Πόσους ηθοποιούς γνωρίζετε οι οποίοι να έχουν επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό την ποπ κουλτούρα, ώστε να εμπνέουν ολόκληρο επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς; Αληθινά λίγοι είναι η απάντηση και σίγουρα όχι με τον τρόπο που το έχει καταφέρει ο Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος "στοιχειώνει" τον Άμπεντ σε μία από τις καλύτερες στιγμές του "Community" (5η σεζόν, επ. 2), στην προσπάθειά του να καταλήξει εάν είναι καλός ή κακός ηθοποιός. Το συμπέρασμά του δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, καθώς διαπιστώνει ότι ο Αμερικανός είναι υπεράνω οποιασδήποτε αξιολογικής κλίμακας. Και ομολογουμένως, με τον τρόπο που έχει καταφέρει να συντηρεί μια καριέρα πολλών δεκαετιών και ακόμα περισσότερων σκαμπανεβασμάτων, ο Κέιτζ έχει αποδείξει πως είναι μια κατηγορία από μόνος του.
Όλες οι τεχνικές μαζί
Ο 60χρονος σήμερα ερμηνευτής, ξεκίνησε κάτω από ευνοϊκές συνθήκες την καριέρα του τη δεκαετία ’80, καθώς ως ανιψιός του Φράνσις Φορντ Κόπολα δεν δυσκολεύτηκε να βρει τους πρώτους ρόλους του, είτε σε χαριτωμένες κομεντί όπως το αξιομνημόνευτο "Valley Girl" (Μάρθα Κούλιτζ, 1983) είτε στις ταινίες του θείου Κόπολα ("Αταίριαστος", "Κότον Κλαμπ", "Η Πέγκι Σου Παντρεύτηκε"). Ωστόσο, ο νεαρός Κέιτζ είχε ηλεκτρισμένη ενέργεια και στόχο να μοιάσει στο είδωλό του, τον Τζέιμς Ντιν, κι έτσι σύντομα άρχισε να διεκδικεί θέση πρωταγωνιστή και να κλέβει την παράσταση. Απέναντι στη Σερ στο "Κάτω από τη Λάμψη του Φεγγαριού" (Νόρμαν Τζούισον, 1987) και υπό τις οδηγίες των αδερφών Κοέν στο "Αριζόνα Τζούνιορ" (1987) ξεκίνησε να σμιλεύει το χαρακτηριστικό ιστριονικό στιλ του για το οποίο αργότερα θα γινόταν διάσημος, ενώ έφτασε νωρίς σε μια σημαντική καλλιτεχνική κορυφή χάρη στον Χρυσό Φοίνικα που κέρδισε η σπουδαία "Ατίθαση Καρδιά" (Ντέιβιντ Λιντς, 1990).
Στις αρχές των 90s, ο παθιασμένος με την υποκριτική Κέιτζ συμμετείχε ήδη σε περισσότερες από δύο ταινίες το χρόνο, θέλοντας, μάλλον, να αποδείξει πως είναι ικανός να παίξει τα πάντα. Ανεξαρτήτως επιπέδου παραγωγής, συντελεστών και εμπορικής απήχησης, ο ηθοποιός ενδιαφερόταν πρωτίστως για το είδος της πρόκλησης που είχε απέναντί του. Διότι, την ίδια χρονιά που συνεργαζόταν, για παράδειγμα, με τον Λιντς, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάει στη Ζιμπάμπουε για τις ανάγκες του ιταλικού "Time to Kill" (Τζουλιάνο Μοντάλντο, 1989) και ύστερα να δώσει μια ερμηνεία-σπουδή στην υπερβολή στο "Vampire’s Kiss" (Ρόμπερτ Μπίερμαν, 1989), ενσαρκώνοντας έναν άντρα που πιστεύει πως είναι βρικόλακας, προσφέροντας έτσι υλικό για δεκάδες μελλοντικά memes. Το σαρωτικό παίξιμο, η άγνοια κινδύνου, τα καθηλωτικά (από κάθε άποψη) βλέμματα και η απρόβλεπτη κινησιολογία έγιναν στοιχεία σύμφυτα με τη "σχολή" υποκριτικής του Κέιτζ, η οποία έδωσε νέο νόημα στο τι μπορεί να πετύχει κινηματογραφικά ένας ηθοποιός.
Διάβασε περισσότερα στο athinorama.gr
