονώ. Και άλλα τόσα. Τα λέω, τα γράφω, προσπαθώ να τα εφαρμόζω στη δική μου καθημερινότητα, τα αναθεωρώ ενίοτε, με βάση καινούργιες εμπειρίες, φρέσκα διαβάσματα. Δεν φιλοδοξώ εντούτοις να τα επιβάλω σε κανέναν. Ούτε καν στην έφηβη κόρη μου. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καθένας πορεύεται όπως ξέρει και μπορεί, μέσα από αντιφάσεις και πισωγυρίσματα, παλεύοντας και εμπνεόμενος από τους δαίμονές του.
Εγώ τον γάμο ως σύμβαση αορίστου χρόνου τον βρίσκω απάνθρωπο. Η ευχή "να γεράσετε στο ίδιο μαξιλάρι" ηχεί στα αυτιά μου κατάρα. Ο έρωτας πρέπει να ξαναγεννιέται κάθε μέρα. Και αν κάποτε εξατμιστεί, σπολάτη. Το καλύτερο μπεγλέρι είναι τα κλειδιά στο χέρι.
Εφόσον όμως οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας λαχταρούν να παντρεύονται, γούστο τους, καπέλο τους. Να υιοθετούν παιδιά (μην μού το κάνετε "τεκονοθετούν", το βρίσκω γλωσσικά τρισβάρβαρο), με γειά τους, με χαρά τους. Από το να μεγαλώνεις σε ένα απρόσωπο ίδρυμα ή σε μια χώρα της Αφρικής η οποία μαστίζεται από λοιμούς και εμφυλίους, εκατομμύρια φορές καλύτερο να έχεις δυό αγκαλιές ανθρώπων που αποδεδειγμένα διαθέτουν στοργή και υπευθυνότητα.
Εάν ήμουν βουλευτής, γνώμονα για την ψήφο μου δεν θα είχα τη δική μου αντίληψη για το πώς πρέπει να ζει κανείς. Δεν θα παρίστανα τον δάσκαλο ούτε τον παπά. Το αναφαίρετο δικαίωμα θα προστάτευα του καθενός να αναπτύσσει και να απολαμβάνει την προσωπικότητα του δίχως να βλάπτει τους άλλους. Την ελευθερία ως χαμηλότερο κοινό παρονομαστή.-
Πηγή: facebook